1,5 jaar bezig... wel of niet iemand in vertrouwen nemen?

Wij zijn ook altijd open geweest en ik vond het heel fijn om er met vriendinnen en familie over te kunnen praten. Iedereen begreep ook dat ik weleens niet lekker in mijn hum zat. 
 
Ik heb zelf ook in een ziekenhuistraject gezeten! Wij zijn altijd heel open geweest, het is een zwaar traject waar je in kan komen! Allereerst mijn collega's. Ze wisten dat wanneer ik later kwam of eerder wegging wat de reden was! Het niet drinken tijdens het traject, geen vragen als: ben je zwanger, nee iedereen wist dat drinken het traject zou kunnen beïnvloeden! Daarnaast hormoonbuien, gelukkig weinig last van gehad maar als er wel iets was kon ik het daarop schuiven en had iedereen er begrip voor! Daarnaast het kunnen delen, heel belangrijk met mensen erover kunnen praten, heeft mij ontzettend geholpen! Na 6 iui pogingen was het raak en nu ben ik 31 weken zwanger! Toen ik het vertelde op mijn werk leefde iedereen intens mee en nog steeds! Erg fijn om zulke mensen om je heen te hebben! Heel veel suc6
 
Wij hadden in eerste instantie ook niemand verteld in wat voor traject wij zaten. Tot ik het mentaal niet meer volhield en het een klein groepje wél heb verteld. Het was voor mij echt een opluchting. En voor de anderen werd het ineens duidelijk waarom ik soms 'vreemd' reageerde op bepaalde situaties. Het wel vertellen gaf mij rust en bracht bij begrip. Langzaam aan vertelden we het aan steeds meer mensen. Wat we niet zeiden is wanneer we precies met een ronde bezig waren. Wanneer de punctie/ terugplaatsing precies was. Mocht het dan raak zijn kan je het toch nog op jouw moment vertellen en mocht het zoals in mijn geval niet raak zijn, kan je het verdriet eerst zelf een plekje geven. Uiteindelijk naar meerdere mislukte pogingen tegen alle verwachtingen in spontaan zwanger geraakt. En kan ik mij toch moeder noemen!
Ik wil je veel succes wensen in dit moeilijke traject! En doe het op de manier waar jij je goed bij voelt! ?
 
Bedankt voor al jullie lieve reacties!
Ik besef me nu pas dat ik het moment om erover te praten steeds voor me uit heb geschoven.
Als je besluit om te proberen zwanger te worden dan is dat spannend en houd je dat voor jezelf. Als dat dan niet meteen lukt en er volgen onderzoeken, operatie enz.. dan dacht ik steeds; hierna zal het wel snel raak zijn dus nog even flink blijven en er niet over praten. Maar als we over een maand dan wel gaan praten over bijv iui.. of hormonen slikken.. wanneer is dan wel het moment?
En ik heb steeds meer het gevoel dat ik bijna ‘overloop’ als iemand het over kinderen krijgen ofzo heeft. 
En door jullie begin ik nu te beseffen dat het helemaal juist helemaal niet ‘zwak’ is om er over te praten. 
Thanks :)
 
Hi Carrly, ook hier al ruim 1.5 jaar bezig en ik ben er ook heel open over. Juist weer minder met directe familie maar wel een aantal vrienden. Dat ligt maar net aan de band die je met elkaar hebt natuurlijk :) 
Ik ben nog altijd blij dat ik er over kan praten. En wanneer ik er niet over wil praten is dat ook prima. Maar ik ervaar er veel steun van. Ook omdat mijn partner er soms toch anders instaat / mee bezig is en dan kan het heerlijk zijn om er wel met vriendinnen over te praten. 
Dus inderdaad gewoon doen als dat je helpt :) 
 
Hoi Hoi , Ik begrijp heel goed wat je voelt , ik ben ook al anderhalf jaar bezig en op het begin schaamde ik mij een beetje om erover te praten tegen wie dan ook, maar achteraf ben ik dat toch gaan doen en whouw je krijgt zoveel steun en motiverende reacties en dat voelt echt wel beter hoor, Ik hoop oprecht dat je spoedig zwanger zal worden en dit allemaal achter je kan laten, Heel veel Liefs xxx
 
Ik zou het zeker met iemand bespreken. Dat is heel fijn om je hart te kunnen luchten ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan