1 kind is maar zo alleen...

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hi Jenneke

Ik herken het niet.... Toen wij eenmaal bedachten dat we een kindje wilden, hebben we eigenlijk geen moment nagedacht of het er bij 1 zou blijven of dat het er twee of drie zouden worden. De eerste 1,5 jaar met Gijs moest ik er niet aan denken, nog 1.  En opeens was de knop om en wist ik dat de tijd rijp was voor nog een kindje.

En wij hadden het geluk dat we nog een prachtig kindje erbij kregen. Ik zou me nu niet meer voor kunnen stellen dat Gijs alleen was gebleven, of dat we geen kinderen zouden hebben. Maar ik weet wel dat het jouw leven is en jouw beslissing: Ivar weet niet beter....

Succes met alles, niet teveel piekeren hoor: vertrouw op je gevoel! En wat je nú beslist is toch niet definitief voor de rest van je leven? Dus geniet nou lekker van je mannetje en je beslissing: dat is nou toch wat goed voelt!!!

Liefs
Susan

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik herken je probleem wel hoor. OOk wij willen maar één kind. Maar als ik aan een tweede denk dat is dat om precies dezelfde reden dat jij daar aan denkt. Maar ik betwijfel zeer of die tweede er om die reden komt. Natuurlijk denk ik er wel eens aan, ik denk dat dat alleen maar logisch is, gezien de leeftijd onze klieintjes zijn, en er ook   nog steeds kleine babyties om ons heen worden geboren.

Ik weet in elk geval zeker dat die tweede er niet komt, omdat ik het zo graag wil, of omdat mijn man staat te springen (die moet ik dan eerst zien te overtuigen). Overigens speelt de leeftijd bij ons wel een rol, want ik ben al 35. Het zou denk ik makkelijker zijn als ik jonger ben. Ik heb er namelijk helemaal geen moeite mee als er meerdere jaren tussen de kindjes zitten.

In mijn hoofd ben ik er wel klaar mee (box verkocht, maxi-cosie de deur uit, kleertjes weggegeven) maar af en toe kriebelt het toch.

Je schrijft zelf dat je nog jong bent, probeer het dan te 'parkeren' in je hoofd. Je kan later altijd nog beslissen, maar twee kinderen betekent niet dat ze ook dicht op elkaar hoeven te zitten.

Annemieke

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik kan je ook geen raad geven... maar bij mij kiebelde t altijd en wilde er dolgraag 3. Ik ben "oud" (bijna 34 vind ik oud (niet te) voor kids maar das mijn mening) en heb er 2 en vind t wel goed zo, mn positie kleding geef ik door en de meeste spullen zijn opgeruimd voor wie dan ook die t kan gebruiken. Ik heb mn kindjes erg dicht op elkaarvanwege mn leeftijd maar ik zou t als ik alles opnieuw kon doen toch anders doen en kiezen voor n jaar of 4 ertussen. Is sowieso n stuk rustiger ook voor jezelf (helemaal als je ook nog werkt buitenshuis) Je bent nog jong zeg je, tijd zat dus! misschien krijg je die kriebel over n paar jaar, misschien ook niet. Je moet t niet voor n ander doen of laten!! Bij twijfel zeg ik altijd niet doen, wacht dan nog even.
Meid, heeeeeeeeeel veel succes met t maken van je keuze

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik weet precies hoe jij je voelt!
Toen wij besloten om voor een kindje te gaan,inmiddels ruim  7 jaar geleden,hadden we ook het idee om het bij eentje te laten.
Dat hebben we ook ruim 4 jaar gedaan.
Ik twijfelde af en toe wel eens maar dat was meer voor de oudste(dat het voor hem leuker zou zijn)  dan voor onszelf.
Dus bleef het bij één kindje,ik zag ook op tegen slapeloze nachten,zo gebonden zijn etc.
Totdat ik langzaam maar zeker begon te twijfelen,en steeds meer,totdat ik het zeker wist;ik wilde nog een kindje.
9 maanden later was ons tweede kindje er en ik kan mijn leven zonder onze jongste aanwinst niet meer voorstellen!
Ik wil je dus meegeven dat je,zolang je twijfelt,niet aan een tweede zou moeten beginnen.
Een kindje moet komen uit pure verlangens vanuit jezelf.
En nu voel je het  zo,maar dat kan over een aantal jaren anders zijn,dat was tenslotte bij ons ook zo,en zo niet,dan niet.
En een eventueel groot leeftijdsverschil tussen de kindjes,is absoluut niet nadelig,er zitten juist heel veel voordelen aan,tenminste voor mij!
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Groetjes  Tanja

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik herken het zo wat je schrijft....
Na een zware zwangerschap en zware bevalling had ik zoiets van 1 keer maar niet weer........ Ook heb ik na de bevalling nog een heel moeilijk gehad, wat achter af door een niet goed werkende schildklier kwam. Sinds ik daar medicijnen voor krijg gaat het met mij steeds weer wat beter. Langzaam aan komt mijn oude ik weer terug.....

Aan de ene kant heb ik zoiets van het is voor Djurre misschien wel  leuker een broertje of een zusje, want alleen is ook maar alleen nou...
Maar de andere kant is dat ik er toch best wel tegen op kijk om weer zwanger te zijn en te bevallen, want met Djurre was dat zo zwaar.
Ook speelt de leeftijd ook wel een beetje mee. Ik ben zelf net 35 geworden en mijn man is bijna 10 jaar ouder als ik.
Ik ben er op het moment heel erg mee bezig en mijn man en ik hebben het er ook wel over. Het lijkt me diep in mijn hart eigenlijk best wel heel erg leuk....
twijfel twijfel twijfel.........

Groetjes Asseliene