Mijn partner en ik zijn al tien jaar samen. We hebben vaak gesprekken gehad over een eventuele kinderwens. Vanwege mijn werksituatie en trauma uit het verleden was mijn wens nooit heel uitgesproken en schoof ik het voor voor me uit. Mijn partner gaf aan liever geen kinderen te willen maar als ik het zou willen het dan toch te willen. Uiteindelijk naarmate ik ouder werd kwam er toch een gevoel van een kinderwens. Twee jaar geleden liet ik mijn mirena verwijderen en hadden we afgesproken dat we zouden zien of het natuurlijk lukte. Na twee jaar was het nog steeds niet gelukt en gaf ik aan toch een ivf gesprek te willen met de arts. Hij wilde pertinent geen ivf maar wel als het natuurlijk zou gaan. Desondanks gaf hij aan dat hij er wel achterstond dat ik een informatief gesprek wilde. Net een paar dagen voordat ik dat gesprek zou hebben had ik een aantal dagen hevige buikpijn, mijn ongesteldheid moest komen dus heb uiteindelijk een test gedaan en die was plots positief. Ik was ontzettend verrast door deze uitslag, kon het bijna niet geloven. Doordat de pijn vrij hevig was ben ik via de huisarts naar de gynaecoloog verwezen diezelfde dag om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten. Ik durfde het mijn man niet te vertellen omdat ik bang voor zijn reactie was maar toen ik wellicht geopereerd moest worden besloot ik het toch te vertellen. Hij reageerde geschokt, verdrietig en somber. Ik wist niet wat ik moest voelen hierdoor. We kwamen bij de gynaecoloog en die gaf aan Gefeliciteerd hij zit netjes in de baarmoeder. Ik zag zijn gezicht en wist me geen houding te geven. We verlieten het ziekenhuis beiden gelaten. Door zijn reactie maar ook mijn langer bestaande angsten begon ik te twijfelen, wil ik dit wel, kan ik dit wel, wat haalde ik me in mijn hoofd, hoe kon ik zo dom/nonchalant zijn. Ik probeerde met hem erover te praten maar we kwamen niet verder. Uiteindelijk zijn we bij Fiom geweest en zelfs een simulatie gedaan van hoe we ons zouden voelen als we het hielden of niet. We kwamen recht tegenover elkaar hierin. Ik voelde steeds meer dat als ik mijn angsten welpelde dat ik het wel ontzettend graag wilde maar hij voelde juist het tegenovergestelde. Nu een paar weken verder is zijn reactie nog steeds hetzelfde. Ik wil blij zijn en een gezin samen starten en het nieuws delen, maar ik voel dat hij dat gevoel bij me doet omslaan. Ik ben bang dat hij niet zal veranderen en wil niet een kind een trauma geven voordat het geboren is door ongewenst door een ouder te zijn. Ik heb het heel erg moeilijk met deze situatie en ben teleurgesteld in hem, ondanks dat ik hem ook zijn ruimte wil geven het een plek te geven
Zwanger en partner wil het niet
- Onderwerp starter f0r3JLSaxpXvvbu2
- Startdatum
Hoi, wat een moeilijke situatie. Ik begrijp je gevoel hierin.
Ik denk dat niemand jullie hierin kan adviseren maar ik heb wel een advies en dat is om relatietherapie te doen. Waarbij jullie meer gaan praten, onder begeleiding van een therapeut. Zodat jullie meer kunnen praten over de situatie waarin jullie zitten. En als je meer praat en uit naar elkaar nodigt dit de ander ook meer uit om te praten en dat jullie elkaar proberen meer te vinden.
Jullie situatie is deels ontstaan door gebrek aan goede communicatie. Doordat je het zelf vroeger niet goed wist wat je wilde, en je partner het eigenlijk niet wilde maar het voor jou zou doen als jij het wel wilde. Het geeft aan dat je man van nature geen wens had en geen bruisend idee had over vaderschap.
En uiteindelijk veranderde jouw gevoel maar ik lees geen innerlijke omwenteling bij je partner. Hij zal waarschijnlijk half/ half zijn meegegaan in het idee. Maar kon zich er gevoelsmatig zelf niet achter zetten.
Als het zo is gelopen dan is er in de afgelopen jaren geen duidelijke communicatie over gevoel meer geweest. En dat kan gebeuren, zeker als er angsten en wensen bij komen kijken.
Daarom denk ik dat relatietherapie nu juist goed zal zijn. Om elkaar weer meer te leren vinden, wat jullie ook besluiten met de zwangerschap.
Want als je de scenarios inbeeldt, wat gebeurt er met jullie en tussen jullie als je het laat weghalen? Jij kan met harde gevoelens naar hem komen zitten van verwijt en andere rottige emoties.
Of als jullie het houden, wat gebeurt er in jullie beider gevoelsleven? Er komt meer splitsing tussen jullie want er is geen verbinding in de zwangerschap en het aankomende kindje.
Dan is praten en openheid nu een belangrijke stap in jullie relatie samen. Voor de toekomst.
Ik denk dat niemand jullie hierin kan adviseren maar ik heb wel een advies en dat is om relatietherapie te doen. Waarbij jullie meer gaan praten, onder begeleiding van een therapeut. Zodat jullie meer kunnen praten over de situatie waarin jullie zitten. En als je meer praat en uit naar elkaar nodigt dit de ander ook meer uit om te praten en dat jullie elkaar proberen meer te vinden.
Jullie situatie is deels ontstaan door gebrek aan goede communicatie. Doordat je het zelf vroeger niet goed wist wat je wilde, en je partner het eigenlijk niet wilde maar het voor jou zou doen als jij het wel wilde. Het geeft aan dat je man van nature geen wens had en geen bruisend idee had over vaderschap.
En uiteindelijk veranderde jouw gevoel maar ik lees geen innerlijke omwenteling bij je partner. Hij zal waarschijnlijk half/ half zijn meegegaan in het idee. Maar kon zich er gevoelsmatig zelf niet achter zetten.
Als het zo is gelopen dan is er in de afgelopen jaren geen duidelijke communicatie over gevoel meer geweest. En dat kan gebeuren, zeker als er angsten en wensen bij komen kijken.
Daarom denk ik dat relatietherapie nu juist goed zal zijn. Om elkaar weer meer te leren vinden, wat jullie ook besluiten met de zwangerschap.
Want als je de scenarios inbeeldt, wat gebeurt er met jullie en tussen jullie als je het laat weghalen? Jij kan met harde gevoelens naar hem komen zitten van verwijt en andere rottige emoties.
Of als jullie het houden, wat gebeurt er in jullie beider gevoelsleven? Er komt meer splitsing tussen jullie want er is geen verbinding in de zwangerschap en het aankomende kindje.
Dan is praten en openheid nu een belangrijke stap in jullie relatie samen. Voor de toekomst.
Ik post nooit iets, maar dit is wel heel herkenbaar. Twee keer zelfs (6 jaar geleden en nu weer 32 weken zwanger). Beide keren gepland (of beter gezegd, ‘met toestemming’) zwanger na meerdere miskramen en fertiliteitsonderzoek (bij mij, hij wilde zelf niet), maar er bleef altijd ambivalentie van zijn kant en hij was enorm geschokt toen de zwangerschap vitaal bleek. Relatietherapie heeft in beide zwangerschappen erg geholpen bij ons om te communiceren en weer connectie te voelen, hoewel dat met de tijd helaas ook weer afneemt. Blijdschap of zorgen tijdens de zwangerschap kan ik niet met hem delen. Eenzaam, maar als het straks goed komt is me dat het waard, en ik heb hele lieve vriendinnen.
Zodra mijn eerste kind er was viel alles me erg mee, al duurde het best een tijd voor mijn partner net zo’n sterke band had met ons zoontje als ik. Nu zijn ze onafscheidelijk. Hij kan zich niet voorstellen dat dat bij een tweede weer gebeurt en ziet er zo mogelijk nog meer tegenop. Ik hoop natuurlijk dat dit kindje ook zijn hart verovert (en daar vertrouw ik ook op. Bij hem overheersen altijd angst en onvermogen zich positieve situaties voor te stellen, maar hij hecht zich wel). Maar als dat niet gebeurt weet ik dat ik het ook alleen kan.
Ik weet hoe moeilijk de beslissing is. Ik twijfel ook nu nog of het de goede beslissing was en of ik niet teveel op het spel heb gezet. Soms heb ik zelfs spijt. Ik ben niet erg bezig met zwanger zijn en op dit moment kan ik me ook niet voorstellen dat ik erg ga genieten van de babybubbel. Maar ik weet van de vorige keer wat hormonen en zo’n kleintje met je doen en daar vertrouw ik op. Moederschap was de beste keuze van mijn leven, daar kan voor mij geen relatie tegenop, ook al hoop ik dat we er samen uitkomen (voel nu een mengelmoes van empathie, woede en verdriet, en dat laat ik maar toe).
Niemand kan de beslissing voor je maken. Leeftijd telt mee (bij mij was het de allerlaatste kans op een tweede), je sociale vangnet (red je het eventueel alleen?), hoeveel last je nu nog hebt van je verleden, maar ook of je het hem kunt vergeven als je de zwangerschap afbreekt. Toen ik ging van ‘ik weet niet of ik het kán afbreken’ naar ‘ik wil en ga het niet afbreken’ was hij eerst kil en boos, maar het gaf ook ruimte. Hij heeft toen besloten het een kans te geven om het te accepteren. We zullen zien..
Heel veel sterkte en wijsheid.
Zodra mijn eerste kind er was viel alles me erg mee, al duurde het best een tijd voor mijn partner net zo’n sterke band had met ons zoontje als ik. Nu zijn ze onafscheidelijk. Hij kan zich niet voorstellen dat dat bij een tweede weer gebeurt en ziet er zo mogelijk nog meer tegenop. Ik hoop natuurlijk dat dit kindje ook zijn hart verovert (en daar vertrouw ik ook op. Bij hem overheersen altijd angst en onvermogen zich positieve situaties voor te stellen, maar hij hecht zich wel). Maar als dat niet gebeurt weet ik dat ik het ook alleen kan.
Ik weet hoe moeilijk de beslissing is. Ik twijfel ook nu nog of het de goede beslissing was en of ik niet teveel op het spel heb gezet. Soms heb ik zelfs spijt. Ik ben niet erg bezig met zwanger zijn en op dit moment kan ik me ook niet voorstellen dat ik erg ga genieten van de babybubbel. Maar ik weet van de vorige keer wat hormonen en zo’n kleintje met je doen en daar vertrouw ik op. Moederschap was de beste keuze van mijn leven, daar kan voor mij geen relatie tegenop, ook al hoop ik dat we er samen uitkomen (voel nu een mengelmoes van empathie, woede en verdriet, en dat laat ik maar toe).
Niemand kan de beslissing voor je maken. Leeftijd telt mee (bij mij was het de allerlaatste kans op een tweede), je sociale vangnet (red je het eventueel alleen?), hoeveel last je nu nog hebt van je verleden, maar ook of je het hem kunt vergeven als je de zwangerschap afbreekt. Toen ik ging van ‘ik weet niet of ik het kán afbreken’ naar ‘ik wil en ga het niet afbreken’ was hij eerst kil en boos, maar het gaf ook ruimte. Hij heeft toen besloten het een kans te geven om het te accepteren. We zullen zien..
Heel veel sterkte en wijsheid.
Ontzettend bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben inmiddels een therapeut gaan zoeken. Nu ik weer wat verder in mijn zwangerschap zit heb ik een heel sterk gevoel dat dit is wat ik wil. Ik weet dat ik dit nu even alleen moet dragen deze blijdschap en heb het dus met een dierbare vriendin gedeeld zodat ik mijn gevoel voor nu bij haar kwijt kan. Ik heb niet verteld over hoe hij erin zit want dat vind ik echt nog heel lastig en ook nu niet aan mij om te vertellen. Ik hoop dat het tijd zal kosten voor hem. Dat hoop ik echt.
Wat fijn dat je gevoel sterker wordt, die motivatie en overtuiging helpen heel erg. Ook goed dat je het met iemand hebt gedeeld. Ik hang ook niet aan de grote klok dat mijn partner er niet blij mee is. Ter bescherming van hem, maar ook van mezelf en het kindje dat komt. Als kennissen vragen of hij er naar uitkijkt zeg ik dat hij nog moet wennen, en soms eerlijk dat de wens vooral van mij kwam, maar ik houd het luchtig. Hoe moeilijk het echt is heb ik alleen gedeeld met een aantal vrienden waarvan ik weet dat ze niet oordelen, en dat is heel fijn. Zo is er een goede vriendin mee gegaan naar alle echo’s. Ik vond dat eerst best lastig, en schaamde me aanvankelijk dat de vk mijn partner nooit ziet, maar ik heb dat losgelaten. Liever een vriendin met wie ik in de wachtkamer heel veel lol heb, en die tranen in haar ogen krijgt van blijdschap als alles goed is, dan een man die daar ongemakkelijk zit te zijn. Wat me ook helpt is de wetenschap dat al die gelukkige koppels in de wachtkamer ook echt allemaal hun eigen worstelingen hebben, als niet in hun relatie, dan wel op een ander vlak.
Je kunt zijn gevoel niet veranderen, het is zijn proces (en ik hoop ontzettend voor je dat hij bijdraait!). Maar je kunt wel investeren in de ‘village’ die je nodig hebt ‘to raise a child’. Ik hoop dat je een goede therapeut vindt en fijne mensen om je heen verzamelt.
Tot slot: gefeliciteerd
Je kunt zijn gevoel niet veranderen, het is zijn proces (en ik hoop ontzettend voor je dat hij bijdraait!). Maar je kunt wel investeren in de ‘village’ die je nodig hebt ‘to raise a child’. Ik hoop dat je een goede therapeut vindt en fijne mensen om je heen verzamelt.
Tot slot: gefeliciteerd
bedankt voor het delen van je verhaal en gevoel. Ik zit in “dezelfde” situatie.
Ik ben ongepland zwanger en dit met de vader gedeeld. Hij was compleet in shock en heeft aangegeven het niet te willen, we staan lijnrecht tegenover elkaar. Hij wil alleen samen verder zonder kindje, was onze basis goed geweest had hij er een beetje voor open kunnen staan.
Een keuze tussen liefde en een leven…
Door de hele situatie kom ik niet bij m’n gevoel wat ik wil en zit er veel twijfel en angst. Ik heb het erg pittig, het voelt groots en alleen.
Fijn om te lezen dat je hulp hebt en zo te lezen het je goed doet.
Veel sterkte! X V
Wat moeilijk voor je en ik kan me voorstellen dat je je alleen voelt.
Heb je zelf altijd moeder willen worden?
Je schreef: “ was onze basis goed geweest had hij er een beetje voor open kunnen staan”. Hoe gaat het tussen jullie? Zijn jullie al langer samen?
Heb je iemand in je omgeving waarmee je vertrouwelijk kunt praten?