Bevallen onder algehele narcose

Beste Iedereen,

Helaas moet ik binnenkort bevallen dmv een keizersnede onder algehele narcose. Ik vind het super eng. Mijn eerste kindje was met een ruggenprik, maar dat is helaas nu niet mogelijk. Ik heb het idee alles te missen van de geboorte en ben super bang dat er iets misgaat en ik vervolgens niet bij ben. Zijn er mensen met ervaring? Hoe was de bevalling? Was het gek om wakker te worden? Hoelang moest je in het ziekenhuis blijven? Wat was je ervaring met de hechting? Was de baby erg versuft? Ik heb zoveel vragen en hoop dat er mensen zijn met ervaring, aangezien ik niemand ken die onder algehele narcose moest voor de bevalling.

Misschien dat iemand meer kan vertellen, dankjewel!
 
Ik heb wel ervaring met narcose, hopelijk heeft iemand anders ook ervaring met bevallen onder narcose.

Ik weet dat mensen op verschillende manieren wakker worden uit de narcose. Sommige worden gewoon rustig wakker, en zijn daarna gewoon meteen weer alert enzo.
Zelf was ik blijkbaar onrustig onder narcose, en had ik de dag daarna nog regelmatig moeite met tegen de narcose vechten.
Het schijnt dat een enkeling zelfs gewelddadig wakker wordt uit een narcose.
Je wordt wakker op een uitslaapkamer waar continu toezicht is.
Ik heb na het uit de narcose bijkomen nog wel pijn gehad in mijn keel. Vanwege de beademing, ik neem aan dat dat wel voor iedereen hetzelfde is.

En ik had geheugen verlies, de volgende dag op mijn werk kon ik mijn inloggegevens opeens niet meer herinneren.

Een narcose is niet in plaats van slapen, je hebt daarna nog gewoon je normale nachtrust nodig.

Ik ben na de bevalling wegens complicaties naar het ziekenhuis gebracht in de ambulance. Ik heb het nachtje in het ziekenhuis als heel fijn en relaxed ervaren. Als je hulp nodig hebt met het aanleggen van de baby, hoef je maar op een knopje te drukken en je krijgt hulp.

Je hebt daar zorgpersoneel standby voor jouw en je baby.
Een narcose is nooit zonder risico, maar het personeel is wel getraind de risico's te herkennen en ermee om te gaan.
 
Hoi hoi,

Ik ben 11 maanden geleden bevallen van onze dochter. De zwangerschap was zwaar met HG en mijn lijf was totaal uitgeput. De laatste 3 maanden van de zwangerschap was het overgeven gestopt en kon ik werken aan herstel van mijn lijf. Met zes maanden woog ik slechts 47 kilo en was ik totaal uitgepit. Mijn lijf heeft veel moeten inleveren, mijn dochter daarintegen deed het super!

De dag van de bevalling had ik last van lichte menstruatieklachten. Mijn vliezen braken en de weeën kwamen rustig op gang. Het bouwde zich netjes op!! Toen de verloskundige kwam na 6 uur kon ik de weeën niet meer wegpuffen en voelde ze hoeveel ontsluiting ik had.... tromgeroffel...... 1 hele cm... ze zou terugkomen na 3 uur om dan te kijken hoe het was met mijn ontsluiting. Die drie uur voelde als een eeuwigheid en de weeën kon ik niet meer opvangen. Na 3 uur zat ik nog op 1 cm.... en de verloskundige zei dat het verstandig is om naar het ziekenhuis te gaan omdat de weeën die ik had niet ok waren voor 1 cm.

In het zieke huis kreeg ik een ruggenprik. Op dit moment had ik al 15 uur weeën eropzitten en was ik totaal uitgeput. Ik dacht dat het ergste voorbij was maar helaas... ik moest op mijn linkerzij liggen, rechterzij, weer links, benen hoog en allerlei houdingen aannnemen. Met spoed kwamen er 6 mensen de kamer opgerend die een eendenbek installeerde om zo een sneetje te maken op het hoofde van mijn dochter. De test deden ze direct en het was foute boel... we waren mijn dochter aan het verliezen. mijn bed werd losgemaakt, mijn man werd meegesleurd en ik werd al rennend naar de OK gereden.

Het laatste wat ik mij herrinner was mijn man die boven me hing in tranen nadat ik van bed was verwisseld. Ik kreeg een mondkapje op waardoor ik moeilijker kon ademen en kreeg een spuitje toegediend.. ik hoorde stemmen en weg was ik...

Mijn man heeft alles gezien, van het inbrengen van de pijp tot het snijden en het eruit halen van onze dochter. Mijn dochter kwam eruit met een apgar score van 2 maar al snel zat ze op 10.

Zelf werd ik na 3 uur wakker op een uitslaapkamer... men wat is misselijk en ik heb het hele bed ondergekotst. Pijn in mijn keel en een allergische reactie verder mocht ik na 4 uur eindelijk naar mijn dochter toe. Omdat ik nog zo stijf stond van de morfine etc. Heb ik eigenlijk niks meegekregen van het eerste moment. Ik vroeg mijn man zelfs om haar weg te halen omdat ik weer heftige weeën kreeg... na 2 dagen voelde ik pas weer een beetje dat ik bij was... de keizersnede heb ik tot op heden nog veel last van en de eerste keer opstaan voelde ik me zo misselijk worden dat ik na 10 seconden weer 1 dag moest bijkomen op bed. Ik heb me nog nooit zo waardeloos gevoeld als in het ziekenhuis en het voelde oprecht als falen. Na 4 dagen mochten we naar huis maar de eerste 3 weken heb ik de nachten alleenmaar gehuild als mijn man een flesje gaf aan mijn dochter omdat ik niet overeind kon komen.

Laat ik vooropstellen dat ik elke dag dankbaar ben met een gezonde baby maar heel veel mentale last ervaar ik zeker. Het voelde voor mij als falen omdat mijn lijf niet in staat was normaal te bevallen.
 
Laat ik vooropstellen dat ik elke dag dankbaar ben met een gezonde baby maar heel veel mentale last ervaar ik zeker. Het voelde voor mij als falen omdat mijn lijf niet in staat was normaal te bevallen.
Misschien is het falen, maar met een Hg zwangerschap waardoor je nog slechts 47kg woog, was je lichaam ook ver op. En je hebt 15 uur weeën doorstaan!
Je hebt het doorstaan!
Ondanks de hg, ondanks het gebrek aan ontsluiting. Je hebt het doorstaan!





Zo'n bevalling als de jouwe in niet niks. En zo te merken traumatisch. Mag ik je aanbevelen hulp te zoeken bij het verwerken van je trauma?
 
Beste F, jeetje ik kan me voorstellen dat je het ontzettend jammer en spannend vindt dat je onder narcose moet gaan bevallen. Zelf ben ik na mijn eerste bevalling, kort na de bevalling, onder narcose nog geopereerd, omdat mijn placenta niet los kwam. Ik vond het niet een prettig idee om zo snel al weer weg te gaan van mijn kindje en zelf vind ik onder narcose gaan ook niet echt prettig. Ik kan me goed voorstellen dat je angst hebt om de geboorte ''te missen'', maar je bent er natuurlijk wel bij! Mogelijk kan je partner foto's maken, of filmen (als je dat prettig vindt?).

Ik denk dat het emotioneel even wennen is nu, zo voor de bevalling maar ook erna. Maar ik denk op het moment waarop je je baby voor het eerst ziet, dat dit een even bijzonder moment is en dat dat moment, een groot deel van je verdriet of spanning laat vergeten.

Huid-op-huidcontact schijnt echt goed te werken voor hechting, dus mogelijk als je wakker wordt kun je dat meteen vragen. Ook las ik dat baby's die extra huid-op-huid contact met hun vader krijgen na de keizersnede, minder huilen en kalmer zijn. Ook is het effect van huid-op-huid contact op borstvoeding gunstig: borstvoeding bij baby's die huid-op- huid contact hebben met hun vader of moeder gaat beter dan bij baby's die dit niet gehad hebben.

Misschien kun je met je arts van te voren een plan maken om jouw wensen, zoals snel contact met je baby, bespreekbaar te maken.

Veel sterkte, je kunt dit!

Lees jij dit, en herken jij jezelf in dit verhaal of situatie? Deel hier jouw verhaal, tips en of advies, dit is een kleine moeite maar heeft een grote (positieve) impact!

Wil je meer lezen over hoe je het best kunt voorbereiden op een keizersnede? Lees hier verder:
dit artikel is medisch beoordeeld door anesthesioloog Ilse Dons-Sinke. Zij is gespecialiseerd in de anesthesie bij kinderen en zwangere patiënten. Haar voornaamste expertise ligt op het gebied van de obstetrische (zwangere) anesthesie.

Wil je meer lezen over het maken van een geboorte plan? Lees hier verder:
dit artikel is medisch beoordeel door kinderarts Elvira George en verloskundige Iva Eijke

Wil je meer lezen over de voordelen voor Vader en kind met huid-op-huid contact? Lees hier verder:

-Groetjes Jetske
 
Terug
Bovenaan