Sjongejongejonge, wat voel ik me nu machteloos!! Het spijt me dat ik van me af moet reageren, maar ik voel me zo....boos, verdrietig, zielig, alles tegelijk! Heb vanavond (wederom) een test gedaan, negatief... En ineens werd ik zo boos gewoon! Ik vind het zo oneerlijk en onrechtvaardig dat iedereen zo maar zwanger raakt, zelfs van 1 keer onveilig, de lompste, sletterigste mokkels krijgen baby's alsof ze uit de lucht vallen. En als dan een kindje zooooo enorm gewenst is en je hebt zo veel liefde in je lijf dat eruit moet naar zo'n hummeltje, dan krijg je het op de een of andere manier gewoon niet, alsof je het niet verdiend hebt ofzo.... En vrijwel iedereen in mijn omgeving ook...ze willen een kind en bij wijze van spreke lopen ze de volgende dag al met zo'n mooie dikke buik rond. Terwijl ze er helemaal niet zo op gespitst zijn als ik, lijkt wel.. Ik voel me nu alleen maar echt heel erg zielig en vind alles heel oneerlijk en onrechtvaardig. Ik heb daarnet de ogen uit mijn hoofd gehuild en alles eruit geschreeuwd. Mijn man zegt dan doodleuk, tja, we moeten gewoon nog wat geduld hebben. En okee, we zijn pas een half jaartje bezig, maar het lijkt al zo lang, daarvoor wilde ik het echt ook al heel erg lang. En gister op kraamvisite geweest...was het maar besmettelijk! Ik zou er echt alles voor over hebben om het te kunnen beïnvloeden. Of om die onzekerheid weg te kunnen halen. Wist ik maar of het uberhaupt gaat lukken bij ons en hoe lang ik nog geduld moet hebben.... Sorrie sorrie sorrie voor dit gezeur, maar jullie zijn de enigen die me begrijpen....hoop ik. Liefs, Anke