14-11-2006

Denk te begrijpen Patricia hoe je je voelt...
Mijn 1e zwangerschap eindigde na 8 weken op 9 januari 2001, midden in de nacht...Waren er pas net achter gekomen dat ik zwanger was...op kerstavond 2000 nota bene...
3 Weken zoooooveel bloed verloren, was vreselijk ziek, en zag het inderdaad op dat moment als 'het verliezen van mijn kindje in wording'.Hebben het 3 maanden rustig aan gedaan en in april weer een gokje gewaagd, meteen zwanger en het typische was dat onze eerste dochter precies 1 jaar later op 9 januari (wederom midden in de nacht) 2002 werd geboren.Maar die uitgerekende datum...19 augustus 2001...blijft apart...Voelde ook erg zeker te weten dat 'de eerste' ook een meisje was,...
Helaas heb ik later nog 2 miskramen gehad, praktisch om en om met mijn gezond geboren kindjes.
Denk er anders over dan de gemiddelde denk ik, ik ben 7 keer zwanger geweest: heb 4 kindjes hier en 3 zieltjes 'ergens anders'.Geloof heilig dat zodra er letterlijk een vruchtje is ontstaan, na de celdelingen, er al een zieltje is die bij dat kleine vruchtje hoort.Het zou toch raar zijn als er pas een zieltje bij een babietje komt zodra hij/zij word geboren...
En zo is er oktober '04 en september '08 ook een klein zieltje bij mij weggevlogen.
Enfin, ik denk ook inderdaad dat iedereen dit op haar eigen manier ziet, voelt en verwerkt.
Groetjes Roos.

 
Ook ik ben - net als Roos - 7x zwanger geweest en heb dus 3x afscheid moeten nemen van een piepklein kindje (5 wkn, 20 wkn, 12 wkn). Dat voelt heel oneerlijk, ergens is een lege plek, ook al voel je je nooit alleen met 4 levendige kids om je heen!
Ik snap je goed, Patricia, en het is inderdaad zo dat geen kindje een ander kindje kan vervangen!!
 
Terug
Bovenaan