Hallo meiden,
Sommige van jullie zullen mij misschien nog wel kennen.
In juli 2008 heb ik mijn mirena spiraaltje laten verwijderen en tot mijn grote verbazing was ik na 1 menstruatie in september al zwanger.
Ik heb hier 2 dagen van kunnen genieten, toen gaf mijn gevoel al aan dat het mis zou gaan. Ondanks de symptomen die ik nog had en ook geen bloedverlies.
Ik heb het goed gehad want 5 dagen later was mijn eerste miskraam een feit. Ik was toen 5 weken en 4 dagen zwanger.
Helaas heb ik deze miskraam tijdens mijn vakantie in Turkije moeten krijgen wat veel gedoe en onbegrip met zich meebrengt.
In februari 2009 was mijn tweede miskraam een feit. Misschien had ik het niet geweten als ik niet zo snel had getest. Aangezien ik normaal altijd pas test als ik een paar dagen overtijd ben. Nu heb ik op de eerste dag van mijn NOD getest en de test was positief, maar ik verwachtte ook niet anders, ik was zwanger, dat voelde ik.
Helaas voelde ik twee dagen later alweer dat het mis ging. En helaas kreeg ik weer gelijk, de volgende dag begon ik te vloeien. 4 weken en 3 dagen zwanger.
Wat was mijn blijdschap groot nu ik maandag 27 april ongesteld moest worden en dat deze uitbleef. Ook het lichte bloedverlies enkele dagen voor mijn NOD waren uitgebleven. Helaas is dit een maandelijks gevolg na mijn eerste miskraam.
Vrijdag 1 mei heb ik een test gedaan, deze was welliswaar heel licht, maar een streep is een streep. Die dag na een 'grote boodschap' had ik heel licht bloedverlies. Uiteraard direct angstig maar nuchter genoeg om te bedenken dat dit kan na een wc bezoek. Verder de hele dag nergens last van gehad.
Zaterdag begon ik plotseling vreselijk te vloeien, echter zonder krampen die zo kenmerkend waren bij mijn eerste miskraam.
Zondag wilde ik nog een test doen, dat zei mijn gevoel. En tot mijn verbazing was deze aanzienlijk donkerder ondanks mijn nog steeds heftige bloedverlies.
Maandag weer een test gedaan en nog positiever, nog steeds bloedverlies maar in mindere mate.
Dinsdag weinig bloedverlies en wat ik verloor was vies bruin bloed. Bloedtest laten doen en mijn hcg waarde was 177. Een normale waarde volgens de gyn bij 5 weken en 1 dag. Woensdag weer een test (zelf) en nóg donkerder en geen bloed meer. Een klein beetje hoop keerde terug.
Donderdag weer een bloedtest laten doen en deze was in 2 dagen tijd meer dan verdubbeld. Van 177 naar 439. Zelfs de arts durfde mij voorzichtig te feliciteren.
Helaas moest ik tot dinsdag (vandaag) wachten op een echo.
Wat was mijn angst groot dat ik afgelopen vrijdag weer bloed begon te verliezen. Maar zonder krampen en zonder stolsels dus je blijft hoop houden. En mijn zwangerschapstest (ja, de etos is rijk geworden door mij) was nog positief.
Sinds gisterochtend nog enkel bruin bloed en sinds vanmorgen niks meer.
Ik begon dus meer hoop te krijgen voor de echo van vanmiddag. Tot ik begin van de middag naar de wc ging, wederom de grote boodschap, en weer bloed verloor. Geen bruin, geen roze maar rood. Op ditzelfde moment voelde ik dat mijn borsten minder gevoelig waren terwijl ik vanacht zelfs bijna niet op mijn buik ervan kon slapen.
Om 14.20 uur vandaag een echo. En helaas op de echo was niks te zien. Aangezien de gyn het wel een raar verloop vond wilde hij dat ik direct bloed ging prikken en zou ik vandaag nog de uitslag krijgen. Er waren 3 mogelijkheden:
1. Het was nog te vroeg voor een echo (6 weken en 1 dag)
2. Het was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
3. Het zou opnieuw een spontane miskraam zijn.
De gyn achtte de kans op een miskraam het grootst, gezien mijn bloedverlies. De kans op een BBZ het kleinst aangezien ik geen pijn had, hij geen bloed in mijn buikholte zag en geen vocht in mijn baarmoeder.
Ik zou binnen 2 uur gebeld worden met de uitslag.
En ja hoor, mijn HCG is gedaald naar een waarde van 76 waarmee mijn 3e miskraam een feit is.
En nu ben ik mijn vertouwen volledig kwijt. Vertrouwen in mijn lichaam, vertouwen dat ik ooit een zwangerschap kan uitdragen en ooit mijn baby in mijn handen mag houden. 3 miskramen in 8 maanden tijd? Vruchtbaar ben ik dus wel maar kennelijk kan ik mijn kindje niet bij mij houden. En over mijn verdriet nog maar niet te spreken,
Graag zou ik ervaringen willen uitwisselen met meiden/vrouwen die ook meerdere miskramen hebben meegemaakt.
Ik heb een tijdje op "We gaan ervoor" mee geschreven maar daar werden steeds meer vrouwen zwanger dat ik dit te zwaar vond worden.
Uiteraard vind ik het heel fijn voor hen en gun ik iedereen een voorspoedige zwangerschap maar op een gegeven moment waren er daar meer vrouwen wél zwanger dan niet en dan vind ik het erg moeilijk om de verhalen te lezen over zwangerschapskwaaltjes, buggy's, kinderkamertjes etc.
Groeten,
Pascale
Sommige van jullie zullen mij misschien nog wel kennen.
In juli 2008 heb ik mijn mirena spiraaltje laten verwijderen en tot mijn grote verbazing was ik na 1 menstruatie in september al zwanger.
Ik heb hier 2 dagen van kunnen genieten, toen gaf mijn gevoel al aan dat het mis zou gaan. Ondanks de symptomen die ik nog had en ook geen bloedverlies.
Ik heb het goed gehad want 5 dagen later was mijn eerste miskraam een feit. Ik was toen 5 weken en 4 dagen zwanger.
Helaas heb ik deze miskraam tijdens mijn vakantie in Turkije moeten krijgen wat veel gedoe en onbegrip met zich meebrengt.
In februari 2009 was mijn tweede miskraam een feit. Misschien had ik het niet geweten als ik niet zo snel had getest. Aangezien ik normaal altijd pas test als ik een paar dagen overtijd ben. Nu heb ik op de eerste dag van mijn NOD getest en de test was positief, maar ik verwachtte ook niet anders, ik was zwanger, dat voelde ik.
Helaas voelde ik twee dagen later alweer dat het mis ging. En helaas kreeg ik weer gelijk, de volgende dag begon ik te vloeien. 4 weken en 3 dagen zwanger.
Wat was mijn blijdschap groot nu ik maandag 27 april ongesteld moest worden en dat deze uitbleef. Ook het lichte bloedverlies enkele dagen voor mijn NOD waren uitgebleven. Helaas is dit een maandelijks gevolg na mijn eerste miskraam.
Vrijdag 1 mei heb ik een test gedaan, deze was welliswaar heel licht, maar een streep is een streep. Die dag na een 'grote boodschap' had ik heel licht bloedverlies. Uiteraard direct angstig maar nuchter genoeg om te bedenken dat dit kan na een wc bezoek. Verder de hele dag nergens last van gehad.
Zaterdag begon ik plotseling vreselijk te vloeien, echter zonder krampen die zo kenmerkend waren bij mijn eerste miskraam.
Zondag wilde ik nog een test doen, dat zei mijn gevoel. En tot mijn verbazing was deze aanzienlijk donkerder ondanks mijn nog steeds heftige bloedverlies.
Maandag weer een test gedaan en nog positiever, nog steeds bloedverlies maar in mindere mate.
Dinsdag weinig bloedverlies en wat ik verloor was vies bruin bloed. Bloedtest laten doen en mijn hcg waarde was 177. Een normale waarde volgens de gyn bij 5 weken en 1 dag. Woensdag weer een test (zelf) en nóg donkerder en geen bloed meer. Een klein beetje hoop keerde terug.
Donderdag weer een bloedtest laten doen en deze was in 2 dagen tijd meer dan verdubbeld. Van 177 naar 439. Zelfs de arts durfde mij voorzichtig te feliciteren.
Helaas moest ik tot dinsdag (vandaag) wachten op een echo.
Wat was mijn angst groot dat ik afgelopen vrijdag weer bloed begon te verliezen. Maar zonder krampen en zonder stolsels dus je blijft hoop houden. En mijn zwangerschapstest (ja, de etos is rijk geworden door mij) was nog positief.
Sinds gisterochtend nog enkel bruin bloed en sinds vanmorgen niks meer.
Ik begon dus meer hoop te krijgen voor de echo van vanmiddag. Tot ik begin van de middag naar de wc ging, wederom de grote boodschap, en weer bloed verloor. Geen bruin, geen roze maar rood. Op ditzelfde moment voelde ik dat mijn borsten minder gevoelig waren terwijl ik vanacht zelfs bijna niet op mijn buik ervan kon slapen.
Om 14.20 uur vandaag een echo. En helaas op de echo was niks te zien. Aangezien de gyn het wel een raar verloop vond wilde hij dat ik direct bloed ging prikken en zou ik vandaag nog de uitslag krijgen. Er waren 3 mogelijkheden:
1. Het was nog te vroeg voor een echo (6 weken en 1 dag)
2. Het was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
3. Het zou opnieuw een spontane miskraam zijn.
De gyn achtte de kans op een miskraam het grootst, gezien mijn bloedverlies. De kans op een BBZ het kleinst aangezien ik geen pijn had, hij geen bloed in mijn buikholte zag en geen vocht in mijn baarmoeder.
Ik zou binnen 2 uur gebeld worden met de uitslag.
En ja hoor, mijn HCG is gedaald naar een waarde van 76 waarmee mijn 3e miskraam een feit is.
En nu ben ik mijn vertouwen volledig kwijt. Vertrouwen in mijn lichaam, vertouwen dat ik ooit een zwangerschap kan uitdragen en ooit mijn baby in mijn handen mag houden. 3 miskramen in 8 maanden tijd? Vruchtbaar ben ik dus wel maar kennelijk kan ik mijn kindje niet bij mij houden. En over mijn verdriet nog maar niet te spreken,
Graag zou ik ervaringen willen uitwisselen met meiden/vrouwen die ook meerdere miskramen hebben meegemaakt.
Ik heb een tijdje op "We gaan ervoor" mee geschreven maar daar werden steeds meer vrouwen zwanger dat ik dit te zwaar vond worden.
Uiteraard vind ik het heel fijn voor hen en gun ik iedereen een voorspoedige zwangerschap maar op een gegeven moment waren er daar meer vrouwen wél zwanger dan niet en dan vind ik het erg moeilijk om de verhalen te lezen over zwangerschapskwaaltjes, buggy's, kinderkamertjes etc.
Groeten,
Pascale