Lege Nest Syndroom

fNLJeaWKz99DTZzE zei:
Beste ouders,

Ik kom graag in contact met ouders waar hun kinderen het huis uit zijn en last hebben van het Lege Nest Syndroom. Ik ben benieuwd waar iedereen tegenaan loopt en wat bij ouders helpt om het lege gevoel tegen te gaan?

Ik kom graag in contact!
Klik om te vergroten...
Hoi, heb je nog behoefte aan ouders die hier last van hebben of ben je al voorzien?:) Hartelijke groet, Bianca
 
Hallo. Ik ben Robert. Een vader van 58. Alles kwam opeens in een stroomversnelling. Afgelopen maandag ging mijn oudste het huis uit en, geloof het of niet, woensdag mijn jongste. Kamertjes ineens totaal leeg, geen kinderkamer meer waar ze 21 en 24 jaar geslapen en gespeeld hebben. Abrupt voorbij. Ik wist dat ik het moeilijk zou gaan maar zo erg... sinds woensdag weet ik me geen raadt meer. Intens verdriet, een diep gat, slaap nagenoeg niet, heel emotioneel. De pijn en verdriet voelt zelfs nog erger dan bij iemand verliezen. Ik werk ook 4 dgn in de week thuis dus altijd, elke dag de dingetjes doen samen. ALLES. En nu... ineens voorbij. Net of ze niet boven geslapen en gewoond hebben. Hun kamertjes waren een oase van rust voor mij. Nu wil ik er niet naar binnen. Beneden voelt de huiskamer, de huiskamer niet meer zonder hun spulletjes en zo. Ik mis ze enorm. Ze zullen hier nooit meer wonen. Begrijp me goed... het is alleen maar gezond en normaal dat ze het huis verlaten. Ik ben oprecht blij voor ze want hun eigen leven start nu. Maar ik voel die strijd in mijn lichaam. Ik wil ze thuis, zoals vroeger. Ik ben getrouwd en woon met een hele lieve vrouw. Hun moeder. Zij heeft het ook moeilijk maar kan het beter nuanceren omdat ze blij voor de kids is en dat geeft haar minder verdriet. Mijn dochters wonen beide op 5 min afstand in hun eigen woning. Dus ze zijn 'om de hoek'. Weet ik. Besef ik me... maar toch. Niet veilig onder mijn dak. Ik ben volkomen van slag. Ik weet het even niet meer. Sorry.
 
Laatst bewerkt:
Ik vind het vreselijk dat mijn dochters uit huis zijn, temeer daar ik single ben en mijn kinderen alleen heb opgevoed. Vindt alles zinloos en zou graag met anderen contact maken om weer een positieve draai aan het leven te geven.
 
fSyAD1048AhwQNZE zei:
Onze vrienden waarbij onze kinderen gelijk mee opgroeiden zitten nu ook in de situatie dat hun kinderen het huis uit zijn. Ze voelen het niet hetzelfde en vinden het alleen maar fijn. Waren er wel aan toe zeggen ze. Zo heeft ieder een eigen proces. Ik bemerk dat ik soms vrij heftig in het verdriet kon hangen en dat overviel me dan ook onverwachts. De allereerste keer ook alleen op vakantie miste ik de kinderen enorm. Ik kies soms bewust ook om mij niet door de emoties te laten sturen. Als vrouw zit je tegelijkertijd ook vaak in je menopauze. Is ook n proces waarbij ik emotioneel anders ben.
Klik om te vergroten...
Dat herken ik heel erg! Het kan mij ook echt overvallen en dan vind ik het écht intens maar hormonen spelen daar zeker een rol in! Ook in premenopauze:)
 
Robert zei:
Hallo. Ik ben Robert. Een vader van 58. Alles kwam opeens in een stroomversnelling. Afgelopen maandag ging mijn oudste het huis uit en, geloof het of niet, woensdag mijn jongste. Kamertjes ineens totaal leeg, geen kinderkamer meer waar ze 21 en 24 jaar geslapen en gespeeld hebben. Abrupt voorbij. Ik wist dat ik het moeilijk zou gaan maar zo erg... sinds woensdag weet ik me geen raadt meer. Intens verdriet, een diep gat, slaap nagenoeg niet, heel emotioneel. De pijn en verdriet voelt zelfs nog erger dan bij iemand verliezen. Ik werk ook 4 dgn in de week thuis dus altijd, elke dag de dingetjes doen samen. ALLES. En nu... ineens voorbij. Net of ze niet boven geslapen en gewoond hebben. Hun kamertjes waren een oase van rust voor mij. Nu wil ik er niet naar binnen. Beneden voelt de huiskamer, de huiskamer niet meer zonder hun spulletjes en zo. Ik mis ze enorm. Ze zullen hier nooit meer wonen. Begrijp me goed... het is alleen maar gezond en normaal dat ze het huis verlaten. Ik ben oprecht blij voor ze want hun eigen leven start nu. Maar ik voel die strijd in mijn lichaam. Ik wil ze thuis, zoals vroeger. Ik ben getrouwd en woon met een hele lieve vrouw. Hun moeder. Zij heeft het ook moeilijk maar kan het beter nuanceren omdat ze blij voor de kids is en dat geeft haar minder verdriet. Mijn dochters wonen beide op 5 min afstand in hun eigen woning. Dus ze zijn 'om de hoek'. Weet ik. Besef ik me... maar toch. Niet veilig onder mijn dak. Ik ben volkomen van slag. Ik weet het even niet meer. Sorry.
Klik om te vergroten...
Beste Robert,

Je verhaal raakt me echt..zo goed als je het gevoel omschrijft. Ik kan me voorstellen dat het erg pittig moet zijn als beide kinderen het huis verlaten. En dat je door het thuiswerken je kinderen steeds om je had...wat waardevol maar nu extra gemis wat je schrijft.

Fijn dat ze vlakbij wonen! Mn zoon woont 3 kwartier rijden..dan vind ik wel jammer. Maar daarintegen hebben we onze dochter nog thuis en ze is een stuk jonger.

Veel sterkte!! Het komt goed maar heeft vast tijd nodig en fijn dat we hier herkenning vinden♡
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan