Ik vind het zelf heel herkenbaar. Ik heb nog maanden last gehad van mijn totaalruptuur en hoe de bevalling gegaan is. Nu nog wel eens, 19 mnd na afloop. Ik kreeg ook een verkleving waarvoor ik weer geopereerd ben. Dat hele eerste jaar konden we geeneens seks hebben. Maar eerlijk gezegd was ik er wel blij mee. Er was ook weinig intimiteit op andere manieren.
Het komt wel eens ter sprake. De behoefte is er wel. Maar tegelijk ook niet... Ook bij mijn man niet. Het is meer het idee dat je het wel zou willen. Praktijk mist. Ik heb persoonlijk nog niet echt een goed gevoel bij mijn vagina na alles dat er gebeurd is. Ben er minder trots op. Voel me er minder vrouwelijk door. Maar ook slaapgebrek en altijd maar bezig zijn speelt mee. Mijn man is ook vaak blij als hij eindelijk even kan rusten.
Ik hoor maar weinig over een fantastisch seksleven in combi met een baby hoor. Helemaal niet is ook een uiterste natuurlijk. Maar hier begint het eigenlijk na anderhalf jaar weer wat op te komen. Er was ook veel gebeurd. Ook erna. Dus ik vind het niet zo gek dat hormonen, lichaam en geest even tijd nodig hadden. Heb er met therapie in die eerste maanden wel eens over gesproken (was vanwege alles bij elkaar en niet perse gericht op bevalling) en die zeiden ook dat ik het tijd moest geven. Ik merk dat het gewoon vanzelf slijt en anders gaat voelen.
Het komt wel eens ter sprake. De behoefte is er wel. Maar tegelijk ook niet... Ook bij mijn man niet. Het is meer het idee dat je het wel zou willen. Praktijk mist. Ik heb persoonlijk nog niet echt een goed gevoel bij mijn vagina na alles dat er gebeurd is. Ben er minder trots op. Voel me er minder vrouwelijk door. Maar ook slaapgebrek en altijd maar bezig zijn speelt mee. Mijn man is ook vaak blij als hij eindelijk even kan rusten.
Ik hoor maar weinig over een fantastisch seksleven in combi met een baby hoor. Helemaal niet is ook een uiterste natuurlijk. Maar hier begint het eigenlijk na anderhalf jaar weer wat op te komen. Er was ook veel gebeurd. Ook erna. Dus ik vind het niet zo gek dat hormonen, lichaam en geest even tijd nodig hadden. Heb er met therapie in die eerste maanden wel eens over gesproken (was vanwege alles bij elkaar en niet perse gericht op bevalling) en die zeiden ook dat ik het tijd moest geven. Ik merk dat het gewoon vanzelf slijt en anders gaat voelen.