20-jarige -> wil zwanger worden

A

Anoniem

Guest
Ok. ik ben hier compleet nieuw en weet daarom ook niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik zit al een aantal jaar met een probleem en kan er nergens wat over vinden...
Misschien dat iemand van hier mij kan helpen.

Ik zit nu al een paar uur al die berichtjes te lezen en besef dat heel erg veel mensen moeite hebben om zwanger te worden.
Zelf heb ik dit ook van dichtbij meegemaakt want een vriendin van mij werd ook heel moeilijk zwanger. Ze kreeg een aantal miskramen en er werd een dood zoontje geboren. Nu heeft ze een prachtige dochter van 8 en een eindelijk een heel leuk zoontje van 2.
Ik heb de 2e zwangerschap op de voet gevolgd en heb het zoontje minimaal 2 keer per week gezien. We gaan naar de speeltuin of naar de kinderboerderij, je kent het wel.

Het begon allemaal toen ik 16 (2000) was, ik dacht dat ik per ongeluk zwanger was en wist niet goed wat ik met dit probleem aan moest. Ik ben uiteindelijk (veel te laat) naar de dokter gestapt (was al 3 mnd niet meer ong geworden) en de test was negatief.
Ergens had ik erop gehoopt dat ik wel zwanger zou zijn. Maar ik moest mijn diploma halen en ik wist dat ik te jong was.

In 2001 is die kleine geboren (dat zoontje van mijn vriendin). Ik ben echt gek op dat jochie... en als hij er is heb ik altijd een heel gelukkig gevoel in me. Vind het altijd jammer als ik hem weer thuis breng.

Nu heb ik ruim 1,5 een hele lieve vriend. Ik heb mijn diploma gehaald en ben bezig met een studie. Maar ik heb zo vaak het gevoel dat ik een kindje wil...
Met een andere goede vriend kan ik het er heel goed over hebben. Hij heeft dit zelf ook. Maar mijn vriend heeft er nog nooit wat over gezegd.
Nu is hij een tweeling en heeft zijn zus sinds 6 mnd een baby. (zij is 21).
En ik ben daar toch wel 'jaloers'op. Zover als je dat jaloers kunt noemen.
Ik wil al zo lang en zo graag een kindje...

Ik ben nu 20 en ik weet dat het erg jong is... maar ik loop al jaren met die gevoelens en alleen die goeie vriend van mij weet ervan.
Mijn vriend zou nu echt nog geen kinderen willen en we zijn al ruim een jaar op zoek naar een huisje wat ook niet echt wil lukken.
Wat moet ik nou? Ik wil er zo graag met iemand over praten maar ik denk niet dat iemand het zal begrijpen.

Nu ben ik ook nog een depressief (door de dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven). En als ik dan met die kleine weg ben voel ik me net een moeder en voel me dan zo gelukkig. Al heeft hij een rot-bui en huilt ie alleen maar... kan me helemaal niets schelen. Ik vind het zo geweldig om hem te zien, de dingen die hij doet, de dingen die hij ondekt en de dingen die hij leert -> ik vind het allemaal fantastisch en kan niet ophouden om het erover te hebben.

Wat moet ik? En heeft iemand hetzelfde?
Ik weet dat ik te jong ben... maar ik heb dit al zo lang?
Is er iemand die mij misschien een beetje begrijpt en met mij hierover wil praten?

Alvast bedankt!!!
Groetjes...

Een 20-jarige
 
Hai 20 jarige,

Ik heb je verhaal gelezen en kan alleen maar zeggen dat ik jou gevoel heel goed begrijp.
Ik was 14 toen ik mijn eerste babypakje kocht, zo graag wou ik een kindje hebben.hoe ouder ik werd hoe meer mijn verlangen naar zo'n klein mensje was.
Op mijn 19de kreeg ik een vriend en die relatie werd serieus en toen ik 22 was raakte ik plotseling in verwachtiging. Ik woonde toen nog bij mijn ouders thuis en niets is minder ideaal dan dat.
Je woont als een gezin in een gezin en dat gaat twee weken leuk maar daarna krijg je irritaties.
Na een jaar kregen wij pas een woning aangeboden en mijn dochtertje haar eerste verjaardag heb ik du snog bij mijn ouders moeten vieren.
Ik was heel vreselijk blij met die kleine meid maar het was zeker inhet begin heel zwaar omdat ik niet een plek voor mezef had.
Nu woon ik ruim twee jaar op mezelf en is mijn dochter 3 jaar en ik 4 weken zwanger van de tweede, ik vole me nu in deze zwangerschap al prettiger omdat ik gewoon alles voor mezelf heb.
Ik kan je alleen aanraden om er nu eerst eens met je vriend over te beginnen en als hij net zo enthousiast is als jij dat bent kunnen jullie zodra jullie een huis hebben aan een kindje beginnen.
Maar ik vind het onzin dat mensen je te jong vinden je voelt zelf wanneer je er aan toe bent en jij weet zelf ook of je het financieel zou redden.
Er zijn genoeg mensen die kinderen hebben en daar helemaal geen drol om geven en jij wil het dolgraag dus ik heb er het volste vertrouwen in dat als je ene kindje krijgt in je eigen huisje dat het helemaal goed gaat komen!!
Als je nog wilt praten erover moet je het maar zeggen dan mag je me mailen of msnen.

Groetjes van Ellen
 
HOI!

Ik zit niet in hetzelfde schuitje als jij, maar ik wil gewoon even reageren.
Ik vind het zo'n onzin als mensen zeggen dat je te jong bent om moeder te zijn!
Het is een heel sterk innerlijk gevoel, en trouwens...vroeger was het heel normaal om jong moeder te zijn: niet voor niets stoomt moedertje natuur je al klaar vanaf een jaar of 13 :)
Je situatie is natuurlijk nog niet zo ideaal, maar zoals je schrijft kom je op mij over als iemand die heel goed beseft waar evt. knelpunten zitten.
Het is heel fijn om er hier op dit forum over te kunnen praten, maar uiteindelijk is je vriend wel degene met wie je dit verder moet bespreken. Het is en blijft een gezamenlijk besluit.
Ik hoop voor je dat je hier wat positieve verhalen hoort, en dat je vriend er ook een beetje voor openstaat. Misschien niet á la minute, maar misschien wel binnen een bepaalde tijdsduur (bijvoorbeeld, zodra jullie een eigen huis hebben, of over een jaartje).
Ik wens je heel veel succes!!!

Liefs, Jaine
 
Lieve meid, natuurlijk ben je niet te jong! Twintig is een mooie leeftijd om te beginnen, ik wou dat ik dat had gedaan!
Wat ik je wel wil aanraden: doe alles op zijn tijd, zorg voor een goed huis en een papa die er ook op voorbereid is. Veel sterkte, laat nog een s wat van je horen!
 
Lieve 20 jarige,

Te jong, kom op echt niet. Ik kan je gevoelens heel goed begrijpen. De mensen die jou 'oordelen' op dat je te jong bent hechten misschien meer waarde aan een een baan voor de toekomst of zo.
Wel is het meestal zo dat vrouwen dit gevoel sneller hebben als mannen. Ik ben nu net 24 en loop ook al jaren met kinderkriebels rond. Ik ben op een gegeven moment ook bewust met kinderen gaan werken wat me erg goed doet. Nu zijn mijn (inmiddels) man en ik een paar maanden bezig met zwanger raken. Dit kwam voor mij heel onverwacht. Mijn man wist dat ik het stiekem wel graag wilde maar ik had er bewust voor gekozen om het hem niet 'op te dringen'.
Ik besef op dit moment hoe fijn het is om hier samen mee bezig te zijn. Ik ben dan ook echt van mening dat je hier samen achter moet staan. Hoe hard het ook klinkt, als hij er echt nog niet aan toe is kun je hem ook niet dwingen en ik denk ook niet dat dat verstandig is. Er komt zoals je wel zal weten ook veel bij kijken als je eenmaal een keine hebt en vind dat Ellen wel gelijk heeft dat het niet ideaal is om nog geen eigen woning te hebben.
Nou meid, ik hoop echt voor je dat je er met je vriend over kan hebben, misschien vind hij het helemaal geen slecht idee. Ik wens je heel veel succes en hoe ons op de hoogte.

Liefs, Ank
 
Hoi,

Je bent inderdaad niet te jong, maar ook nog niet te oud.
Ik kan me je wens heel goed voorstellen. Zelf ben ik ook een jonge moeder, 22 toen mijn zoontje werd geboren, gewenst en 'gepland'.
Ik wil wel een paar dingen aan je kwijt.
Het krijgen en hebben van een kind is niet altijd mooi. Onze zoon was een huilbaby en huilde zo'n 9 uur per dag, echt vreselijk. Ik dacht echt van 'waar ben ik aan begonnen'. Je moet ook s'nachts uit, je bent een deel van je vrijheid kwijt, je bent verplicht om je aan je kind aan te passen, meestal dan. Een kind een dag hebben, zoals die van je schoonzus, is niet te vergelijken met een kind van jezelf.
Daarnaast is het heel verstandig om een vader te hebben die je echt steunt, die er is voor jou en je kind, zodat er een goeie warme basis is voor het kind.
Daarnaast schrijf je dat je depressief bent. Maar je voelt je gelukkig met het kindje waar je dan op past. Denk je dat je je ook niet depressief bent als je kind de hele nacht weinig heeft geslapen, overdag aan het klootviolen is en niets wil? Dan is moeder zijn heel zwaar. Wacht even tot je wat beter in je vel zit. Verwerk eerst alle problemen die je hebt. Een kind krijg je niet om je eigen leven mooier en leuker te maken. Je mag , vind ik, je niet optrekken aan een kind om je beter te voelen. Je bent er 24 uur per dag, 7 dagen in de week verantwoordelijk voor.
Ik wil niet negatief overkomen. Mijn kleine vent is het allermooiste wat me ooit is overkomen en ik hou zielsveel van hem. Hij is altijd vrolijk, nu dan wel, en ik word helemaal warm van binnen als ik hem zie. Maar ik vind dat een kind een stabiele en liefdevolle omgeving moet hebben. En als je dat kan bieden meid, ga ervoor, want het is zo mooi!!
Heel veel succes, ik wens je een gezond en lief kindje toe!!

Liefs, Marijke, mama van Yannick, 10 maand
 
Te jong op zich ben je niet je voelt zelf heel goed wanneer je eraan toe bent. Het is wel heel belangrijk dat je eerst zorgt dat je goed in je vel zit en tevreden met jezelf bent(dus niet depressief) Verder is het belangrijk dat je alles goed op orde hebt voordat er een kindje komt. Een goede sterke relatie en een goede omgeveing om goed voor je kind te kunnen zorgen. Houdt er wel rekeneing dat het erg zwaar kan zijn en dat het veel geld kost.
Ik hoop niet dat dit alles te neg./bemoederend klinkt.

Het beste een 26-jarige
 
Ik kon heel dit forum niet meer vinden :( Maar na lang zoekwerk dan eindelijk gevonden.

Wat een lieve berichten allemaal. Ben blij dat ik er niet alleen voor sta. Ik heb ervoor gekozen om te stoppen met mijn opleiding en ik ga een opleiding zodat ik tegelijk met kinderen kan werken. Ik ga eerst een jaar de kinderopvang in, en daarna misschien de PABO doen.

Ik weet dat het hebben van een kind zwaar is. Dat kindje van mijn vriendin (van nu 2,5 jaar) heb ik vanaf dag 1 ook heel vaak 's nachts voor gezorgd. En dat is zwaar, echt zwaar. Maar ik had het er allemaal voor over...
Het maakte mij niet uit. Ik ging overdag nog een uurtje slapen als hij ook sliep.
Ik ben het er helemaal mee eens dat een kindje een stabiele leefomgeving moet hebben. En daarom wil ik ook eerst op mezelf wonen. Want het botst ook nog weleens hier thuis, en dat zou voor dat kindje helemaal niet goed zijn!

Ik ben heel blij met al jullli reacties.
En ik hoop dat we allemaal contact houden, omdat ik bij jullie mijn verhaal kwijt kan!

THANX iedereen!
DE 20-jarige
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan