Wij zijn ruim 22 jaar samen en zijn 10 jaar bezig geweest om een kind te kunnen krijgen. In eerste instantie werd gedacht dat dit vooral aan mij zou liggen ( man ) en later bleek - bij doorverwijzing Erasmus - dat het een combinatie was van ons beide waarom wij niet natuurlijk zwanger konden worden. De kans op een natuurlijke zwangerschap bleek kleiner dan 0,00001%.
Een IVF en IUI was niet mogelijk, dus hebben wij met een zeer kleine kans gekozen voor een ICSI traject. Bij mijn vrouw werden slechts 2 eitjes door middel van een punctie gevonden die bruikbaar waren. Hierna is er 1 eitje teruggeplaatst en wonder boven wonder is op de uitgerekende datum mijn vrouw bevallen van onze prachtige dochter van inmiddels 4 jaar. De bevalling zelf duurde ook letterlijk maar 5 minuten. Alsof het zo moest zijn zeg maar. Geen complicaties, ontzettend makkelijke baby etc etc. 0 klachten wat dat betreft.
In overleg met de arts is besloten het andere eitje in te vriezen, zodat wij altijd nog een kans op een kindje zouden hebben. Niet wetende dat het direct zou slagen uiteraard. Wij betalen ieder jaar flink wat ''opslagkosten'' voor dit eitje en aankomend jaar stopt dit. Nu zijn wij beiden rond de 40 en nu komt de vraag; Wat gaan we doen?
Persoonlijk zie ik ontzettend veel voordelen in het hebben van 1 kind zoals meer vrijheid, financieel is het nog behapbaar enzovoorts. Aan de andere kant krijgt mijn vrouw nu kriebels van een eventueel tweede kind, maar ook zij twijfelt net zo hard als ik, want leeftijd en wat als het misgaat? Ik zou daar niet mee kunnen leven als het kindje bijvoorbeeld niet levend ter wereld zou komen. Heb dit van dichtbij meegemaakt. Daarnaast is er natuurlijk 0,0 garantie dat dit eventuele tweede kind net zo makkelijk is of niets zou mankeren etc. Ik vind het wel goed zo denk ik aan de ene kant.
Daarnaast heb ik een angststoornis waarbij ik weken wakker kan liggen van eventuele dingen die zouden kunnen gebeuren. Sterker nog tijdens de zwangerschap van mijn vrouw heb ik dit ook gehad. Dagelijkse angst dat er iets zou gebeuren etc. Ik heb hier overigens al behandeling voor gehad, maar tevergeefs. Ik moet daar mee leren leven en dat gaat de ene dag beter dan de andere dag.
Als we niets doen zal het ei ontdooit worden en dat is onomkeerbaar. Heeft iemand weleens een soortgelijke situatie meegemaakt en wat deden jullie toen?
Veel liefs
Een IVF en IUI was niet mogelijk, dus hebben wij met een zeer kleine kans gekozen voor een ICSI traject. Bij mijn vrouw werden slechts 2 eitjes door middel van een punctie gevonden die bruikbaar waren. Hierna is er 1 eitje teruggeplaatst en wonder boven wonder is op de uitgerekende datum mijn vrouw bevallen van onze prachtige dochter van inmiddels 4 jaar. De bevalling zelf duurde ook letterlijk maar 5 minuten. Alsof het zo moest zijn zeg maar. Geen complicaties, ontzettend makkelijke baby etc etc. 0 klachten wat dat betreft.
In overleg met de arts is besloten het andere eitje in te vriezen, zodat wij altijd nog een kans op een kindje zouden hebben. Niet wetende dat het direct zou slagen uiteraard. Wij betalen ieder jaar flink wat ''opslagkosten'' voor dit eitje en aankomend jaar stopt dit. Nu zijn wij beiden rond de 40 en nu komt de vraag; Wat gaan we doen?
Persoonlijk zie ik ontzettend veel voordelen in het hebben van 1 kind zoals meer vrijheid, financieel is het nog behapbaar enzovoorts. Aan de andere kant krijgt mijn vrouw nu kriebels van een eventueel tweede kind, maar ook zij twijfelt net zo hard als ik, want leeftijd en wat als het misgaat? Ik zou daar niet mee kunnen leven als het kindje bijvoorbeeld niet levend ter wereld zou komen. Heb dit van dichtbij meegemaakt. Daarnaast is er natuurlijk 0,0 garantie dat dit eventuele tweede kind net zo makkelijk is of niets zou mankeren etc. Ik vind het wel goed zo denk ik aan de ene kant.
Daarnaast heb ik een angststoornis waarbij ik weken wakker kan liggen van eventuele dingen die zouden kunnen gebeuren. Sterker nog tijdens de zwangerschap van mijn vrouw heb ik dit ook gehad. Dagelijkse angst dat er iets zou gebeuren etc. Ik heb hier overigens al behandeling voor gehad, maar tevergeefs. Ik moet daar mee leren leven en dat gaat de ene dag beter dan de andere dag.
Als we niets doen zal het ei ontdooit worden en dat is onomkeerbaar. Heeft iemand weleens een soortgelijke situatie meegemaakt en wat deden jullie toen?
Veel liefs