Wij zijn reeds 15 jaar samen en intussen ook getrouwd. Wij hebben twee kindjes (3 en 6).
Als ik heel eerlijk ben is de relatie voor mij al jaren op, seks voelt aan als een klusje en ik ben vaak blij als hij een avond / weekend weg is. Ik ben rustig als hij niet thuis is. Ik voel me vaak gespannen als hij er wel is.
Maar.... het is een goede papa en doet eigenlijk niets verkeerd.
Er is geen communicatie tussen ons, behalve praktische dingen (wat eten we vanavond, moet je nog wat van de winkel, haal jij de kids op, ...). In de avond zitten we naast elkaar op de bank wat op onze mobiel, of gaat de ene vroeg slapen om dan boven apart verder op de mobiel te zitten. Er is geen affectie meer, knuffels en kussen worden enkel gegeven op vaste momenten, zoals bij weggaan of slapengaan. Knuffels zijn ook zo emotieloos als wat, ik knuffel sommige vrienden nog intenser.
Ik kan mijn gevoelens en gedachten niet bij hem kwijt, waardoor ik jarenlang alles opkrop. Wij hebben nog NOOIT ruzie gehad. Hij praat ook nooit over gevoelens of emoties. Ik stop mezelf volledig weg voor hem.
We leven intussen volledig langs elkaar heen.
Ik ben er klaar mee, maar ik heb twee kindjes en het breekt mijn hart dat ik ze niet elke dag zou zien, warschijnlijk 50-50 en dan mis ik de helft van hun jeugd. Wat vreselijk.
De constante strijd tussen 'ik wil weg bij hem' en 'ik wil bij mn kindjes blijven' is zo uitputtend, ik ben al maanden gesloopt hierdoor.
Financieel ook heel lastig voor me. Dan moet ik een huis gaan huren op mijn inkomen, in een ander dorp, waar ook een hond kan, kindjes van school veranderen, ...
Ik zit vast en kom er niet uit. Het sloopt me echt.
(wij praten nooit dus hij weet hier ook helemaal niets van, ik sta haast nog liever naakt voor een volle zaal dan dat ik een serieus gevoelig gesprek met hem aanga. Hoe zou ik in godsnaam ooit moeten co-parenten met hem?) Heeft relatietherapie nog zin in dit soort gevallen?
help :-(
Als ik heel eerlijk ben is de relatie voor mij al jaren op, seks voelt aan als een klusje en ik ben vaak blij als hij een avond / weekend weg is. Ik ben rustig als hij niet thuis is. Ik voel me vaak gespannen als hij er wel is.
Maar.... het is een goede papa en doet eigenlijk niets verkeerd.
Er is geen communicatie tussen ons, behalve praktische dingen (wat eten we vanavond, moet je nog wat van de winkel, haal jij de kids op, ...). In de avond zitten we naast elkaar op de bank wat op onze mobiel, of gaat de ene vroeg slapen om dan boven apart verder op de mobiel te zitten. Er is geen affectie meer, knuffels en kussen worden enkel gegeven op vaste momenten, zoals bij weggaan of slapengaan. Knuffels zijn ook zo emotieloos als wat, ik knuffel sommige vrienden nog intenser.
Ik kan mijn gevoelens en gedachten niet bij hem kwijt, waardoor ik jarenlang alles opkrop. Wij hebben nog NOOIT ruzie gehad. Hij praat ook nooit over gevoelens of emoties. Ik stop mezelf volledig weg voor hem.
We leven intussen volledig langs elkaar heen.
Ik ben er klaar mee, maar ik heb twee kindjes en het breekt mijn hart dat ik ze niet elke dag zou zien, warschijnlijk 50-50 en dan mis ik de helft van hun jeugd. Wat vreselijk.
De constante strijd tussen 'ik wil weg bij hem' en 'ik wil bij mn kindjes blijven' is zo uitputtend, ik ben al maanden gesloopt hierdoor.
Financieel ook heel lastig voor me. Dan moet ik een huis gaan huren op mijn inkomen, in een ander dorp, waar ook een hond kan, kindjes van school veranderen, ...
Ik zit vast en kom er niet uit. Het sloopt me echt.
(wij praten nooit dus hij weet hier ook helemaal niets van, ik sta haast nog liever naakt voor een volle zaal dan dat ik een serieus gevoelig gesprek met hem aanga. Hoe zou ik in godsnaam ooit moeten co-parenten met hem?) Heeft relatietherapie nog zin in dit soort gevallen?
help :-(