Hallo allemaal,
Ook ik zal me even voorstellen, alhoewel ik niet geheel nieuw ben op deze site. Ik ben Dani, 37 jaar met een vriend van 38. Wij leerden elkaar 8 jaar geleden kennen. Zonder dat het gepland was, raakte ik na twee maanden al zwanger. Alles overviel ons toen nogal, maar na aan het idee gewend te zijn, werden we met de dag enthousiaster.
Na een week of 6/7 (weet het niet meer precies) ging het mis. Ik was op mijn werk en ging naar het toilet, waar ik bloed en volgens mij ook het vruchtje verloren ben. Na een inwendige echo bij de gynaecoloog werd inderdaad bevestigd dat mijn baarmoeder leeg was.
Na die zwangerschap ben ik weer aan de pil gegaan. We wilden eerst de tijd nemen om elkaar wat beter te leren kennen en een goede basis te leggen voor een gezinnetje.
Na een paar jaar ben ik met de pil gestopt. Het duurde maanden voordat ik ongesteld werd. Ik was hier niet ongerust door, want dat had ik op jongere leeftijd ook al gehad toen ik met de pil gestopt was. Volgens mijn toenmalige huisarts kon het ook geen kwaad en kwam dit regelmatig voor bij vrouwen die na een langere periode stopten met de pil.
Nadat ik na bijna een jaar nog steeds niet ongesteld was geworden, ben ik door mijn huidige huisarts naar de gynaecoloog verwezen. Ik kan me niet veel van het gesprek meer herinneren. Na een inwendige echo, waarbij ik te horen kreeg dat het er van binnen goed uitzag, werd ik weggestuurd met het bericht dat mijn overgewicht de oorzaak zou zijn van het uitblijven van mijn menstruatie. Daar stond ik dan. Radeloos. Afvallen was voor mij geen onbekende, ik kampte mijn hele leven al met overgewicht. Dus hoe zou ik na talloze (mislukte) lijnpogingen nu wel in staat zijn om af te vallen?
Er gingen twee jaar voorbij en mijn kinderwens leek op de achtergrond verdwenen te zijn. Wellicht bewust weggedrukt, omdat ook mijn menstruatie maar uitbleef en het lijnen niet wilde lukken. In die hele periode ben ik misschien twee keer ongesteld geweest.
Na die twee jaar laaide mijn kinderwens ineens weer op, alsof ik gestoken was door een moederinstinct verspreidend insect. Ik besloot om opnieuw een afspraak bij de gynaecoloog te maken.
In hetzelfde ziekenhuis kwam ik ditmaal bij een gynaecoloog terecht die zich gespecialiseerd heeft in fertiliteitsproblemen. Wat een verademing deze vrouw. Ze nam uitgebreid de tijd om mij te onderzoeken en al mijn vragen te beantwoorden.
Er werd geconstateerd dat ik PCOS had. In het kort komt het erop neer dat ik een te hoog progesteron gehalte heb, waardoor mijn eitjes zich wel ontwikkelen, maar niet ver genoeg om vanzelf tot een eisprong te komen. Bijkomende symptomen van PCOS zijn o.a. overgewicht (goh!), overbeharing (alweer een puzzelstukje), extreme reactie op hormonen (de pil!). Kortom, het was een feest van herkenning. Natuurlijk was ik niet blij met de diagnose, maar ondanks dat, kreeg ik indirect wel een antwoord op heel veel vragen. Waar ik wel laaiend om was, was dat mijn vorige gynaecoloog twee daarvoor (volgens de administratie van het ziekenhuis) deze diagnose ook al gesteld had, maar hij heeft het mij nooit (goed) verteld. Alleen het overgewicht is blijkbaar bij mij doorgekomen of ik ben destijds echt onvolledig op de hoogte gebracht. Hoe dan ook, ik zag de afgelopen twee jaar als een volkomen verloren periode.
Omdat bij PCOS patiënten ook het suikergehalte in het bloed vaak te hoog is, is men (enige tijd geleden) gestart met het expirimenteel toedienen van Metformine. Ik kreeg 3x daags 500 mg. voorgeschreven. Het doel was, om met dit medicijn het afvallen te stimuleren om er uiteindelijk voor te zorgen dat mijn eisprong alsnog uit zichzelf zou komen.
Supergemotiveerd en ondersteund door de Metformine ging ik aan de slag. In enkele maanden viel ik 10 kilo af, zonder veel problemen. Ik voelde me fantastisch, maar de zo gewenste eisprong bleef uit.
Ondertussen werd, naast mijn bloed, ook het sperma van mijn vriend onderzocht. Hier werden geen afwijkingen in gevonden en het zou gewoon mogelijk moeten zijn om via de natuurlijke weg zwanger te worden.
Na enkele maanden zonder succes een eisprong te hebben gehad, besloot de gynaecoloog om mij Clomid 50 mg. (de lichtste variant geloof ik) voor te schrijven. Clomid is een middel om de eisprong kunstmatig op te wekken. Voordat ik met deze kuur kon beginnen, kreeg ik eerst een kuurtje Provera om een menstruatie op te wekken. Op dag 3 t/m 7 van mijn cyclus moest ik dan de Clomid slikken. Gelukkig had ik totaal geen last van de mogelijke bijwerkingen van dit medicijn (o.a. misselijk en depressief).
Op dag 21 van mijn cyclus moest ik bloedprikken om te zien of ik een eisprong had gehad. Het spannende telefoontje bracht goed nieuws. Het was een hele mooie sprong geweest (van de hoge, riep mijn vriend al!).
De hieropvolgende maanden hebben we er natuurlijk hard aan gewerkt om zwanger te worden. In de zevende hemel waren we dan ook, toen bleek dat ik na vier pogingen al zwanger was geraakt!
Gezien mijn eerdere miskraam en de PCOS stond ik onder nauwe controle van de gynaecoloog. Zodoende mocht ik met 5-6 weken al voor een eerste echo komen. Helaas was er niets te zien op het beeld. In week 7 zagen we een zwart vlekje op de echomonitor, maar het had niet de afmetingen van een vruchtje van 7 weken, noch was er in het zwarte vlekje iets van een vruchtje waar te nemen. De gynaecoloog vertelde me, dat ik me moest gaan voorbereiden op een mogelijke miskraam.
Wat een vreselijke periode is dat geweest. De onzekerheid. Het steeds opnieuw terug moeten naar het ziekenhuis met toch een hoop dat het alsnog goed zou zijn en dat ik gewoon later bevrucht zou zijn, dan in eerste instantie uitgerekend. Maar keer op keer kregen we hetzelfde beeld te zien. Een zwarte vlek die niet groot genoeg was.
De gynaecoloog gaf er de voorkeur aan, dat het "vruchtje" via de natuurlijke weg afgestoten zou worden. Ik moest dus gaan wachten op een miskraam, maar hoe lang het zou duren, was moeilijk te zeggen. Meestal een week of twee, maar het kon ook langer zijn.
Na 5 weken wachten was ik het beu. Ik trok het mentaal gewoon niet meer. Ik was zwanger, maar van wat? Een dood vruchtje, een lege vruchtzak? Er werd besloten om over te gaan tot een curretage. Dat schijnt tegenwoordig ook onder plaatselijke verdoving te kunnen, maar ik ben niet zo'n held met medische ingrepen. Spuit mij maar plat, dan merk ik er tenminste niets van.
De afspraak stond op een woensdag gepland en op maandag begon ik bloed te verliezen. Ik heb de afspraak toen gelijk afgezegd en dat bleek een goede beslissing, want op dinsdag verloor ik het "vruchtje". Ik was in shock over de grootte ervan. Op de echo werd er alleen over millimeters gesproken, maar hier had ik toch duidelijk iets van een centimeter of 4-5 liggen. Ik heb de moed op kunnen brengen om het te bewaren en de volgende dag bij de gynaecoloog te brengen. Het werd opgestuurd voor onderzoek en enkele dagen later kregen we het bericht dat het inderdaad een lege vruchtzak was geweest, maar dat er geen afwijkingen gevonden waren.
Ik was opgelucht. Het klinkt gek, maar de miskraam had ik eigenlijk psychisch al verwerkt toen ik rond week 7-8 echt besefte dat het niets zou gaan worden. Ik was blij dat we nu eindelijk met een volgende poging konden starten.
De gynaecoloog adviseerde me echter om een maandje te wachten om mijn lichaam de tijd te geven zich te kunnen herstellen. Daarna volgde weer een kuurtje Provera gevolgd door de Clomid.
Na twee maanden was het alweer raak! Wat boften wij toch. Je leest verhalen van vrouwen die er soms jaren over doen om zwanger te worden en met dit eenvoudige hulpmiddel (de Clomid) waren wij toch maar mooi voor de tweede keer snel zwanger geraakt.
De vreugde was echter van korte duur. Aan het einde van week 5 verloor ik donkere afscheiding. Niets aan de hand dacht ik nog. Ik had twee dagen ervoor namelijk een (te vroege) inwendige echo gehad en ze zouden wel een bloedvaatje geraakt hebben of iets dergelijks. Maar met internet bij de hand ga je toch zitten zoeken. De eerste hit die ik kreeg, was een verhaal waarbij duidelijk aangegeven stond dat de meeste miskramen met bruine afscheiding beginnen. Daar zat ik dan weer. In zak en as. Zou het weer niet goed gaan?
De volgende dag werd de afscheiding heviger en ik meende zelfs al donkerrood bloed te zien. Enkele uren later zette de bloeding goed door en kreeg ik een fikse menstruatie met bijkomende buikkrampen. Ergens in de avond heb ik waarschijnlijk het vruchtje verloren. Het was heel klein en ik kon bovendien de moed niet opbrengen om het uit het toilet te halen. Ik heb doorgetrokken en de hele avond dikke tranen gehuild.
Gelukkig kan ik er inmiddels redelijk goed mee omgaan. Toch had ik de behoefte om het hele verhaal eens van me af te schrijven. Als een soort therapie. En wellicht dat andere vrouwen zich in (een deel van) mijn verhaal kunnen herkennen. Zijn er hier bijvoorbeeld vrouwen met PCOS die (alsnog) een gezonde baby op de wereld hebben gezet? En hoeven drie miskramen niet direct te betekenen dat je geen kindje kunt krijgen?
Ondertussen heb ik voor volgende week dinsdag de 17e augustus een afspraak bij mijn gynaecoloog. We gaan over erfelijkheidsonderzoeken praten. Wellicht dat er aan de hand van nader bloedonderzoek straks blijkt dat er bij mij of bij mijn vriend iets niet goed zit. Een uitslag waar je niet op hoopt, maar wel een uitslag die een verklaring zou bieden voor mijn drie vroege miskramen. Ik hoop echter met heel mijn hart dat alles goed is en dat we snel weer zwanger worden en dat het dit keer wel goed mag gaan. Buiten dat mijn wens enorm groot is, ben ik ook al 37 en hoor ik achter mij, mijn biologische klokje tikken. Een moeder van 40 is niets mis mee, integendeel, ik zie de ruime levenservaring als een enorm pluspunt. Maar die 40 is voor mij nog wel een soort van psychische drempel richting het ouder worden. Bovendien stapelen de risico's bij een zwangerschap zich op, naarmate je ouder wordt.
Dus er rest mij niets dan duimen, hopen en bidden dat ook wij over een jaartje of iets langer een gezonde baby in onze armen mogen houden.
In september gaan we drie weken met vakantie. Even een andere omgeving en niet bezig zijn met onderzoeken en zwanger worden. Dat komt daarna wel weer.
Bedankt voor het lezen, als je het vol hebt gehouden tenminste, het is een heel verhaal geworden. Voor mij heeft het zeker therapeutisch gewerkt en ik ben blij dat ik eindelijk het hele verhaal eens opgeschreven heb.
Wellicht tot gauw met een (positief) vervolg.
(mama)dani
Ook ik zal me even voorstellen, alhoewel ik niet geheel nieuw ben op deze site. Ik ben Dani, 37 jaar met een vriend van 38. Wij leerden elkaar 8 jaar geleden kennen. Zonder dat het gepland was, raakte ik na twee maanden al zwanger. Alles overviel ons toen nogal, maar na aan het idee gewend te zijn, werden we met de dag enthousiaster.
Na een week of 6/7 (weet het niet meer precies) ging het mis. Ik was op mijn werk en ging naar het toilet, waar ik bloed en volgens mij ook het vruchtje verloren ben. Na een inwendige echo bij de gynaecoloog werd inderdaad bevestigd dat mijn baarmoeder leeg was.
Na die zwangerschap ben ik weer aan de pil gegaan. We wilden eerst de tijd nemen om elkaar wat beter te leren kennen en een goede basis te leggen voor een gezinnetje.
Na een paar jaar ben ik met de pil gestopt. Het duurde maanden voordat ik ongesteld werd. Ik was hier niet ongerust door, want dat had ik op jongere leeftijd ook al gehad toen ik met de pil gestopt was. Volgens mijn toenmalige huisarts kon het ook geen kwaad en kwam dit regelmatig voor bij vrouwen die na een langere periode stopten met de pil.
Nadat ik na bijna een jaar nog steeds niet ongesteld was geworden, ben ik door mijn huidige huisarts naar de gynaecoloog verwezen. Ik kan me niet veel van het gesprek meer herinneren. Na een inwendige echo, waarbij ik te horen kreeg dat het er van binnen goed uitzag, werd ik weggestuurd met het bericht dat mijn overgewicht de oorzaak zou zijn van het uitblijven van mijn menstruatie. Daar stond ik dan. Radeloos. Afvallen was voor mij geen onbekende, ik kampte mijn hele leven al met overgewicht. Dus hoe zou ik na talloze (mislukte) lijnpogingen nu wel in staat zijn om af te vallen?
Er gingen twee jaar voorbij en mijn kinderwens leek op de achtergrond verdwenen te zijn. Wellicht bewust weggedrukt, omdat ook mijn menstruatie maar uitbleef en het lijnen niet wilde lukken. In die hele periode ben ik misschien twee keer ongesteld geweest.
Na die twee jaar laaide mijn kinderwens ineens weer op, alsof ik gestoken was door een moederinstinct verspreidend insect. Ik besloot om opnieuw een afspraak bij de gynaecoloog te maken.
In hetzelfde ziekenhuis kwam ik ditmaal bij een gynaecoloog terecht die zich gespecialiseerd heeft in fertiliteitsproblemen. Wat een verademing deze vrouw. Ze nam uitgebreid de tijd om mij te onderzoeken en al mijn vragen te beantwoorden.
Er werd geconstateerd dat ik PCOS had. In het kort komt het erop neer dat ik een te hoog progesteron gehalte heb, waardoor mijn eitjes zich wel ontwikkelen, maar niet ver genoeg om vanzelf tot een eisprong te komen. Bijkomende symptomen van PCOS zijn o.a. overgewicht (goh!), overbeharing (alweer een puzzelstukje), extreme reactie op hormonen (de pil!). Kortom, het was een feest van herkenning. Natuurlijk was ik niet blij met de diagnose, maar ondanks dat, kreeg ik indirect wel een antwoord op heel veel vragen. Waar ik wel laaiend om was, was dat mijn vorige gynaecoloog twee daarvoor (volgens de administratie van het ziekenhuis) deze diagnose ook al gesteld had, maar hij heeft het mij nooit (goed) verteld. Alleen het overgewicht is blijkbaar bij mij doorgekomen of ik ben destijds echt onvolledig op de hoogte gebracht. Hoe dan ook, ik zag de afgelopen twee jaar als een volkomen verloren periode.
Omdat bij PCOS patiënten ook het suikergehalte in het bloed vaak te hoog is, is men (enige tijd geleden) gestart met het expirimenteel toedienen van Metformine. Ik kreeg 3x daags 500 mg. voorgeschreven. Het doel was, om met dit medicijn het afvallen te stimuleren om er uiteindelijk voor te zorgen dat mijn eisprong alsnog uit zichzelf zou komen.
Supergemotiveerd en ondersteund door de Metformine ging ik aan de slag. In enkele maanden viel ik 10 kilo af, zonder veel problemen. Ik voelde me fantastisch, maar de zo gewenste eisprong bleef uit.
Ondertussen werd, naast mijn bloed, ook het sperma van mijn vriend onderzocht. Hier werden geen afwijkingen in gevonden en het zou gewoon mogelijk moeten zijn om via de natuurlijke weg zwanger te worden.
Na enkele maanden zonder succes een eisprong te hebben gehad, besloot de gynaecoloog om mij Clomid 50 mg. (de lichtste variant geloof ik) voor te schrijven. Clomid is een middel om de eisprong kunstmatig op te wekken. Voordat ik met deze kuur kon beginnen, kreeg ik eerst een kuurtje Provera om een menstruatie op te wekken. Op dag 3 t/m 7 van mijn cyclus moest ik dan de Clomid slikken. Gelukkig had ik totaal geen last van de mogelijke bijwerkingen van dit medicijn (o.a. misselijk en depressief).
Op dag 21 van mijn cyclus moest ik bloedprikken om te zien of ik een eisprong had gehad. Het spannende telefoontje bracht goed nieuws. Het was een hele mooie sprong geweest (van de hoge, riep mijn vriend al!).
De hieropvolgende maanden hebben we er natuurlijk hard aan gewerkt om zwanger te worden. In de zevende hemel waren we dan ook, toen bleek dat ik na vier pogingen al zwanger was geraakt!
Gezien mijn eerdere miskraam en de PCOS stond ik onder nauwe controle van de gynaecoloog. Zodoende mocht ik met 5-6 weken al voor een eerste echo komen. Helaas was er niets te zien op het beeld. In week 7 zagen we een zwart vlekje op de echomonitor, maar het had niet de afmetingen van een vruchtje van 7 weken, noch was er in het zwarte vlekje iets van een vruchtje waar te nemen. De gynaecoloog vertelde me, dat ik me moest gaan voorbereiden op een mogelijke miskraam.
Wat een vreselijke periode is dat geweest. De onzekerheid. Het steeds opnieuw terug moeten naar het ziekenhuis met toch een hoop dat het alsnog goed zou zijn en dat ik gewoon later bevrucht zou zijn, dan in eerste instantie uitgerekend. Maar keer op keer kregen we hetzelfde beeld te zien. Een zwarte vlek die niet groot genoeg was.
De gynaecoloog gaf er de voorkeur aan, dat het "vruchtje" via de natuurlijke weg afgestoten zou worden. Ik moest dus gaan wachten op een miskraam, maar hoe lang het zou duren, was moeilijk te zeggen. Meestal een week of twee, maar het kon ook langer zijn.
Na 5 weken wachten was ik het beu. Ik trok het mentaal gewoon niet meer. Ik was zwanger, maar van wat? Een dood vruchtje, een lege vruchtzak? Er werd besloten om over te gaan tot een curretage. Dat schijnt tegenwoordig ook onder plaatselijke verdoving te kunnen, maar ik ben niet zo'n held met medische ingrepen. Spuit mij maar plat, dan merk ik er tenminste niets van.
De afspraak stond op een woensdag gepland en op maandag begon ik bloed te verliezen. Ik heb de afspraak toen gelijk afgezegd en dat bleek een goede beslissing, want op dinsdag verloor ik het "vruchtje". Ik was in shock over de grootte ervan. Op de echo werd er alleen over millimeters gesproken, maar hier had ik toch duidelijk iets van een centimeter of 4-5 liggen. Ik heb de moed op kunnen brengen om het te bewaren en de volgende dag bij de gynaecoloog te brengen. Het werd opgestuurd voor onderzoek en enkele dagen later kregen we het bericht dat het inderdaad een lege vruchtzak was geweest, maar dat er geen afwijkingen gevonden waren.
Ik was opgelucht. Het klinkt gek, maar de miskraam had ik eigenlijk psychisch al verwerkt toen ik rond week 7-8 echt besefte dat het niets zou gaan worden. Ik was blij dat we nu eindelijk met een volgende poging konden starten.
De gynaecoloog adviseerde me echter om een maandje te wachten om mijn lichaam de tijd te geven zich te kunnen herstellen. Daarna volgde weer een kuurtje Provera gevolgd door de Clomid.
Na twee maanden was het alweer raak! Wat boften wij toch. Je leest verhalen van vrouwen die er soms jaren over doen om zwanger te worden en met dit eenvoudige hulpmiddel (de Clomid) waren wij toch maar mooi voor de tweede keer snel zwanger geraakt.
De vreugde was echter van korte duur. Aan het einde van week 5 verloor ik donkere afscheiding. Niets aan de hand dacht ik nog. Ik had twee dagen ervoor namelijk een (te vroege) inwendige echo gehad en ze zouden wel een bloedvaatje geraakt hebben of iets dergelijks. Maar met internet bij de hand ga je toch zitten zoeken. De eerste hit die ik kreeg, was een verhaal waarbij duidelijk aangegeven stond dat de meeste miskramen met bruine afscheiding beginnen. Daar zat ik dan weer. In zak en as. Zou het weer niet goed gaan?
De volgende dag werd de afscheiding heviger en ik meende zelfs al donkerrood bloed te zien. Enkele uren later zette de bloeding goed door en kreeg ik een fikse menstruatie met bijkomende buikkrampen. Ergens in de avond heb ik waarschijnlijk het vruchtje verloren. Het was heel klein en ik kon bovendien de moed niet opbrengen om het uit het toilet te halen. Ik heb doorgetrokken en de hele avond dikke tranen gehuild.
Gelukkig kan ik er inmiddels redelijk goed mee omgaan. Toch had ik de behoefte om het hele verhaal eens van me af te schrijven. Als een soort therapie. En wellicht dat andere vrouwen zich in (een deel van) mijn verhaal kunnen herkennen. Zijn er hier bijvoorbeeld vrouwen met PCOS die (alsnog) een gezonde baby op de wereld hebben gezet? En hoeven drie miskramen niet direct te betekenen dat je geen kindje kunt krijgen?
Ondertussen heb ik voor volgende week dinsdag de 17e augustus een afspraak bij mijn gynaecoloog. We gaan over erfelijkheidsonderzoeken praten. Wellicht dat er aan de hand van nader bloedonderzoek straks blijkt dat er bij mij of bij mijn vriend iets niet goed zit. Een uitslag waar je niet op hoopt, maar wel een uitslag die een verklaring zou bieden voor mijn drie vroege miskramen. Ik hoop echter met heel mijn hart dat alles goed is en dat we snel weer zwanger worden en dat het dit keer wel goed mag gaan. Buiten dat mijn wens enorm groot is, ben ik ook al 37 en hoor ik achter mij, mijn biologische klokje tikken. Een moeder van 40 is niets mis mee, integendeel, ik zie de ruime levenservaring als een enorm pluspunt. Maar die 40 is voor mij nog wel een soort van psychische drempel richting het ouder worden. Bovendien stapelen de risico's bij een zwangerschap zich op, naarmate je ouder wordt.
Dus er rest mij niets dan duimen, hopen en bidden dat ook wij over een jaartje of iets langer een gezonde baby in onze armen mogen houden.
In september gaan we drie weken met vakantie. Even een andere omgeving en niet bezig zijn met onderzoeken en zwanger worden. Dat komt daarna wel weer.
Bedankt voor het lezen, als je het vol hebt gehouden tenminste, het is een heel verhaal geworden. Voor mij heeft het zeker therapeutisch gewerkt en ik ben blij dat ik eindelijk het hele verhaal eens opgeschreven heb.
Wellicht tot gauw met een (positief) vervolg.
(mama)dani