.

Hmm .. klinkt bijna als mijn verhaal. Ik overweeg wel om eens te gaan praten over mijn bevalling. Dat was namelijk niet bepaalt een succes (al is het resultaat prachtig!)Vind je huisarts wat vlot maar je hoort het steeds vaker heb ik het idee dat vrouwen de bevalling moeten verwerken.
Intiem zijn kan echt een drempel zijn. Er is nogal niet wat gebeurd daar… ?Fijn dat jullie er goed over praten! Misschien kan je wat rustiger beginnen om te kijken of je zin weer terug komt. Kalm aan!
En soms kan "even doorzetten" wonderen doen...
 
Allereerst wil ik zeggen dat het echt niet gek is dat je het spannend vindt en er nog geen behoefte aan hebt. Het kan vervelend zijn omdat het misschien iets is wat je wel graag zou willen maar nog niet durft, maar denk vooral niet dat dit raar is of dat jij raar bent daardoor!! Denk dat heel veel vrouwen dit ervaren. De HA klinkt een beetje kort door de bocht inderdaad, maar ik kan me voorstellen dat praten over de bevalling, je ervaring, je angst etc. Wel kan helpen om je zekerder te voelen en ervoor open te staan uiteindelijk. Of dat nu meteen een trauma therapie moet zijn weet ik niet.. kan me voorstellen dat een aantal gesprekken met de praktijkondersteuner misschien ook al helpen. Als dat niet voldoende is kan hij/zij je altijd nog doorsturen.

Blijf er ook vooral met je partner over praten.

Liefs
 
Misschien kun je tegen je huisarts zeggen dat je de psycholoog nog een wat te grote stap vind en eerst eens zou willen praten met bijvoorbeeld de praktijk ondersteuner?
Misschien voel je je al heel wat beter als je gewoon een keer je verhaal kan doen bij iemand die niet zo dicht bij je staat.
 
Daar heb je ook gelijk in! Dat is precies de reden dat ik nu nog geen hulp heb gezocht. Soms mag je ook gewoon iets voelen en het er laten zijn. Dan hoeft het niet direct een obstakel te zijn.... Maar mocht er hier ooit gedacht worden aan een eventuele nr. 2 dan weet ik niet hoe ik dat voel...
Mijn verloskundige gaf wel aan dat het inderdaad niet een heel prettige bevalling is geweest en dat als ik er last van blijf houden het beste dit voor een eventuele volgende kan bespreken met iemand.

Ik moet zeggen dat dat "even doorzetten" mij wel heeft geholpen... Daardoor werd het steeds makkelijker.

Slaapritme hier is een drama. Heb mijn man en mijzelf ook opgedragen om structureel ritme aan te bieden ? dus voor half acht eruit. Ochtenddutje van max. 1.5 uur. Dan twee uur op en weer erin. Normaal gesproken ging dit altijd als vanzelf... maar haar nu volgen gaat helemaal de verkeerde kant op (oververmoeid en boze baby) Maar ze drinkt haar flessen nu ook slecht en zelfs haar groente gaat soms moeizaam. Dus ik vermoed tandjes... ze is ook zo hard aan het bijten op allen....
(Aangezien ze ook altijd een enorme vreet schuur was ?)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan