Relatie problemen met vriend/ schoonmoeder

[fPNQpg5HlX92Qldm]

Hoi,

Ik zit in een lastige situatie. Sinds de komst van onze eerste dochter merk ik dat de relatie tussen mij en mijn schoonmoeder er stukken minder op is geworden.

Voorbeeld is dat ze nooit aan mij vraagt of ze langs kunnen komen maar dit altijd doen via mijn vriend (hij zegt toch altijd ja) Ik heb dit tegen mijn vriend gezegd, maar hij zegt dat ons huis open is voor iedereen, terwijl ik in het weekend ook als gezin er op uit wil en niet telkens alleen zijn ouders wil zien. Ik ben ook erg gesteld op mijn privacy

Zijn ouders zien mijn dochter toch elke vrijdag, omdat hij vind dat hij ook een rustdag mag hebben na 5 dagen te hebben gewerkt. Hij doet alleen nooit iets zelf met zijn dochter, altijd zijn zijn ouders overal bij betrokken, wat voor mij een irritatie is geworden.

Als er een dag onverwachts opgepast moet worden, omdat ze vanuit werk vragen of ik een dag extra kan werken is het altijd van; “oh dan vraag ik mijn moeder wel”. Het is nooit dat hij het aan mijn moeder wilt vragen, omdat hij vind dat zijn ouders altijd klaar staan en wel op gerekend kan worden.

Kerst en oud nieuw vieren wij altijd met zijn ouders. Als wij ergens naar de dierentuin gaan vraagt hij altijd zijn ouders om mee te gaan.
Kortom het is altijd zijn ouders.

Ik heb tientallen keren gezegd dat ik het niet eerlijk vind en het mij kwetst ik heb ook een keer naar zijn moeder een bericht gestuurd van wat het met mij doet dan er nooit met mij gecommuniceerd wordt en dan wordt ze helemaal emotioneel huilend en gaat ze berichten sturen van ik hoor het wel als ik wel welkom ben.

Ze doet ook altijd de was bij ons als ik er niet ben en trekt de koelkast open om spullen erin te doen. Het voelt gewoon niet als mijn huis meer en dat ik altijd alles moet delen met hen.

Mijn vriend ziet het gewoon niet in en neemt het altijd op voor zijn moeder en komt dan met, mijn moeder zal het leuk vinden als je haar een keer belt vanuit jezelf en vraagt om op te passen. Ze is heel verdrietig dat je zegt dat ze altijd onaangekondigd komt.

Verder zijn het hele lieve mensen maar te betrokken bij ons gezinsleven.

Ik ben momenteel ook zwanger van de tweede en bijna uitgerekend en zit niet te wachten dat zijn ouders dan weer van alles op de hoogte zijn. Ze weet al mijn afspraken. Ik sta ook niet toe nu dat ze bij de ziekenhuis aanwezig zijn, maar mijn vriend wilt dat wel
.
Bij de eerste waren ze in de buurt van het ziekenhuis aan het eten en hebben niet gevraagd of ze konden komen maar stonden ze gewoon in het ziekenhuis terwijl mijn dochter wegens complicaties naar een andere afdeling werd verplaatst. Ik vond het vreselijk!

Sorry voor het lange verhaal maar ik weet niet meer wat ik kan doen zodat mijn schoonouders en mijn vriend begrijpen dat dit echt te veel wordt voor mij! Ik wou al een paar keer weggaan bij hem. Zijn waarschijnlijk nu ook mijn hormonen dat ik dit nu hak op de tak schrijf.

 

[Essil]

Klinkt meer als relatie problemen, dan schoonouder problemen. Maak eerst eens duidelijk bij je man, dat het zo voor jouw niet werkt.

Je ouders eerst uitnodigen om op te passen kan je uiteraard zelf gewoon doen.

Communiceer deze keer duidelijk, dat zodra je toe bent aan bezoek na de bevalling jij (niet je man jij), ze zelf belt.
Ik hoor ook van veel mensen dat ze de familie niet inlichten voor de bevalling achter de rug is. Want de bevalling is een prive moment. Waar oma's toe aangetrokken worden als vliegen op stroop.
Jij bent degene die bevalt, jij mag bepalen wie daar bij is.

 

[fPNQpg5HlX92Qldm]

Hoi bedankt voor je berichtje,

Klopt onze communicatie is niet goed omdat hij niet wilt inzien wat het met mij doet, hij zegt dat ik dan maar naar de psycholoog moet ( het ligt altijd aan mij of aan mijn hormonen). Als ik mijn ouders bel om te vragen of ze willen oppassen trekt hij altijd een vies gezicht en zegt dat ze niet betrouwbaar zijn omdat ze ons misschien een keer hebben moeten afzeggen omdat er iets tussen kwam.

Tevens heb ik hem ook duidelijk gezegd dat ik rust wil tijdens en na de bevalling en dat ik niemand wil hebben en dan zegt hij dat wij zijn ouders dan teleurstellen, omdat ze ook al zoveel voor ons hebben gedaan en die heel graag willen komen.

Ik heb niet voor niets een bericht naar zijn moeder gestuurd omdat ik hoopte dat ze mij wel zou begrijpen, maar ze speelt alleen de slachtoffer rol van, maar ik was altijd zo goed voor jullie en heb alles gedaan. Wat ik zeker ook waardeer maar ze wilt altijd van alles weten. Dat is waarom ik ook als topic in eerste instantie schoonmoeder heb geschreven omdat ik denk dat ze haar zoon niet de zelfstandigheid kan bieden en alles voor hem doet ( wat ook logisch is) maar hij is al wel 32 jaar en moet ook zelf dingen kunnen regelen.

 

[Essil]

Nee het is niet logisch dat een moeder van alles voor haar 32 jarige zoon doet. Dat heet loslaten.
Tuurlijk staan de meeste ouders ook voor hun volwassen kinderen klaar, maar niet op deze manier, door altijd aanwezig te zijn en alles uit handen te nemen.

Dat ze teleurgesteld zijn dat ze er niet bij mogen zijn, jammer dan. Daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen.

Ja ze was altijd goed voor jullie, ja ze heeft altijd alles gedaan. Maar ook ja, ze respecteert je grenzen niet. Helaas moedigt je man dat nog aan ook, dus sta je alleen. Heel vervelend.

Duidelijk je grenzen aangeven, en hun teleurstelling iets meer van je af laten glijden. En dan misschien op andere manieren laten zien dat je ze wel waardeert. Zoals ze af en toe op een etentje trakteren of iets anders waarvan je weet dat ze het leuk vinden.

Zoals het opvoeden van kinderen. Dat ze lief en schattig zijn wilt niet zeggen dat je ze moet toestaan de hele dag tv te kijken, of zonder te kijken de straat oversteken. Je stelt regels waar ze zich aan moeten houden. En regelmatig geef je ze een flinke knuffel, af en toe hun lievelingseten, of ga je samen een dagje uit.

 

[Strelizia]

Het gaat inderdaad mis in de communicatie. Stuur geen berichten. Ga om tafel zitten en leg het duidelijk uit. Ik heb het idee dat je man de hele tijd alles afkapt wat jij zegt of wilt. Wees dus duidelijk naar hem toe.

Sta sowieso op je strepen over het ziekenhuisbezoek tijdens de bevalling. Als jij het niet wilt, dan heeft je man dat gewoon te accepteren. Jij bevalt, niet hij! Ik snap sowieso niet waarom je in het ziekenhuis op de gang gaat wachten op de geboorte. Wat een snooze fest. Ik zou dat als ik zelf oma zou worden, niet eens willen.

 

[Lillibet]

Zijn ouders zien mijn dochter toch elke vrijdag, omdat hij vind dat hij ook een rustdag mag hebben na 5 dagen te hebben gewerkt. Hij doet alleen nooit iets zelf met zijn dochter, altijd zijn zijn ouders overal bij betrokken, wat voor mij een irritatie is geworden.

Hebben jij en je partner gesproken over hoe jullie het ouderschap zien? Hoe jullie je vader en moeder rol invullen?

 

[Lillibet]

Hoi,
ik heb ook een keer naar zijn moeder een bericht gestuurd van wat het met mij doet

Goed dat je dat hebt gedaan.
Ook al komt niet gelijk de gewenste situatie, je hebt voor jezelf gesproken en je woorden gezegd.
Zolang je het rustig zegt, zonder grote verwijten zal het een zaadje leggen.

Niet advies voor nu direkt maar na een tijdje, na de bevalling, zouden je partner en jij misschien best wat hebben aan relatie therapie. Iemand die samen met jullie doorneemt en praat over het ouderschap, jullie rol, verwachtingen en zienswijze erin.
Want ik kan me voorstellen dat het niet fijn voelt als je merkt dat je partner zijn vrije tijd niet deels ziet als zijn vader rol maar vrije tijd verdient.
Kies je voor ouderrol dan is dat de realiteit.
Tijdens een paar sessies relatietherapie kunnen jullie elkaar misschien wat meer vinden. En je vraagt jouw ouders dan om op te passen!

En weet je, het is ook ok om gewoon eens te zeggen tegen je partner dat hij best aan zijn moeder vastzit

 

[fPNQpg5HlX92Qldm]

goedemorgen, bedankt allemaal voor jullie berichtjes!

Ik zat er zelf ook aan te denken om na de bevalling naar een relatietherapeut te gaan. Want wat ik zeg komt niet binnen, hij blijft in verdedigingsmodus en gaat dan lelijk doen over mijn familie ( en ligt het aan mij, dat ik niet goed ben en hulp nodig heb van een psycholoog).Dat mijn ouders nooit helpen, ook al krijgen ze daar de kans van hem niet door want dan bepaald hij van te voren dat ze dat toch niet gaan doen.

Ik schreef een bericht naar zijn moeder juist zodat zij het kan ontvangen en ik bang ben om kwetsend over te komen. In een bericht kan ik voor mij gevoel meer kwijt dat een op een. Zijn moeder is namelijk heel emotioneel en daar kan ik niet goed om. Ik heb dat haar ook gezegd dat ik mijn woorden bij haar dan niet kan vinden en daarom het via een bericht doe. Ik schreef ook in mijn brief van dat ik haar erg waardeer voor alles, maar dat ik vind dat haar zoon zelfstandig moet zijn.

Tuurlijk werd mijn vriend daar boos om en heeft gezegd als je ouders hier zijn dan ga ik ze gewoon wegsturen zonder eerst weg te lopen in een kamer ( dat heb ik de laatste keer echter wel gedaan, omdat ik weer vol verassing kwam te staan en het toen echt allemaal hoog zat) ik vind het gewoon niet fijn dat onaangekondigd bezoek en dat weet hij ook!

Ook heb ik tegen mijn vriend vaak genoeg gezegd dat ik vind dat zijn ouders te betrokken worden bij alles en dat hij de navelstreng moet doorknippen. Wij hebben een gezin nu en moeten zelfstandig zijn en niet bij alles gelijk dat zijn ouders het komen oplossen.