Abortus bij eerste zwangerschap

<p>Update voor allen die gereageerd hebben. Uiteindelijk hebben we een afspraak gemaakt bij een kliniek en toen we die hadden gemaakt en de vrouw had verteld over curretage hebben mijn vriend en ik na 2 dagen toch besloten om het kindje te houden. Hoe zou je je voelen bij een tweede zwangerschap, een stuk schaamte tegenover familie die ongewenst kinderloos is en de gedachte dat het ook eigenlijk allemaal wel kan zijn punten die ons daartoe geleid hebben. Het is en was echt een emotionele rollercoaster maar nu zijn we wel blij (en nog steeds ontzettend zenuwachtig wel) met wat er komen gaat.</p>
 
Het is zeker een moeilijk thema maar dit breekt wel mijn hart. Ik zal het proberen respectvol te verwoorden. Je wilt dit kindje maar niet nu.. dit kindje komt niet meer terug. Een uniek kindje.. 
Zo'n klein kindje, heeft er zelf niet voor gekozen. Krijgt geen kans om te leven, alleen maar omdat het niet helemaal uitkomt. Wat voor prachtig kindje zou het geworden zijn.. Tuurlijk zal het moeilijk zijn maar je hebt nu ook een verantwoordelijkheid voor een leven.
Ik hoop echt van harte dat je je bedenkt en dit kindje een kans gunt ?. 


In ieder geval veel sterkte!
 
 
Hier zelf geen ervaring mee, wel in de vriendenkring meiden die abortus hebben laten plegen, om diverse redenen (levensbedreigende ziekte kind, one-night-stand). Echter nooit om de reden "dat het even niet uit komt qua timing". Ik kan het niet helemaal opmaken uit je verhaal, maar krijg de indruk dat jullie eigenlijk alles wel voor elkaar hebben maar dus de timing nu even onhandig is. Bij deze kan ik je zeggen; de timing is nooit echt handig, er is altijd wel een reden te bedenken waarom je het nog even uitstelt; carrierekansen, die ene reis die je nog wilt maken, eerst een mooi huis, etc etc
Als het daadwerkelijk zo is dat jullie verder alles voor elkaar hebben, dan zou ik dit weekend er echt even goed over nadenken of je echt een abortus wilt. Een kindje krijgen betekent niet het einde van je huidige leven en dat je alles om moet gooien. Ik ben een werkende mama, en heb zelf sinds we kinderen hebben nog mooie carrierestappen kunnen maken. 
Succes in ieder geval met je keuze, ik hoop dat jullie een keuze kunnen maken waar jullie beide 100% achter kunnen staan.
 
Om hier echt eerlijk over te antwoorden vind ik lastig zonder een aantal factoren die ik mis in het verhaal. Zijn jullie begin 20, of toch al tegen de 30? Wonen jullie samen? Betekent dat leer-werk traject dat er geen sprake is van een volledig inkomen? Die afdeling opbouwen is op locatie overdag en rust geheel op jouw schouders, of zou ook tijdelijk (in je verlof) vanuit thuis kunnen worden gemonitord en gedelegeerd? Je partner ziet zichzelf niet soms een nachtfles doen ofzo, dat traject laat geen ruimte tot prive leven over? Jullie hebben na je verlof geen optie tot kinderopvang/opa, oma zoals iedereen dat doet in een gezin met 2 ouders die werken?

Dit allemaal bekijken en dan pas beslissen. Vergeet niet dat je dus nu nog 8 maanden (6/7 compleet op je nieuwe baan) hebt tot de baby er uberhaupt is. Dan 3 mnd ‘vakantie’ en dam weer volle bak werk. Plus het feit dat dit perongeluk is: ja en wie weet wel jullie enige kans? Stel je voor jullie zijn dat ideale koppel die werkelijk het perfecte moment kunnen inplannen in dit aspect: nope. Huis kopen duurt een eeuwigheid/geen vast contract gekregen/medisch gedoe. Voor je t weet ben je 45 en is dat perfecte moment er nog niet. Als je je nu kunt inleven in dat doemscenario en 100% zeker kunt zeggen je niet spijtig te voelen dat je het moment nu niet perfect vind en de zwangerschap toch beëindigd dan is dat JULLIE keuze en heeft niemand iets mee te maken. Een kindje is niet een ‘misschien’. Als je ervoor gaat dat moet het een overduidelijke ‘ja’ zijn, dat verdient ieder kind. Succes samen! ? ?
 
Helaas valt een zwangerschap nooit te plannen.. waar je nu ‘zomaar’ zwanger bent geraakt, wil dit absoluut geen garantie geven voor een tweede kindje of een tweede zwangerschap..
vind het lastig om mij in jouw situatie in te leven gezien het volgens mij alleen om een carrière kwestie gaat? En je dus over 2 jaar wel zou willen.... Ik zou er nog maar eens goed over nadenken.. Dit kindje zal je na een ingreep nooit meer terug krijgen...
 
Lieve gebruiker, wat heb je een lastige keuze te maken. Ik heb gelukkig nooit in jouw schoenen gestaan, dus tips uit eigen ervaring met abortus kan ik je niet geven. Maar het leven heeft me wel twee andere lessen geleerd waar je misschien iets mee kan; 1. werk/carrière zijn belangrijk, maar als het er echt op aan komt zijn andere zaken belangrijker. 2. het leven is niet altijd maakbaar. Je kan voor ogen hebben hoe je je toekomst voor je ziet, maar soms loopt het leven anders.
Ik had 5 jaar geleden een mooie managementbaan bij een multinational, mijn carrière ging me voor de wind. En toen werd ik ineens ziek. Ik heb mijn baan op moeten geven en het duurde een paar jaar voordat ik weer volledig aan het werk was. De grond sloeg onder mijn voeten vandaan, ineens kon ik niets meer ontlenen aan mijn identiteit als “carrière-vrouw”. Maar wat ik wel nog had was mijn familie, vrienden en mijn liefde. Ondertussen is mijn carrière weer helemaal op de rit, waar ik heel gelukkig mee ben, maar ik heb wel geleerd dat familie, vrienden, liefde en nu ook mijn zoontje echt nog 10x belangrijker zijn dan werk. Wat ik hiermee wil zeggen is, bedenk je echt heel goed of je werk het waard vindt om een zwangerschap voor te beëindigen. Als je over 5 of 10 jaar terugkijkt, zou je dan nog steeds de keuze voor carrière de juiste keuze vinden? En soms loopt het leven nou eenmaal anders dan je had gepland. Wat als jij nu voor je werk kiest, je zwangerschap beëindigd en er gebeurt vervolgens iets anders waardoor je je baan niet kan voortzetten... Kan je dan nog steeds vrede hebben met je keuze.
Zoals ik al zei heb ik met abortus geen ervaring, maar wel met ongeplande zwangerschap. Mijn liefde en ik schrokken ons een hoedje, we hadden andere plannen voor de nabije toekomst. Toen was het even schakelen, hebben we in ons hoofd afscheid genomen van het ideale plaatje en zijn we vol voor het ouderschap gegaan.
Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen met je keuze!
 
Ik vind het nogal wat om vanwege een onhandige planning over te gaan tot abortus. Zoals eerder gezegd, dit kindje is niet inwisselbaar. Een abortus is niet niks lijkt me en hoewel ik er zelf geen ervaring mee heb, ken ik genoeg mensen die het een leve lang met zich meedragen. Zoals iemand anders al zei... Het is absoluut niet gezegd dat een tweede zwangerschap ook zo spontaan ontstaat. Denk er dus alsjeblieft niet te makkelijk over...
 
Ik heb hier geen ervaring mee en zal mijn mening zo vriendelijk mogenlijk proberen te verwoorden. Ik was net 1 week 21 en mijn vriend pas 20 toen ik zwanger werd. We wisten dat we graag jong een kindje samen wilden maar dit was toch wel plotseling. Hij moest nog 3 jaar studeren, ik was net begonnen met mijn eigen bedrijf en we hadden net 200 euro per maand om rond te komen. Wij hebben toen tegen elkaar zegt dat we het onwijs oneerlijk tegenover dit kindje vonden om het gewoon maar weg te laten halen omdat de "timing" verkeerd was. We wilden het niet weg laten halen met de wetenschap binnen 5 jaar te gaan proberen voor een kindje. Nu 2 jaar later ben ik godzijdank zwanger van ons tweede kindje en is de oudste een vrolijk meisje. Mijn man heeft snel en goed een bedrijf opgebouwd en ik werk nu niet meer. Met andere woorden; waar een wil is is een weg.
Denken dat het de volgende keer makkelijk gaat is bijna naïf.. veel stellen zijn jaren bezig om zwanger te worden van ewn tweede kindje.
Een kindje weg laten halen alleen omdat het nu even niet uitkomt is niet helemaal eerlijk vind ik.

Misschien is het ook een goed idee als je je even goed inleest in hoe sommige vrouwen zich na abortus voelen? En dan heb ik het niet over 1 of 2 weken erna maar de jaren die volgen.

 
Terug
Bovenaan