16 jaar gevochten voor onze relatie einde in zicht?

[Anola]

We hebbe 16 jaar gevochten voor onze relatie, sinds vorig jaar mei onze eerste dochtertje geboren. We hebben een hele moeilijke start gehad. Inmiddels zijn we 8 maanden verder maar wat heeft de zwangerschap en moeder zijn mij veranderd. Ik wil gewoon kei hard weg lopen en niet meer terug komen. Elke dag is een gevecht met mij dochtertje qua flesje geven in slaap brengen of wat dan ook. Mij man… ik hou heel veel van hem maar we kunnen niet meer door 1 deur. Althans ik niet meer. Kan hem niet meer luchten of zien terwijl hij zo zijn best doet. Het ligt ook aan mij want ik ben meeste momenten niet te genieten. Waarom…. omdat het voor mij voelt net of ik elke dag moet vechten voor alles. Het lijkt net of ik geen mama of vrouw voor mij man wil meer zijn. Over zijn vaderschap heb ik echt niks te zeggen want hij doet het geweldig. We hebben vaak zat gepraat uiteindelijk loopt het op ruzie uit. Ik heb al vaker gezegd ik ben niet meer gelukkig en ik wil scheiden. Ook dat ik heel vaak aan de bevalling terug denk. Heb een makkelijke en te snelle bevalling gehad. Ook als mij dochtertje begint te huilen of moeilijk gaat doen want ze is echt een pittige dametje krijg ik hartkloppingen van. Vanaf haar geboorte had ze heel veel last van haar darmen etc. Maar als ik een glimlachje van ze krijg dan smelt ik en voel ik me zo schuldig het breekt mij hart in duizenden stukken. Elke avond als ik haar in bedje doe en slaapt blijf ik nog een tijdje langs de bed zitten te huilen. Ben ik wel een goeie moeder, verdiend zei mij wel, doe ik het wel goed? Dat is dan wat ik me afvraag. Ik weet het allemaal niet meer. Ben op zo moe van alles.<br />

 

[Gebruiker10226080]

Jeetje wat heb je het zwaar...
Kan het zijn dat je nog last hebt vd hormonen of evt postnatale depressie? Want ik lees dat je jezelf niet meer herkent. Zou eens met de huisarts bespreken voor je knopen doorhakken.
Sterkte xx

 

[ElsieJoy]

Wat vervelend dat je je zo rot voelt in de nieuwe situatie. Heb je al met de huisarts gepraat hierover? Of een praktijk ondersteuner/psycholoog? De overgang naar ouderschap is gewoon best heftig en soms heb je dan gewoon een beetje begeleiding nodig om jezelf weer te herontdekken en om te leren gaan met de nieuwe situatie. 

Heel veel sterkte!

 

[Anola]

Dank jullie voor de reactie. Ik weet het niet meer als het de hormonen zijn want ik weet niet meer wat ik nog voel of kan voelen. Ik ben ook niet bij de huisarts geweest waar ik wel aan zat te denken om het te doen. Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald als moeder en partner zijnde. Terwijl ik altijd sterk in mij schoenen heb gestaan. Het is zwaar

 

[Esrada]

Ik denk ook dat je neigt naar postnatale depressie. En uit eigen ervaring weet ik dat het heel fijn is om hier over te praten en erkenning te vinden. Dat kan via het consultatiebureau of via de huisarts.
Je doet het allemaal goed, het is gewoon heel moeilijk allemaal. Niet alle baby's zijn even makkelijk!
Ik herken veel van wat je zegt, vechten om te laten drinken en slapen... Hem niet meer willen horen huilen ... niet weten of het goed is... Schuldig voelen en naast zijn bedje zitten huilen... terugdenken aan de bevalling...

Ik zag postnatale depressie altijd als iets heel groots en heftigs, maar dat hoeft het niet te zijn. In ieder geval is het fijn om bepaalde gedachtes uit te kunnen spreken en alle gebeurtenissen te verwerken.

Misschien is het goed daar eerst tijd en aandacht aan geven, zodat je eerst wat meer jezelf bent voordat je grote beslissingen maakt over je relatie.

 

[Anola]

Precies dit dus wat ik bedoel. Dank je wel stelt me toch een beetje gerust. Tot nu heb ik mij dochtertje nog niet eens flesje kunnen geven op mij schoot. Laatste maandje kan ik haar echt pas op mij schoot knuffele en valt ze wel eens in slaap. Dat doet echt heel wat bij me. Praten er over doe ook noet graag want heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Ik kan haar ook bij niemand voor half uurtje achter laten omdat mensen bang zijn dat ze begint te huilen en niet stil krijgen. Cb lijkt me meer juist voor de kids dan voor ouders. Misschien dat ik toch na de huisarts ga. Want ik wil mij man ook noet kwijt. Alleen we zijn elkaar verloren er is geen wij meer de laatste tijden. Hij heeft het ook zwaar met mij

 

[Boysmomforever]

Je verhaal grijpt mij aan. Je faalt niet als moeder echt niet. Leg de lat niet te hoog, zoek hulp echt! En er zal heus wel iemand zijn die even op je kindje kan passen en anders is je man er ook nog toch?
Geef het bij hem ook aan dat je je zo voelt en dat je hulp gaat zoeken en dat hij nog even geduld met je moet hebben.
Nogmaals zoek zsm hulp echt dat gaat je verder brengen. De eerste stap is het moeilijkst. Maar zodra je die gezet hebt zal je opluchting voelen.
Zet hem op en je doet het goed, maar weet ook dat je niet de enige bent die zich zo voelt!

 

[SDR]

Klinkt voor mij erg bekend allemaal (behalve de struggles met m'n partner). Ik ben recent ook naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Tot nu toe helpt het me enorm en gaat het een stuk beter! Ik zou je ook aanraden om naar de huisarts te gaan. Alleen al die stap zetten was voor mij een hele opluchting.