Morgen ben ik 32 weken zwanger, opeens vind ik het snel gaan! Gisteren bij mijn gynecoloog op controle geweest en alles gaat hartstikke goed. Mijn altijd te hoge bloeddruk is dankzij de medicijnen goed onder controle te houden, de kleine man in mijn buik groeit geweldig, ligt ruim een week voor kwa lengte en gewicht. Ik moet al echt wel toegeven aan de zwangerschapskwalen, heb behoorlijke bekkenklachten, vooral mijn schaambeen is echt zoooo pijnlijk, heb snachts veel last ervan en kramp in mijn kuiten. Daarnaast word ik de hele dag geplaagd door maagzuur, kortademigheid en algehele krakkemikkigheid door de enorme buik. Mijn gynecoloog was heel duidelijk, ik ga wederom de 40 weken niet volmaken, als alles zo blijft gaan en de kleine man in mijn buik is er ook klaar voor, dan word ik met 38 weken weer ingeleid, hooguit met 39 weken. Dus dat word dan tussen 19 en 26 maart! Die beslissing komt met name vanwege mijn bloeddruk, maar ook omdat hij het belangrijk vind om mij zo min mogelijk zware tijd door te laten maken vanwege mijn MS, hoe vermoeider mijn lijf nu raakt, hoe zwaarder de terugval na de bevalling aan zal komen. Ik denk nu erg veel aan de bevalling die komen gaat, ik ben blij met een inleiding, alhoewel die met marit erg heftig was, van begin tot eind in 5,5 uur, ik weet wel wanneer het dan plaatsvind en kan me daar goed op voorbereiden. Ik heb een jaar geleden een behoorlijke mentale klap gehad toen het nieuws kwam dat ik MS bleek te hebben, vooral de onzekerheid over het hoe en wat er met mijn lijf in de toekomst zou gebeuren, mijn gezin, de zorg, hoe zou dat allemaal gaan. Ik moet zeggen dat het afgelopen jaar best goed is gegaan, heb geen terugvallen gehad, ja, ik merk echt wel dat ik een stap terug heb moeten doen in mijn energie, maar ik heb tot op heden alles zelf kunnen blijven doen, zij het dus met meer moeite, maar toch! Af en toe droom ik dat ik de bevalling niet aankan, dat ik daarin faal, dat ik na de bevalling heel slecht kom te liggen en dus niet voor mijn gezin kan zorgen, die onzekerheid zit er nu gewoon. Ondanks dat ik meestal mezelf inprent, dat ik sterk genoeg ben om alles aan te kunnen, ik heb meer dan genoeg wilskracht, liefde en motivatie om hier doorheen te komen, zit er toch stiekum die onzekerheid. Ik ben na de diagnose ook veel meer over de dood na gaan denken, waarschijnlijk omdat ik 3 weken heb geleefd met de (verkeerde) diagnose dat ik een tumor in mijn hoofd had en niet lang meer te leven had, zo ben ik nu ook banger geworden dat er tijdens de bevalling wat misgaat met mij. Gelukkig is mijn gynecoloog heel begripvol en probeert mij in alles te steunen en gerust te stellen en dat is echt heel fijn. Hij is heel stellig; hij gelooft in mijn innerlijke kracht en prijst mij omdat ik toch maar "zomaar" zwanger ben geworden, (marit is met IVF gemaakt) en dat dat een teken was van mijn lijf dat ondanks dat er MS zit, mijn lijf heel gezond en sterk is. ja daar had hij gelijk in, dat is toch een hele prestatie. Dus heel dubbel ga ik richtig mijn bevalling, onzeker, maar vol wilskracht. Bevallen zal nooit een hobby van me worden, want het is echt loodzwaar en pijnlijk, maar wat me 1x is gelukt zal nu toch ook wel weer lukken??
liefs Monique mv Marit en ??
liefs Monique mv Marit en ??