1,5 jaar bezig... wel of niet iemand in vertrouwen nemen?

A

Anoniem

Guest
<p>Hoi allemaal :)</p><p>Mn vriend en ik zijn nu bijna 1,5 jaar bezig met onze kinderwens. Na 12 maanden hebben we onderzoeken in het ziekenhuis doorlopen. Ook een kijkoperatie vanwege vermoedelijk endometriose. Alle uitslagen zijn goed, op een paar endometriose plekjes na die ze weggehaald hebben. Daarom afgesproken om het nog een half jaar te blijven proberen. Dat halve jaar is volgende maand om. Dan terug naar het ziekenhuis om het vervolg te bespreken.</p><p>De maandelijkse teleurstelling en het piekeren over wat ons te wachten staat heeft toch wel z’n uitwerking. Ik merk dat ik er best verdrietige momenten door heb. Op mijn vriend na weet niemand ervan. Ik begin me steeds vaker af te vragen of het zou opluchten om iemand in vertrouwen te nemen. Ik heb geen broers of zussen en voor mijn ouders wil ik het eigenlijk ‘geheim’ houden. Dus dan zou ik het met een vriendin kunnen delen..</p><p>Hoe zijn jullie ervaringen hiermee? Luchtte het op? </p>
 
Ik heb er geen ervaring mee, maar ik zou het delen. Ik vind het sowieso al vreemd dat iedereen er zo geheimzinnig over doet. Ik snap het wel zolang het kort, leuk en spannend is. Maar zodra het zwaar wordt (duurt lang, medische molen, miskraam) zou ik het delen, zodat je steun kan krijgen. Dus ik denk eigenlijk dat het je alleen maar zal opluchten! Veel sterkte en succes!
 
Ik heb nog geen ervaring met dat het lang duurt, maar toen ik een miskraam had heb ik een collega in vertrouwen genomen. Wilde het eigenlijk met niemand delen, maar zij merkte dat er iets was en prikte er doorheen. Was achteraf ook wel opgelucht dat ik het iemand kom vertellen. Wil de familie niet lastig vallen met "slecht" nieuws. Wil ze graag goed nieuws vertellen.
Heb het bewust niet aan een vriendin verteld(niet dat ik die niet vertrouw) maar wil daar ook leuk nieuws aan vertellen. En een collega staat toch ietsjes verder weg maar in mijn geval ook weer wat dichterbij omdat ik heel goed met haar overweg kan. 
Vooral doen waar jij/jullie je goed bij voelen. Veel succes met het traject. Hopelijk snel goed nieuws!
 
Ik heb het destijds met best veel mensen gedeeld. Wij hebben uiteindelijk een icsi traject doorlopen, en ik ben daar altijd heel open over geweest. Ik vond dat heel fijn, omdat mensen weten dat je een zware tijd doormaakt en je het er dan ook eens met een ander over kan hebben (buiten je partner). Nooit spijt van gehad. Als je de behoefte voelt zou ik het zeker doen. 
 
Ik heb het destijds met best veel mensen gedeeld. Wij hebben uiteindelijk een icsi traject doorlopen, en ik ben daar altijd heel open over geweest. Ik vond dat heel fijn, omdat mensen weten dat je een zware tijd doormaakt en je het er dan ook eens met een ander over kan hebben (buiten je partner). Nooit spijt van gehad. Als je de behoefte voelt zou ik het zeker doen. 
 
Op een gegeven moment voel je denk ik aan dat je het niet meer binnen kan houden... zo ervaarde ik het in ieder geval wel. Het luchtte zó veel op toen ik het deelde met mijn ouders! Gewoon doen!
 
Ik ben uiteindelijk zwanger geworden na IUI behandelingen en ik heb daar vanaf het begin af aan heel open over gesproken. Ik vind het stom dat er zo’n taboe omheen hangt. Nu weten mensen dat je in een traject zit en het voorkomt ook vragen of dat je al bezig bent met gezinsuitbreiding. 
 
Wij hebben het wel gedeeld met ouders, broers, zussen en goede vriend(inn)en op een gegeven moment en wat luchtte dat op! Het was heel fijn om erover te kunnen praten en wat bleek: wij waren niet de enigen, anderen kwamen ook met zulke verhalen. 
Toen ik net zwanger was, hebben we dit ook vrij snel verteld. We hadden zoiets van, mocht het misgaan, dan zijn dat de mensen waarmee we dat ook weer mee zouden willen delen! Gelukkig is alles goed gegaan en hebben we nu een dochter van 11 weken ? wij zijn uiteindelijk 1 jaar en 9 maanden bezig geweest, waarvan 9 maanden via ziekenhuis. Hopelijk voor jullie ook snel goed nieuws! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan