Hoi,
Toen ik zwanger was van de eerste was ik 20 en 21 toen ik beviel van mijn dochter. Ik was op dat moment net begonnen met mijn studie SPH. Het was dus een grote verassing dat we een kindje kregen. Maar goed we waren wel heel erg blij met ons kindje. Maar het maakte het niet makkelijker qua studie en financieel. Mijn man werkte fulltime, maar is in die tijd vaak van baan gewisseld.
Ik ben toch door gegaan met mijn studie. Ik vind het ook belangrijk om mij zelf te kunnen onderhouden. Ik heb dan al een mbo-diploma, maar ik wil ook graag mijn hbo. Ik wil uiteindelijk ook een paar dagen in de week gaan werken als ik mijn papiertje heb.
Ondertussen hebben wij 7 maanden geleden een tweede prachtige dochter erbij 'gekregen'. Ik wilde eigenlijk ook altijd jong kinderen krijgen, maar goed had me voorgenomen om mijn hbo eerst af te maken, maar dat was anders gelopen. Na de eerste hebben we toch besloten dat wij graag een 2e kindje willen met niet al te veel leeftijdsverschil met de eerste. 2 jaar leek ons wel wat. Er zit 22 maanden tussen onze dochters. En het gaat heerlijk met onze twee meiden.
Mijn man is ondertussen in een heel andere bedrijfstak gaan werken en is nu ook nog in opleiding. Financieel hebben we dus een paar stappen terug moeten doen. Ik krijg mijn studiefinanciering. De kinderen gaan nu 4,5 dag in de week naar het kinderdagverblijf. Het is misschien veel, maar ik kan zo sneller mijn studie afronden. En op de momenten dat de kinderen thuis zijn kan ik er ook helemaal voor hun zijn.
Ik denk dat je het kinderen krijgen nooit echt kan plannen en hoe weet je dat je er over een paar jaar echt beter bij zit? Met liefde kom je al ver.
4 maanden geleden kregen mijn man en ik te horen dat hij kanker had. De tumor is direct verwijderd en we zitten nu in een circuit van allerlei onderzoeken. Het lijkt allemaal goed te komen, maar goed 100 procent geven ze je niet. Dus er is altijd een kans dat het niet goed kan aflopen.
Hiervoor was ons leventje aardig op rails, maar dit heeft het aardig onzeker gemaakt. Ik ben blij dat ik toch nog aan het studeren ben, voor hetzelfde geld is mijn man er straks niet meer ...
Toen ik zwanger was van de eerste was ik 20 en 21 toen ik beviel van mijn dochter. Ik was op dat moment net begonnen met mijn studie SPH. Het was dus een grote verassing dat we een kindje kregen. Maar goed we waren wel heel erg blij met ons kindje. Maar het maakte het niet makkelijker qua studie en financieel. Mijn man werkte fulltime, maar is in die tijd vaak van baan gewisseld.
Ik ben toch door gegaan met mijn studie. Ik vind het ook belangrijk om mij zelf te kunnen onderhouden. Ik heb dan al een mbo-diploma, maar ik wil ook graag mijn hbo. Ik wil uiteindelijk ook een paar dagen in de week gaan werken als ik mijn papiertje heb.
Ondertussen hebben wij 7 maanden geleden een tweede prachtige dochter erbij 'gekregen'. Ik wilde eigenlijk ook altijd jong kinderen krijgen, maar goed had me voorgenomen om mijn hbo eerst af te maken, maar dat was anders gelopen. Na de eerste hebben we toch besloten dat wij graag een 2e kindje willen met niet al te veel leeftijdsverschil met de eerste. 2 jaar leek ons wel wat. Er zit 22 maanden tussen onze dochters. En het gaat heerlijk met onze twee meiden.
Mijn man is ondertussen in een heel andere bedrijfstak gaan werken en is nu ook nog in opleiding. Financieel hebben we dus een paar stappen terug moeten doen. Ik krijg mijn studiefinanciering. De kinderen gaan nu 4,5 dag in de week naar het kinderdagverblijf. Het is misschien veel, maar ik kan zo sneller mijn studie afronden. En op de momenten dat de kinderen thuis zijn kan ik er ook helemaal voor hun zijn.
Ik denk dat je het kinderen krijgen nooit echt kan plannen en hoe weet je dat je er over een paar jaar echt beter bij zit? Met liefde kom je al ver.
4 maanden geleden kregen mijn man en ik te horen dat hij kanker had. De tumor is direct verwijderd en we zitten nu in een circuit van allerlei onderzoeken. Het lijkt allemaal goed te komen, maar goed 100 procent geven ze je niet. Dus er is altijd een kans dat het niet goed kan aflopen.
Hiervoor was ons leventje aardig op rails, maar dit heeft het aardig onzeker gemaakt. Ik ben blij dat ik toch nog aan het studeren ben, voor hetzelfde geld is mijn man er straks niet meer ...