Landi,
wat je zegt dat je lichaam na een miskraam ook moet ontzwangeren is waar, maar het is wel afhankelijk van de duur van je zwangerschap. Bij 6 weken gaat het nou eenmaal veel sneller, dan bij een miskraam met 17/18 weken.
Bij mij was het bijv. aan de borsten te zien dat ik niet nog niet geheel ontzwnagerd was. En ik merk het nu bij deze zwangerschap ook. Bijv. de buikspieren waren verslapt en nog niet were op orde, nou dat geeft nu als resultaat een behoorlijke buik bij 12 weken. En dat heb ik bij geen enkele andere zwangerschap zo erg gehad.
Ook bepaalde onderzoeken kunnen pas gedaan worden als je ontzwangerd bent, bij een miskraam van 6 weken mag je zo'n onderzoek sneller ondergaan, dan bij een miskraam met 4 maanden.
Wat de emoties betreft. Dat is echt voor iedereen verschillend. Mijn eerste miskraam was vreselijk, maar dat had meer te maken met de angst van gaat het ooit wel lukken en had niets te maken met het verlies van een kindje. Het was meer een droom die uiteen spatte. De andere twee miskramen (8 weken en ruim 4 weken) heb ik nauwelijks bij stil gestaan. De miskraam bij 18 weken, tja daar heb ik een heel klein kindje in mijn handen gehad. Iets heel tastbaars en er komt nog bij, er was helemaal niets mis. Echt helemaal niets. Alle organen waren op juiste grote, en helemaal goed. Geen chromosoom afwijking, geen infectie en een compleet raadsel. Enerzijds fijn, want het was dus domme pech, anderzijds steeds weer die vraag WAAROM?
En dan nu zeggen mensen, ach ja de natuur doet zijn werk. Maar welk werk moest de natuur doen bij mijn kindje. Waarom mocht ons kidnje niet groter worden. Geen aanlegfout of wat dan ook.
Miep
wat je zegt dat je lichaam na een miskraam ook moet ontzwangeren is waar, maar het is wel afhankelijk van de duur van je zwangerschap. Bij 6 weken gaat het nou eenmaal veel sneller, dan bij een miskraam met 17/18 weken.
Bij mij was het bijv. aan de borsten te zien dat ik niet nog niet geheel ontzwnagerd was. En ik merk het nu bij deze zwangerschap ook. Bijv. de buikspieren waren verslapt en nog niet were op orde, nou dat geeft nu als resultaat een behoorlijke buik bij 12 weken. En dat heb ik bij geen enkele andere zwangerschap zo erg gehad.
Ook bepaalde onderzoeken kunnen pas gedaan worden als je ontzwangerd bent, bij een miskraam van 6 weken mag je zo'n onderzoek sneller ondergaan, dan bij een miskraam met 4 maanden.
Wat de emoties betreft. Dat is echt voor iedereen verschillend. Mijn eerste miskraam was vreselijk, maar dat had meer te maken met de angst van gaat het ooit wel lukken en had niets te maken met het verlies van een kindje. Het was meer een droom die uiteen spatte. De andere twee miskramen (8 weken en ruim 4 weken) heb ik nauwelijks bij stil gestaan. De miskraam bij 18 weken, tja daar heb ik een heel klein kindje in mijn handen gehad. Iets heel tastbaars en er komt nog bij, er was helemaal niets mis. Echt helemaal niets. Alle organen waren op juiste grote, en helemaal goed. Geen chromosoom afwijking, geen infectie en een compleet raadsel. Enerzijds fijn, want het was dus domme pech, anderzijds steeds weer die vraag WAAROM?
En dan nu zeggen mensen, ach ja de natuur doet zijn werk. Maar welk werk moest de natuur doen bij mijn kindje. Waarom mocht ons kidnje niet groter worden. Geen aanlegfout of wat dan ook.
Miep