Mijn derde, een zoontje van over een maandje 2, is een stuk langzamer met praten en begrijpen dan zn oudere zussen waren.
Ik wil graag denken, ach ieder zn tempo, en ik denk zeker niet minder van hem. Zijn zussen waren ook vlotte praters, en eentje ook motorisch supersterk. Dus dan is dit weer een andere ervaring.
Maar ik blijf met zo'n knagend gevoel zitten. Is dit echt nog normaal? Straks geef ik hem maar tijd tijd tijd, terwijl er wel wat speelt waarbij ik actie had kunnen ondernemen ofzo.
Daar komt mijn vraag vandaan.
Graag hoor ik jullie mening.
Hij kan nog niet goed praten. Hij zegt eindelijk wel een hoop woordjes. Maar het is allemaal erg vreemd uitgesproken. Ik weet niet of ik dit kan uitleggen zonder het te horen. Maar hij zegt alles zachtjes met een hoog stemmetje en de klank zit er vaak naast, medeklinkers missen, of hij maakt woorden langer dan ze zijn. Zo is aap ape, schaap is dan ook ape. Paarden noemt hij eenhoorns (iets met zussen haha) maar hij zegt eeoo en hoe vaak je ook paard zegt, het blijft eeoo. Ezel is ook eeoo. Cavia is aahaas. Vrachtwagen is acha. Mamma is mummmaaahh.
Hij praat nog vaak in een fantasietaal. Zeker als hij boos is. Een hele rits komt er dan uit. Het klinkt als gewoon praten maar in een onherkenbare taal. Ook wel als hij zich ergens over bezint en dan heel lief en kalm terwijl hij je indringend aan kijkt. Ik zie het als oefenen, zich uiten omdat anders niet lukt.
Zinnetjes maken doet hij niet.
Hij is ook pas sinds een maandje taal gaan gebruiken. Eerst bleef hij hangen bij benoemen en begreep opdrachtjes niet. Nu kan hij wel zeggen dat hij meeeaahh wil (meer) of inta (drinken) of (uiwen) buiten. Maar dat is pas een recente ontwikkeling. (Ik realiseer me dat hij leert en dus vooruit gaat).
Hij snapt heel simpele opdrachten nu wel. Pak je schoenen. Neem maar een hap.
Er zijn meer dingen. Hij puzzelt niet, ook niet 1 stuk. Hij speelt nauwelijks rollenspel. Verder dan de dino hapt of de auto rijdt gaat ie niet. Torens bouwen doet hij niet, ik moet hem helpen. Hij kan pas sinds kort bewust auw benoemen en aanwijzen. Of wat lichaamsdelen benoemen.
Hij zingt of neuriet geen liedjes na. Zegt geen dingen na van ons (ik bedoel dan, mijn oudste zei steeds huppakatee omdat ik vaak huppatee zei, je hoort jezelf terug). Meer dan twee lettergrepen doet hij niet.
Hij is nog totaal niet met vormen of kleuren bezig. Kijkt je gewoon vreemd aan als je het erover hebt. Mijn dochters konden er al een paar benoemen op die leeftijd.
Maar nu heeft hij waterpokken en realiseert zich niet eens dat hij ze heeft. Heerlijk voor mij. Maar mijn dochters gingen door een hel. Hij is zichzelf.
Hij is verder best een introvert mannetje. Hij observeert graag. Speelt heus wel. Maar buiten huis observeert hij het liefste vanuit mijn armen of de wandelwagen. Mn knuffelbeer.
Dus misschien is het wel zijn karakter om wat later te zijn hoor.
Maar klinkt dit gewoon traag of moet ik hier wat mee?
Ik wil graag denken, ach ieder zn tempo, en ik denk zeker niet minder van hem. Zijn zussen waren ook vlotte praters, en eentje ook motorisch supersterk. Dus dan is dit weer een andere ervaring.
Maar ik blijf met zo'n knagend gevoel zitten. Is dit echt nog normaal? Straks geef ik hem maar tijd tijd tijd, terwijl er wel wat speelt waarbij ik actie had kunnen ondernemen ofzo.
Daar komt mijn vraag vandaan.
Graag hoor ik jullie mening.
Hij kan nog niet goed praten. Hij zegt eindelijk wel een hoop woordjes. Maar het is allemaal erg vreemd uitgesproken. Ik weet niet of ik dit kan uitleggen zonder het te horen. Maar hij zegt alles zachtjes met een hoog stemmetje en de klank zit er vaak naast, medeklinkers missen, of hij maakt woorden langer dan ze zijn. Zo is aap ape, schaap is dan ook ape. Paarden noemt hij eenhoorns (iets met zussen haha) maar hij zegt eeoo en hoe vaak je ook paard zegt, het blijft eeoo. Ezel is ook eeoo. Cavia is aahaas. Vrachtwagen is acha. Mamma is mummmaaahh.
Hij praat nog vaak in een fantasietaal. Zeker als hij boos is. Een hele rits komt er dan uit. Het klinkt als gewoon praten maar in een onherkenbare taal. Ook wel als hij zich ergens over bezint en dan heel lief en kalm terwijl hij je indringend aan kijkt. Ik zie het als oefenen, zich uiten omdat anders niet lukt.
Zinnetjes maken doet hij niet.
Hij is ook pas sinds een maandje taal gaan gebruiken. Eerst bleef hij hangen bij benoemen en begreep opdrachtjes niet. Nu kan hij wel zeggen dat hij meeeaahh wil (meer) of inta (drinken) of (uiwen) buiten. Maar dat is pas een recente ontwikkeling. (Ik realiseer me dat hij leert en dus vooruit gaat).
Hij snapt heel simpele opdrachten nu wel. Pak je schoenen. Neem maar een hap.
Er zijn meer dingen. Hij puzzelt niet, ook niet 1 stuk. Hij speelt nauwelijks rollenspel. Verder dan de dino hapt of de auto rijdt gaat ie niet. Torens bouwen doet hij niet, ik moet hem helpen. Hij kan pas sinds kort bewust auw benoemen en aanwijzen. Of wat lichaamsdelen benoemen.
Hij zingt of neuriet geen liedjes na. Zegt geen dingen na van ons (ik bedoel dan, mijn oudste zei steeds huppakatee omdat ik vaak huppatee zei, je hoort jezelf terug). Meer dan twee lettergrepen doet hij niet.
Hij is nog totaal niet met vormen of kleuren bezig. Kijkt je gewoon vreemd aan als je het erover hebt. Mijn dochters konden er al een paar benoemen op die leeftijd.
Maar nu heeft hij waterpokken en realiseert zich niet eens dat hij ze heeft. Heerlijk voor mij. Maar mijn dochters gingen door een hel. Hij is zichzelf.
Hij is verder best een introvert mannetje. Hij observeert graag. Speelt heus wel. Maar buiten huis observeert hij het liefste vanuit mijn armen of de wandelwagen. Mn knuffelbeer.
Dus misschien is het wel zijn karakter om wat later te zijn hoor.
Maar klinkt dit gewoon traag of moet ik hier wat mee?