Op mijn 19e ben ik samen gekomen met mijn huidige man (die 4 jaar ouder is), inmiddels 12 jaar samen en 2 prachtige kinderen van 4 en 1.5 jaar oud.
De 1e 2 jaar was onze relatie wat onstuimig. Best vaak ruzie, ik wist niet goed wat ik wilde, hij was geen prater. Ik twijfelde af en toe flink over onze relatie, maar wilde ook niet dat het uit ging. Toen we 1 jaar samen waren, heb ik in een dronken bui met iemand anders gezoend toen ik met mijn beste vriendin op stap was. Het stelde echt geen ene fuck voor, was amper 15 seconden. Ik heb het hem nooit verteld, ik durfde niet en dacht niemand (op mijn bff na) weet ervan.
Iets later had ik ook een goede vriend met wie ik het enorm goed kon vinden, tegen wie ik alles kon zeggen, waar ik mijn ei kwijt kon. Op een gegeven moment hadden we een (flinke) dip in onze relatie, ik ervaarde dit echt zo, worstelde met van alles maar mijn man begreep mij op de 1 of andere manier totaal niet. Voelde me ook erg onbegrepen. Ik voelde me steeds meer naar die goede vriend trekken, ook op seksueel gebied. Uiteindelijk is het zover gekomen dat ik meerdere malen seks met hem heb gehad. Na afloop voelde ik me uiteraard echt schuldig, maar op de 1 of andere manier leek dit alles wat ik een keer nodig had. Mijn relatie ging daarna ineens veel beter, ik zat 100x beter in mijn vel, ik begreep mijn man beter... Vriendschap met die goede vriend bloedde op een gegeven moment dood en nooit heeft iemand iets geweten (ik heb het nooit opgebiecht aan mijn man). Doorgegaan met ons leven, en ik was nu ik het achteraf bekijk, gewoon nog te jong voor een relatie, naief, onwetend.
We hadden ineens een top relatie, waren dolgelukkig, en ik heb ook never meer de behoefte gehad iets met een ander te doen. We gingen samenwonen, mooie reizen maken, uiteindelijk 2 prachtige zoons gekregen. Nooit meer over het vreemdgaan nagedacht, tot afgelopen halfjaar. Ik had veel last van depressieve gevoelens, voelde me mentaal slecht. En nu merk ik pas wat voor invloed de beginjaren van mijn relatie op mijn leven hebben gehad de afgelopen 12 jaar. Ik voel me EXTREEM EXTREEM schuldig naar mijn man toe dat ik ben vreemdgegaan, hoe heb ik dit ooit kunnen doen. Hij is de allerliefste voor mij, is zo gek op mij, is een fantastische vader. Zie nu achteraf pas hoeveel hij altijd om mij gegeven heeft terwijl ik twijfels had. En ik ben dat enorme kutwijf die dit alles heeft uitgevroten. Ik denk nu ook echt.. hoe heb ik dit ooit kunnen doen. Gewetenloze heks dat ik ben. Ineens heb ik gedachtes dat ik het alsnog moet/wil gaan opbiechten, dat onze relatie weer helemaal eerlijk/zuiver is. Maar wat voor bom ga ik dan onze relatie leggen? Mijn man zal doodongelukkig worden, boos, mega verdrietig. Hij zal me nooit meer vertrouwen. Misschien wil hij wel scheiden? Wat doen we onze kinderen aan.
Heeft iemand tips? Wat zouden jullie doen? Laat ik voorop stellen dat ik uiteraard de volledige schuldige ben in dit hele verhaal...
De 1e 2 jaar was onze relatie wat onstuimig. Best vaak ruzie, ik wist niet goed wat ik wilde, hij was geen prater. Ik twijfelde af en toe flink over onze relatie, maar wilde ook niet dat het uit ging. Toen we 1 jaar samen waren, heb ik in een dronken bui met iemand anders gezoend toen ik met mijn beste vriendin op stap was. Het stelde echt geen ene fuck voor, was amper 15 seconden. Ik heb het hem nooit verteld, ik durfde niet en dacht niemand (op mijn bff na) weet ervan.
Iets later had ik ook een goede vriend met wie ik het enorm goed kon vinden, tegen wie ik alles kon zeggen, waar ik mijn ei kwijt kon. Op een gegeven moment hadden we een (flinke) dip in onze relatie, ik ervaarde dit echt zo, worstelde met van alles maar mijn man begreep mij op de 1 of andere manier totaal niet. Voelde me ook erg onbegrepen. Ik voelde me steeds meer naar die goede vriend trekken, ook op seksueel gebied. Uiteindelijk is het zover gekomen dat ik meerdere malen seks met hem heb gehad. Na afloop voelde ik me uiteraard echt schuldig, maar op de 1 of andere manier leek dit alles wat ik een keer nodig had. Mijn relatie ging daarna ineens veel beter, ik zat 100x beter in mijn vel, ik begreep mijn man beter... Vriendschap met die goede vriend bloedde op een gegeven moment dood en nooit heeft iemand iets geweten (ik heb het nooit opgebiecht aan mijn man). Doorgegaan met ons leven, en ik was nu ik het achteraf bekijk, gewoon nog te jong voor een relatie, naief, onwetend.
We hadden ineens een top relatie, waren dolgelukkig, en ik heb ook never meer de behoefte gehad iets met een ander te doen. We gingen samenwonen, mooie reizen maken, uiteindelijk 2 prachtige zoons gekregen. Nooit meer over het vreemdgaan nagedacht, tot afgelopen halfjaar. Ik had veel last van depressieve gevoelens, voelde me mentaal slecht. En nu merk ik pas wat voor invloed de beginjaren van mijn relatie op mijn leven hebben gehad de afgelopen 12 jaar. Ik voel me EXTREEM EXTREEM schuldig naar mijn man toe dat ik ben vreemdgegaan, hoe heb ik dit ooit kunnen doen. Hij is de allerliefste voor mij, is zo gek op mij, is een fantastische vader. Zie nu achteraf pas hoeveel hij altijd om mij gegeven heeft terwijl ik twijfels had. En ik ben dat enorme kutwijf die dit alles heeft uitgevroten. Ik denk nu ook echt.. hoe heb ik dit ooit kunnen doen. Gewetenloze heks dat ik ben. Ineens heb ik gedachtes dat ik het alsnog moet/wil gaan opbiechten, dat onze relatie weer helemaal eerlijk/zuiver is. Maar wat voor bom ga ik dan onze relatie leggen? Mijn man zal doodongelukkig worden, boos, mega verdrietig. Hij zal me nooit meer vertrouwen. Misschien wil hij wel scheiden? Wat doen we onze kinderen aan.
Heeft iemand tips? Wat zouden jullie doen? Laat ik voorop stellen dat ik uiteraard de volledige schuldige ben in dit hele verhaal...