Beste lezers,
Ik ben een 22 jarige mommy to be. Dit is mijn eerste zwangerschap. Het is helaas niet gegaan zoals ik had verwacht dat mijn eerste zwangerschap zou gaan in het beginfase.
Op vrijdag 2 december 2016 ben ik er achter gekomen via de dokter dat ik zwanger ben. Ik had al een tijdje last van mijn benen en heupen. Ik dacht dat het kwam door dat ik ongesteld moest worden, maar, omdat ik al een tijdje over tijd was dacht ik toch maar even een afspraak maken bij de dokter. De dokter de situatie uitgelegd, maar ook gezegd dat ik al een tijdje over tijd ben. Hij dacht eerst dat het groei pijn was, maar hoe dan? Ben 22 jaar zou dan toch allang volgroeid moeten zijn? Hij zei om een zwangerschap test te doen. Zelf dacht ik niet dat het daar aan lag, omdat ik zelf als een zwangerschap test had gedaan en die negatief uit kwam. Hij zei dat ondanks een test negatief is niet altijd wilt zeggen dat je niet zwanger ben. Een potje gekregen om in te plassen, aan de dokter gegeven toen ik klaar was en hij ging de test doen. Hij zei dat ik naast hem kon komen staan zodat ik het zelf ook gelijk kon zien. In mijn gedachte had ik, ik kan niet zwanger zijn heb al een test gedaan. Hij keek mij met een blik aan en ja hoor i was pregnant. Heb wel honderd keer gezegd;" nee je maakt echt een grapje". Maar nope it was not a joke. I was in shock. Ik wist niet meer wat ik moest denken. Eerste wat ik deed was mijn zus op bellen! Heb het haar als eerste verteld face 2 face. She was so happy. Ze moest huilen van geluk. Ik daar en tegen was nog steeds in shock en wist niet wat ik moest doen. Ik woonde nog thuis en zat in een relatie van nog maar 6 maanden. Samen ben ik met mijn zus naar mijn moeder gegaan om het te vertellen. Ik had alleen gezegd kom van de dokter en..... Kon niet eens mijn verhaal afmaken en ze zei gelijk: " je bent zwanger". Mijn moeder zei dat ze mij zou steunen welke keuze ik ook zou maken. Mijn keuze was om het kindje te houden, maar ergens had ik een twijfel.
Ik moest het mijn (ex) vriend nog vertellen. Ik ben maar hem toe gegaan en heb het hem verteld. Hij was in shock en was er niet blij mij. Hij zei dat hij het niet wilde. Hij was boos en vond dat het mijn schuld was dat ik zwanger was, omdat ik lax was geweest met de pil. Ik had niet verwacht dat hij blij zou zijn, maar zo een reactie had ik ook niet verwacht. Ik had het die dag gelaten voor wat het was en ben naar huis gegaan. Had die dag al zoveel gehuild dat ik er hoofdpijn van had.
Mijn moeder ging zaterdag op vakantie. Ik was heel de week alleen thuis. Iets wat ik op dat moment liever niet had gewilt. Zondag 4 december zou ik Sinterklaas vieren bij mijn (ex)vriend. Ik kwam bij hem thuis en aan heel zijn houding te zien zat hem iets dwars. Hij gooide op een gegeven moment boos zijn spullen op de grond. We hebben die dag ruzie gehad. Hij heeft schreeuwend het zijn ouders verteld en gezegd dat ik het wilde houden. Zijn moeder zei dat het een probleem was. Zijn ouders vonden dat ik er goed over na moest denken. We waren beide afgekoeld. Hij had mij naar huis gebracht en wilde nog even binnenkomen. Ik heb alleen maar zitten huilen.
De week dat ik alleen was hebben we nog zo vaak ruzie met elkaar gehad. Hij vondt dat hij geen leven meer had en dat al zijn geld naar mij uit zou gaan als ik er voor koos om de kleine te houden. Hij zei dat het kind hem dood ongelukkig zou maken. Hij vind vrouwen kunnen geen carrière maken als ze een kind hebben op deze leeftijd. Hij vind dat ik het niet zou aan kunnen en hoe ik een kind kan opvoeden als ik nog bij mijn moeder woont. Hij keek naar alles heel negatief. Hij haalde niet alleen mij naar beneden, maar alle vrouwen op de wereld die een kind hebben. Hij heeft de keuze gemaakt om niet betrokken te zijn in het leven van het kind en wilt er niks mee te maken hebben. Ik was zo pissed en kapot, dat ik tegen heb gezegd dat hij weg moest gaan. Ik hoorde niet eens meer wat hij verder wilde zeggen. Hij vond dat hij op zijn ziel was getrapt en dat ik een mes in zijn rug heb gestoken, omdat ik hem nergens bij had betrokken. Niet bij over hoe ik mij voelde, wat ik dacht, bij de VK afspraak. En omdat ik hem het huis heb uitgestuurd zonder te luisteren naar wat hij zeggen had. De reden waarom ik mij en mijn gevoelens en gedachtes van hem heb afgesloten is, omdat hij mij naar beneden bleef halen en zeggen dat hij het kind niet wilde.
Zijn ouders vonden dat ik het weg moest laten halen, omdat we het niet aan zouden kunnen. Ze zouden ons financieel niet kunnen steunen, omdat ze zelf ook krap zitten met geld. Ik wilde hun financiële steun niet. Zelf heb ik ook een gesprek gehad met zijn ouders. Zijn moeder vind dat ik mijn kind niet 5 dagen in de week naar de kinderopvang kan brengen. Alsof er niet andere ouders zijn die 40 uur per week werken en hun kind naar de kinderopvang breng. In haar ogen was dat niet goed en of gezond voor het kind. Zijn ouders vonden dat ik een domme, egoïstische keuze heb gemaakt. Beide keuzes zijn egoïstisch, maar ik kies er voor om het leven te behouden van mijn kind. Hun vinden dat hun zoon een verantwoordelijke keuze heeft gemaakt door niet betrokken te zijn in het leven van het kind. Ik kan dat gewoon niet begrijpen, ze zijn zelf ouders. Hun wilde ook niet betrokken zijn als opa en oma in het leven van het kind.
Ben er nog steeds kapot van, omdat je liever niet wilt dat je kind zonder vader opgroeit. Ik was boos, maar dat kan ik nu niet meer zijn, ik doe alleen mij zelf er pijn mee. Uit heel deze situatie heb ik er iets positiefs uit gehaald en dat is mijn kleine wonder. Ondanks dat ik het zonder de vader van het kind moet doen heb ik alle steun van mijn familie en vrienden. Het heeft geen zin om alleen maar een negatieve kijk op het leven te hebben. Je maakt het dan alleen maar moeilijker voor je zelf. Het is lastig, maar heb de knop kunnen omdraaien. Heb geprobeerd om mijn excuses aan te bieden naar hem toe over mijn fout die ik heb gemaakt in zijn ogen, maar hij zit heel erg in zijn slachtofferrol.
Ik laat het voor wat het is en probeer mij nu te focussen op mijn toekomst met de kleine.
Ik ben een 22 jarige mommy to be. Dit is mijn eerste zwangerschap. Het is helaas niet gegaan zoals ik had verwacht dat mijn eerste zwangerschap zou gaan in het beginfase.
Op vrijdag 2 december 2016 ben ik er achter gekomen via de dokter dat ik zwanger ben. Ik had al een tijdje last van mijn benen en heupen. Ik dacht dat het kwam door dat ik ongesteld moest worden, maar, omdat ik al een tijdje over tijd was dacht ik toch maar even een afspraak maken bij de dokter. De dokter de situatie uitgelegd, maar ook gezegd dat ik al een tijdje over tijd ben. Hij dacht eerst dat het groei pijn was, maar hoe dan? Ben 22 jaar zou dan toch allang volgroeid moeten zijn? Hij zei om een zwangerschap test te doen. Zelf dacht ik niet dat het daar aan lag, omdat ik zelf als een zwangerschap test had gedaan en die negatief uit kwam. Hij zei dat ondanks een test negatief is niet altijd wilt zeggen dat je niet zwanger ben. Een potje gekregen om in te plassen, aan de dokter gegeven toen ik klaar was en hij ging de test doen. Hij zei dat ik naast hem kon komen staan zodat ik het zelf ook gelijk kon zien. In mijn gedachte had ik, ik kan niet zwanger zijn heb al een test gedaan. Hij keek mij met een blik aan en ja hoor i was pregnant. Heb wel honderd keer gezegd;" nee je maakt echt een grapje". Maar nope it was not a joke. I was in shock. Ik wist niet meer wat ik moest denken. Eerste wat ik deed was mijn zus op bellen! Heb het haar als eerste verteld face 2 face. She was so happy. Ze moest huilen van geluk. Ik daar en tegen was nog steeds in shock en wist niet wat ik moest doen. Ik woonde nog thuis en zat in een relatie van nog maar 6 maanden. Samen ben ik met mijn zus naar mijn moeder gegaan om het te vertellen. Ik had alleen gezegd kom van de dokter en..... Kon niet eens mijn verhaal afmaken en ze zei gelijk: " je bent zwanger". Mijn moeder zei dat ze mij zou steunen welke keuze ik ook zou maken. Mijn keuze was om het kindje te houden, maar ergens had ik een twijfel.
Ik moest het mijn (ex) vriend nog vertellen. Ik ben maar hem toe gegaan en heb het hem verteld. Hij was in shock en was er niet blij mij. Hij zei dat hij het niet wilde. Hij was boos en vond dat het mijn schuld was dat ik zwanger was, omdat ik lax was geweest met de pil. Ik had niet verwacht dat hij blij zou zijn, maar zo een reactie had ik ook niet verwacht. Ik had het die dag gelaten voor wat het was en ben naar huis gegaan. Had die dag al zoveel gehuild dat ik er hoofdpijn van had.
Mijn moeder ging zaterdag op vakantie. Ik was heel de week alleen thuis. Iets wat ik op dat moment liever niet had gewilt. Zondag 4 december zou ik Sinterklaas vieren bij mijn (ex)vriend. Ik kwam bij hem thuis en aan heel zijn houding te zien zat hem iets dwars. Hij gooide op een gegeven moment boos zijn spullen op de grond. We hebben die dag ruzie gehad. Hij heeft schreeuwend het zijn ouders verteld en gezegd dat ik het wilde houden. Zijn moeder zei dat het een probleem was. Zijn ouders vonden dat ik er goed over na moest denken. We waren beide afgekoeld. Hij had mij naar huis gebracht en wilde nog even binnenkomen. Ik heb alleen maar zitten huilen.
De week dat ik alleen was hebben we nog zo vaak ruzie met elkaar gehad. Hij vondt dat hij geen leven meer had en dat al zijn geld naar mij uit zou gaan als ik er voor koos om de kleine te houden. Hij zei dat het kind hem dood ongelukkig zou maken. Hij vind vrouwen kunnen geen carrière maken als ze een kind hebben op deze leeftijd. Hij vind dat ik het niet zou aan kunnen en hoe ik een kind kan opvoeden als ik nog bij mijn moeder woont. Hij keek naar alles heel negatief. Hij haalde niet alleen mij naar beneden, maar alle vrouwen op de wereld die een kind hebben. Hij heeft de keuze gemaakt om niet betrokken te zijn in het leven van het kind en wilt er niks mee te maken hebben. Ik was zo pissed en kapot, dat ik tegen heb gezegd dat hij weg moest gaan. Ik hoorde niet eens meer wat hij verder wilde zeggen. Hij vond dat hij op zijn ziel was getrapt en dat ik een mes in zijn rug heb gestoken, omdat ik hem nergens bij had betrokken. Niet bij over hoe ik mij voelde, wat ik dacht, bij de VK afspraak. En omdat ik hem het huis heb uitgestuurd zonder te luisteren naar wat hij zeggen had. De reden waarom ik mij en mijn gevoelens en gedachtes van hem heb afgesloten is, omdat hij mij naar beneden bleef halen en zeggen dat hij het kind niet wilde.
Zijn ouders vonden dat ik het weg moest laten halen, omdat we het niet aan zouden kunnen. Ze zouden ons financieel niet kunnen steunen, omdat ze zelf ook krap zitten met geld. Ik wilde hun financiële steun niet. Zelf heb ik ook een gesprek gehad met zijn ouders. Zijn moeder vind dat ik mijn kind niet 5 dagen in de week naar de kinderopvang kan brengen. Alsof er niet andere ouders zijn die 40 uur per week werken en hun kind naar de kinderopvang breng. In haar ogen was dat niet goed en of gezond voor het kind. Zijn ouders vonden dat ik een domme, egoïstische keuze heb gemaakt. Beide keuzes zijn egoïstisch, maar ik kies er voor om het leven te behouden van mijn kind. Hun vinden dat hun zoon een verantwoordelijke keuze heeft gemaakt door niet betrokken te zijn in het leven van het kind. Ik kan dat gewoon niet begrijpen, ze zijn zelf ouders. Hun wilde ook niet betrokken zijn als opa en oma in het leven van het kind.
Ben er nog steeds kapot van, omdat je liever niet wilt dat je kind zonder vader opgroeit. Ik was boos, maar dat kan ik nu niet meer zijn, ik doe alleen mij zelf er pijn mee. Uit heel deze situatie heb ik er iets positiefs uit gehaald en dat is mijn kleine wonder. Ondanks dat ik het zonder de vader van het kind moet doen heb ik alle steun van mijn familie en vrienden. Het heeft geen zin om alleen maar een negatieve kijk op het leven te hebben. Je maakt het dan alleen maar moeilijker voor je zelf. Het is lastig, maar heb de knop kunnen omdraaien. Heb geprobeerd om mijn excuses aan te bieden naar hem toe over mijn fout die ik heb gemaakt in zijn ogen, maar hij zit heel erg in zijn slachtofferrol.
Ik laat het voor wat het is en probeer mij nu te focussen op mijn toekomst met de kleine.