<p>lieve mama’s en mama’s to be.</p><p>ik moet heel even m’n ei bij jullie kwijt. Ik ben nu 24 weken zwanger van ons eerste kindje. We zijn er hartstikke blij mee en kunnen niet wachten! In huis zijn we druk bezig, we hebben een oud huis en hebben de hele bovenverdieping plat moeten gooien en opnieuw moeten opbouwen omdat er niet te leven viel (koud, geen isolatie, ondeugdelijke elektra etc). </p><p>Ik werk zelf op de afdeling bakkerij in een supermarkt en heb het hier erg naar m’n zin. In het begin erg veel last gehad van misselijkheid maar nu beginnen de echte lichamelijke klachten. Ik ben al van 32 uur in de week naar 24 gegaan (verdien niet zo heel veel maar alles is mooi meegenomen) en sinds van de week sta ik deels op de bakkerij en deels zit ik achter de kassa aangezien ik hele dagen staan niet meer volhou (8 uur op een dag).</p><p>Vorige week mn klachten verteld aan de verloskundige (veel harde buiken op een dag, pijn in de rug wat uitstraalt naar m’n linker been en niet rechtop kunnen lopen) zij drukte me op het hard het rustiger aan te doen aangezien er een kans is dat de baby veel te vroeg geboren wordt als ik zo door blijf gaan. Gisteren na een ochtend in de bakkerij staan en in de middag kassa draaien kon ik in de avond niet meer lopen van de pijn en niet eens meer rechtop staan. Vannacht niet kunnen slapen van de pijn en vanmorgen lukte het niet om m’n bed uit te komen.</p><p>Vanmiddag heb ik mijn werk opnieuw gebeld en dit alles voorgelegd aangezien ik al een aantal keren om aanpassingen heb gevraagd op de bakkerij (lees een hoge kruk dat ik even kan zitten/hangen zodat ik de dagen vol hou, een karretje met wieltjes zodat ik niet te veel en te zwaar hoef te tillen en sinds 2 weken laten ze me niet meer sjouwen met dozen van 10kg). De aanpassingen die ik heb aangegeven is niks mee gedaan en ik werd in m’n gezicht uitgelachen. </p><p>Vanmiddag zei de manager dat ik morgen moet terug bellen om te horen welke oplossing er is en morgen nog niet hoef te werken. Ik voel me enorm schuldig omdat ik altijd door ga en niet wil klagen, ook voel ik me schuldig naar de baby toe omdat ze van mij afhankelijk is. </p><p> </p><p>Eerlijk gezegd weet ik even niet meer wat ik moet doen/voelen en vind ik het zwanger zijn tot nu toe helemaal niet leuk (onze dochter is ontzettend welkom en nu al heel geliefd maar het zwanger zijn kan ik voor mijn gevoel niks mee?)</p><p> </p><p>sorry voor mijn lange bericht, ik moest het even kwijt. </p><p>Liefs, mij</p>