<p>Hoi Mama's,</p><p>Mijn relatie is tijdens mijn zwangerschapsverlof behoorlijk achteruit gegaan, mijn vriend vond het normaal om iedere avond naar zijn vrienden toe te gaan en vroeg in de ochtend terug te komen. Ook hebben wij samen een dochter van 4, waar ik eigenlijk al alle zorg over heb. Na veel klagen en gesprekken voeren heb ik aangegeven dat dit niet zo verder kon en hij maar een keuze moest gaan maken over wat hij wilde, hij is toen voor een paar dagen bij een vriend gaan logeren. Uiteindelijk kwam hij een week voor mijn bevalling weer thuis en wilde veranderen en er weer voor gaan. Hij beloofde dat hij mij meer ging helpen in huis, en onze dochter ook meer aandacht zou geven en niet meer zo vaak in de avond weg zou gaan. </p><p>De bevalling zat er aan te komen en er zou een ballon geplaatst worden bij mij. Toen ik in het ziekenhuis was wilde mijn vriend al naar zijn vrienden nog voor mijn ballon geplaatst was. Ik was heel erg teleurgesteld en had het gevoel dat ik er alleen voor stond. Ik heb hem op zijn gedrag aangesproken en toen wilde hij wel blijven, maar toen was ik er al klaar mee. Die avond en nacht was ik alleen en hij zou de volgende ochtend komen rond half 8. Ik werd om half 8 naar een andere kamer gebracht en gaf hem een seintje dat hij kon komen. uiteindelijk kwam hij pas om 11 uur. Hij zei dat hij weer in slaap was gevallen. Tijdens de bevalling heeft mijn vriend me gelukkig veel gesteund en mij er doorheen geholpen. We moesten nog een nachtje in het ziekenhuis slapen, hij ging met mijn dochter bij zijn ouders thuis slapen, want hij moest de volgende ochtend nog iets met zijn werk regelen. Waarop ik de vraag stelde of dat geen dag later kon, nee dat was onmogelijk. Mijn schoonvader heeft mij en mijn zoon uit het ziekenhuis opgehaald om 10 uur in de ochtend en mijn vriend is pas om 3 uur in de middag naar huis gekomen. Diezelfde avond lagen de kinderen in bed, en hij vond dat hij het wel even verdiende om naar zijn vrienden te gaan. Ik vol met hormonen was heel emotioneel en verdrietig dat hij mij alleen liet met een pasgeborene. Nee ik moest niet klagen, want ze sliepen toch. En zo ging het iedere avond. Uiteindelijk omdat ik er geen genoegen meer mee nam, heeft hij zijn spullen gepakt en is vertrokken. </p><p>Mijn zoon is inmiddels 3 maanden oud, en ik ben er nog steeds niet overheen, maar probeer sterk te zijn voor mijn mooie lieve kids</p><p>Zijn er meerder mamas die iets soortgelijks zijn overkomen? En hoe hebben jullie dit verwerkt??</p>
4 dagen na bevalling verlaten
- Onderwerp starter gebruiker400406
- Startdatum
Jeetje wat een heftig verhaal lieverd. Dit verdien je niet. Ik heb geen tips, maar misschien dat er besloten Facebook groepen bestaan met vergelijkbare situaties. Hopelijk kom je er snel uit
Wat heftig! Wat ben je sterk zeg.
Helaas kan ik je niet helpen. Hoe graag ik dat ook zou willen, maat wat ben jij een power vrouw zeg.
Helaas kan ik je niet helpen. Hoe graag ik dat ook zou willen, maat wat ben jij een power vrouw zeg.
Hey,
sooooo ?wat een onvolwassen kerel! Die moet echt naar therapie...zoiets moois op zo’n manier verpesten voor jou en zichzelf ? en voor wat? Kroegje/alcohol? hier krijgt hij echt scheve gezichten van, zelfs die vrienden gaan dit raar vinden. Als die vrienden van hem een gezin krijgen gaan ze daar WEL van genieten en veranderd de dynamiek en dan pas gaat hij zelf zijn fouten inzien!! Maar dan hoop ik dat jij zegt, TE LAAT. Want aub: als hij het nu in de zwaarste tijd niet kan dan verdiend hij het later (als alles veel makkelijker loopt) ook niet om erbij te zijn he?! Contact met zn kids: ja. Relatie met jou: whahaha laat me niet lachen! Je verdiende steun, liefde en daden ipv woorden!!! ?
Tips voor jou: ga geen liefdesliedjes luisteren of denken aan die leuke tijd vroeger met hem en daarop beslissen..die tijd was allang weg. Je was aan het vechten om iets vast te houden wat je niet meer kreeg en ook echt nooit terugkrijgt. Ik herken het behoorlijk...Heb ik ook de laatste 4 jaar van mijn vorige relatie gedaan helaas en steeds weer in de smoesjes getrapt. Steeds weer toch die kans geven terwijl hij me alleen maar woorden gaf ipv de daden van ‘vroeger’. We woonden samen maar hingen helemaal vast, sleur, geen ontwikkeling. En hij had zijn eigen leventje gecreerd waarin ik maar een aanhangsel was ipv partner. Nooit uberhaupt over babys gepraat, niks. Werd behandeld alsof ik er niet toe deed, huishouden viel compleet op mij, ondanks ik meer werkte en hem soms wel eens vroeg om hulp. Boeide hem niet ? zo ook mijn mening niet. Altijd anderen helpen, zijn agenda stond vol met zijn eigen leuke dingen doen. Zeer onvolwassen en ik moest het maar zonder hem doen?? En iedereen riep al tijden: wat doe je nog bij dat ‘ondankbare stuk vreet’? Maar zag het pas erg laat in hoor, opgeven is niet mijn stijl...maar op een gegeven moment valt het vasthouden niet meer onder GOED.Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en ben weggegaan. BESTE KEUS OOIT. Tijdje single geweest, en daarin geleerd om weer van mezelf te houden, zelfverzekerder geworden. Herontdekt wie ikzelf ben en dat ik alleen HAPPY kon zijn! Hele mooie tijd was dat
Vraag voor jou: welk voorbeeld is nou beter voor je kids?
-Dat je bij elkaar blijft uit gewoonte en maar in een ongezonde sleur, continu ongelukkig, blijft hangen en genoegen neemt met minder...
-Of dat je ze leert dat ieder zichzelf goed alleen kan redden, niemand nodig heeft en (later als je een nieuwe relatie krijgt) dat de liefde betekend dat je er voor kiest om samen met iemand te zijn omdat je daarvan geniet en het een extra aanvulling is op je geluk...
ik sinds 2,5 jaar een nieuwe geweldige vriend! Nu 35 weken zwanger, een huis gekocht en nog steeds lekker daten enz. We ontwikkelen samen, en door ons verleden (hij heeft ook zo’n lange dode relatie gehad) wisten we beide precies wat we WEL verwachtten in de liefde en dat voel je dan direct, zodra elkaar ontmoet ? ik betrapt mezelf soms nog steeds op in mijn arm knijpen: puur door het gevoel dat ik droom, in een sprookje. Als ik naar hem kijk voel ik zoveel liefde. En het grote verschil? Het word mij beantwoord! We zien elkaars waarde in dus het knijpen voel ik, ik ben wakker, het is echt zo ?
EN DAT VERDIEN JIJ OOK! Settle dus om geen enkele reden ooit nog met minder en leg je kids het mooiste voorbeeld neer, geniet van het moment, elk moment! ??
sooooo ?wat een onvolwassen kerel! Die moet echt naar therapie...zoiets moois op zo’n manier verpesten voor jou en zichzelf ? en voor wat? Kroegje/alcohol? hier krijgt hij echt scheve gezichten van, zelfs die vrienden gaan dit raar vinden. Als die vrienden van hem een gezin krijgen gaan ze daar WEL van genieten en veranderd de dynamiek en dan pas gaat hij zelf zijn fouten inzien!! Maar dan hoop ik dat jij zegt, TE LAAT. Want aub: als hij het nu in de zwaarste tijd niet kan dan verdiend hij het later (als alles veel makkelijker loopt) ook niet om erbij te zijn he?! Contact met zn kids: ja. Relatie met jou: whahaha laat me niet lachen! Je verdiende steun, liefde en daden ipv woorden!!! ?
Tips voor jou: ga geen liefdesliedjes luisteren of denken aan die leuke tijd vroeger met hem en daarop beslissen..die tijd was allang weg. Je was aan het vechten om iets vast te houden wat je niet meer kreeg en ook echt nooit terugkrijgt. Ik herken het behoorlijk...Heb ik ook de laatste 4 jaar van mijn vorige relatie gedaan helaas en steeds weer in de smoesjes getrapt. Steeds weer toch die kans geven terwijl hij me alleen maar woorden gaf ipv de daden van ‘vroeger’. We woonden samen maar hingen helemaal vast, sleur, geen ontwikkeling. En hij had zijn eigen leventje gecreerd waarin ik maar een aanhangsel was ipv partner. Nooit uberhaupt over babys gepraat, niks. Werd behandeld alsof ik er niet toe deed, huishouden viel compleet op mij, ondanks ik meer werkte en hem soms wel eens vroeg om hulp. Boeide hem niet ? zo ook mijn mening niet. Altijd anderen helpen, zijn agenda stond vol met zijn eigen leuke dingen doen. Zeer onvolwassen en ik moest het maar zonder hem doen?? En iedereen riep al tijden: wat doe je nog bij dat ‘ondankbare stuk vreet’? Maar zag het pas erg laat in hoor, opgeven is niet mijn stijl...maar op een gegeven moment valt het vasthouden niet meer onder GOED.Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en ben weggegaan. BESTE KEUS OOIT. Tijdje single geweest, en daarin geleerd om weer van mezelf te houden, zelfverzekerder geworden. Herontdekt wie ikzelf ben en dat ik alleen HAPPY kon zijn! Hele mooie tijd was dat
Vraag voor jou: welk voorbeeld is nou beter voor je kids?
-Dat je bij elkaar blijft uit gewoonte en maar in een ongezonde sleur, continu ongelukkig, blijft hangen en genoegen neemt met minder...
-Of dat je ze leert dat ieder zichzelf goed alleen kan redden, niemand nodig heeft en (later als je een nieuwe relatie krijgt) dat de liefde betekend dat je er voor kiest om samen met iemand te zijn omdat je daarvan geniet en het een extra aanvulling is op je geluk...
ik sinds 2,5 jaar een nieuwe geweldige vriend! Nu 35 weken zwanger, een huis gekocht en nog steeds lekker daten enz. We ontwikkelen samen, en door ons verleden (hij heeft ook zo’n lange dode relatie gehad) wisten we beide precies wat we WEL verwachtten in de liefde en dat voel je dan direct, zodra elkaar ontmoet ? ik betrapt mezelf soms nog steeds op in mijn arm knijpen: puur door het gevoel dat ik droom, in een sprookje. Als ik naar hem kijk voel ik zoveel liefde. En het grote verschil? Het word mij beantwoord! We zien elkaars waarde in
dus het knijpen voel ik, ik ben wakker, het is echt zo ?EN DAT VERDIEN JIJ OOK! Settle dus om geen enkele reden ooit nog met minder en leg je kids het mooiste voorbeeld neer, geniet van het moment, elk moment! ??
Bedankt voor jullie reacties. Hellaas ben ik nog niet in staat om mij als "sterk" te zien, ik zit nog in de overlevingsmodus. Wel zie ik dat ik een rijkdom heb met mijb prachtige gezonde kids en weet ik dat ik het zonder hem ook prima kan. Het is nu nog dat stukje loslaten en mezelf inderdaad weer vinden.
Preggers, wat herken ik mezelf ook in alles wat jij schrijft. Ik dacht eigenlijk steeds van het komt wel goed. Best naïef eigenlijk van me. Hij heeft inderdaad allemaal vrijgezelle vrienden die een heel ander leven lijden of nog thuis wonen zelfs. En mijn ex is al 34, dan verwacht je toch na 10 naar samen zijn dat hij wel volwassen word.
Wat fijn om te horen dat je nieuw geluk heb gevonden en nu helemaal happy en zwanger bent. Geniet van je zwangerschap en voor je het weet het je ook een prachtig kindje in je armen.
Preggers, wat herken ik mezelf ook in alles wat jij schrijft. Ik dacht eigenlijk steeds van het komt wel goed. Best naïef eigenlijk van me. Hij heeft inderdaad allemaal vrijgezelle vrienden die een heel ander leven lijden of nog thuis wonen zelfs. En mijn ex is al 34, dan verwacht je toch na 10 naar samen zijn dat hij wel volwassen word.
Wat fijn om te horen dat je nieuw geluk heb gevonden en nu helemaal happy en zwanger bent. Geniet van je zwangerschap en voor je het weet het je ook een prachtig kindje in je armen.
Uhm een keertje naar de kroeg om wat met zijn vrienden te drinken, allemaal prima, maar niet elke avond. En verdorie al helemaal niet tijdens je bevalling en kraamtijd. Hij had het verdiend? Die vent is echt helemaal mesjogge.
Ik vind het echt heel verdrietig voor je dat je in deze situatie zit. Wat vinden je schoonouders hiervan? Die zouden zich toch ook wel moeten schamen voor zo'n zoon? Ik hoop dat je de hulp hebt gevonden om je hier doorheen te slaan met 2 kleine kinderen en dat je er snel bovenop komt. Je voelt je misschien niet sterk, maar kijk eens even naar wat je allemaal hebt gedaan de laatste maanden, je bent het echt wel! Ik heb in ieder geval heel veel respect voor je dat je hem de deur uit hebt gezet en ik wens je heel veel geluk toe.
Ik vind het echt heel verdrietig voor je dat je in deze situatie zit. Wat vinden je schoonouders hiervan? Die zouden zich toch ook wel moeten schamen voor zo'n zoon? Ik hoop dat je de hulp hebt gevonden om je hier doorheen te slaan met 2 kleine kinderen en dat je er snel bovenop komt. Je voelt je misschien niet sterk, maar kijk eens even naar wat je allemaal hebt gedaan de laatste maanden, je bent het echt wel! Ik heb in ieder geval heel veel respect voor je dat je hem de deur uit hebt gezet en ik wens je heel veel geluk toe.
Ps:
Pyamadag zegt het goed: je had het ook WEER door de vingers kunnen zien en nog een paar maanden jezelf wegcijferen of zelfs jaren..en alles maar pikken. Believe me: heb t ook te lang gedaan en teveel slecht gedrag/absurd kwetsende dingen ‘geaccepteerd’. Vaak zijn dit soort ‘mannen’ mammas kindjes en doen die niks fout in de ogen van de ouders helaas. Onze situaties lijken dus echt zeer erg op elkaar: die ex waar ik het over heb? Ook allemaal jongere vrienden/en hij was ook 34 en nog steeds eenonverantwoordelijke puber toen ik er klaar mee was en t opgaf. Ik toen 26 en we waren samen vanaf mijn 14de...achteraf gezien was het dus al veel eerder klaar, zoals ik eerder al schreef de laatste 4 jaar waren bullshit dat we samen bleven, maar wilden we dat beide niet toegeven ofzo. En toch: alles loopt altijd precies zoals het hoort. Als ik eerder was weggegaan had ik mijn huidige vriend misschien nooit leren kennen, had ik die super fase van mezelf herontdekken niet meegemaakt en had ik wellicht weer in zo’n zelfde soort relatie gezeten..dus bedenk je zelf zodra je ff down bent: HEM heb je echt niet nodig, die kun je missen als kiespijn! Uiteindelijk zal je hem nog geregeld zien vanwege de kids en dat zal in het begin lastig zijn. Maar vanaf het moment dat je zelfverzekerdheid en trots weer toelaat in je leven zal dit geheel makkelijk worden. Als een verleden dat je gevormd heeft maar niet gebroken. En dan zal de omgang heel relaxt worden. En dat verschil tussen wat je wel en niet wilt? Dat zal je meteen merken als je een ECHTE VENT ontmoet ??
Pyamadag zegt het goed: je had het ook WEER door de vingers kunnen zien en nog een paar maanden jezelf wegcijferen of zelfs jaren..en alles maar pikken. Believe me: heb t ook te lang gedaan en teveel slecht gedrag/absurd kwetsende dingen ‘geaccepteerd’. Vaak zijn dit soort ‘mannen’ mammas kindjes en doen die niks fout in de ogen van de ouders helaas. Onze situaties lijken dus echt zeer erg op elkaar: die ex waar ik het over heb? Ook allemaal jongere vrienden/en hij was ook 34 en nog steeds eenonverantwoordelijke puber toen ik er klaar mee was en t opgaf. Ik toen 26 en we waren samen vanaf mijn 14de...achteraf gezien was het dus al veel eerder klaar, zoals ik eerder al schreef de laatste 4 jaar waren bullshit dat we samen bleven, maar wilden we dat beide niet toegeven ofzo. En toch: alles loopt altijd precies zoals het hoort. Als ik eerder was weggegaan had ik mijn huidige vriend misschien nooit leren kennen, had ik die super fase van mezelf herontdekken niet meegemaakt en had ik wellicht weer in zo’n zelfde soort relatie gezeten..dus bedenk je zelf zodra je ff down bent: HEM heb je echt niet nodig, die kun je missen als kiespijn! Uiteindelijk zal je hem nog geregeld zien vanwege de kids en dat zal in het begin lastig zijn. Maar vanaf het moment dat je zelfverzekerdheid en trots weer toelaat in je leven zal dit geheel makkelijk worden. Als een verleden dat je gevormd heeft maar niet gebroken. En dan zal de omgang heel relaxt worden. En dat verschil tussen wat je wel en niet wilt? Dat zal je meteen merken als je een ECHTE VENT ontmoet ??