<p>Hi lieve dames, </p><p style="text-align: left;">Even voorstellen: ik ben Hannah, 41 jaar (bijna 42). Op mijn 38e ben ik pas mijn man tegengekomen. Daarvoor veel pech gehad in de liefde.</p><p>Sinds 1,5 proberen wij nog een kindje te krijgen. Eindelijk zou voor mij misschien toch nog mijn grootste wens in vervulling gaan. Maar helaas lukt het niet. Begin december 2019 naar huisarts. Wij hebben 4 maanden op een wachtlijst gestaan in het ziekenhuis. Maar veel verder dan een zaad onderzoek en via de huisarts mijn hormonen checken zijn we niet gekomen. Corona kwam ertussen. Ondertussen overgestapt naar een kliniek waar we wel eerder terecht kunnen. </p><p>Na een telefonische intake heb ik vanmorgen eindelijk een echo gehad om te kijkenhhoe alles eruit ziet. Bij deze kliniek nu 2 artsen gehad, en ik voel me helemaal depri.</p><p>Ze zijn super aardig maar zo vreselijk negatief. Ik snap dat ze realistisch moeten zijn en mij geen valse hoop willen geven. Onze kansen zijn zeer klein.</p><p>Amh 0,60 fsh 9,5. Flinke verdikking baarmoederslijmvlies (vleesboom?)</p><p>Ivf is enige optie. Prima, ik wil er voor gaan. Maar ze geven totaal geen hoop. Terwijl ik toch regelmatig succesverhalen hoor. Maar die boren ze dan weer fijntjes de grond in. Met verhalen over grote kans op miskramen, DNA foutjes in eicellen, verouderde eicellen. En dat ik er niet op moet rekenen dat het gaat lukken. Ik weet het allemaal maar moet het er steeds zo dik bovenop gelegd worden?</p><p>Heeft iemand op deze leeftijd met slechte hormoonwaarden nog een positieve ervaring? Ik voel me oud en afgeschreven en vreselijk verdrietig.</p><p>X</p>