Hoi!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat moedig dat je dit durft uit te spreken. Ik heb zelf ook een eetstoornis gehad en ben sinds ong. 2016 hersteld van AN. Ik begrijp je angst heel goed, en ik heb en had hem zelf ook. Ik ben afgelooen februari bevallen van een zoontje en was in total 12 kg aangekomen. Ik had en heb express geen weegschaal thuis dus kon me er niet teveel op fixeren. Ik heb me toen denk ik maar 4x gewogen (bij schoon moeder thuis). Wat mij heel erg help is bezig zijn met het lief willen zijn voor het mensje in mijn buik. Dus lekker en gezond eten (maar niet op een eetgestoorde manier), maar wel echt genieten ervan, want blije buikje van mama is blij huisje voor baby. En ik probeer te kijken naar wat mijn lichaam echt van mij vroeg, waar had ik zin in etc en mezelf dat in beperkte mate dus ook gunnen. Wat ik heb ervaren is voor mezelf nog heel bijzonder. Ik vond vroeger en soms nog steeds mijn buik te dik/niet mooi, maar ik genoot zo van het feit dat mijn buik nu zo iets liefde is was. Een mooi huisjhuisj! Ik vond het zo een zegening dat ik uberhaupt nog zwanger kon raken. Ik voelde zo veel liefde naar mijn buik en lijf omdat er een minimensje in groeide. Kun jij dat ook misschien!? Vanuit liefde en door de ogen van je kleintje naar je lijf kijken? Ik wil vooral zeggen, maak je niet te druk om hoeveel je aankomt. Aan komen gaat gebeuren en dat is rete eng, maar je huisje wordt een steeds mooie en warmer nestje voor de kleine, en daarbij is aan komen belangrijk. Focus je aub niet teveel op de kilos. En weet je, na zwangerschap was ik zo druk met de kleine dat ik niet eens tijd had om na te denken over De beetje extra kilos, al was ik na de bevalling meteen 7 kg kwijt ook Van vruchtwater, baby placenta. Zet m op lieverd. Het komt goed!! Enne ik ben in Feb uitgerekende van nr 2, dus ondanks dat het eng is is het hele zwanger zijn te mooi om niet te genieten. Kus voor jou