Abortus bij eerste zwangerschap

[Poppin]

Hoi! 


Ik heb op mijn 22e wel de keuze gemaakt voor een abortus, als ik de tijd terug kon draaien dan had ik mijn kindje gehouden. Je leest en hoort weinig over de psychische gevolgen van een abortus. Ik voelde mijzelf na de abortus vooral opgelucht dat ik niet meer over een keuze na hoefde te denken, maar al snel veranderde dit en begon ik een enorme lege plek te voelen. Mijn relatie kwam ontzettend onder druk want ik heb mijn partner het feit dat we voor abortus hebben gekozen enorm kwalijk genomen. Ik stond met het verdriet op en ging er mee naar bed. Uiteindelijk heb ik hulp gekregen via het FIOM en heb ik het een plekje kunnen geven. Maar het verdriet is er nog steeds en zal altijd een onderdeel zijn van mijn leven. Gelukkig ben ik nog samen met mijn partner en hebben we nu een prachtige dochter van bijna 2. Ik wil je heel veel sterkte wensen maar onderschat de impact van een abortus asjeblieft niet. En zoals de andere dames ook aangeven, een zwangerschap is niet vanzelfsprekend. 

 

[Lelala]

Het is een moeilijk onderwerp voor velen en  je zit op een forum waar dit onderwerp niet altijd even lekker valt. Helemaal niet door de manier waarop je het brengt. 
ten eerste wil ik even benoemen dat jullie ontzettend dom zijn geweest om dit te laten gebeuren terwijl jullie er kennelijk nog niet klaar voor zijn. Dat gezegd hebbende wil ik graag eerlijk zijn om het feit dat ik zelf ook een keer zo ontzettend dom ben geweest.
Ik was 17 en kon naar mijn idee niet goed voor het kindje zorgen en heb het daarom laten weghalen. Ondanks dat ik nogsteeds denk dat ik de juiste keuze heb gemaakt (ik was namelijk echt niet in staat voor een kind te zorgen) heb ik er, nu ik inmiddels 32 ben en zwanger ben van de tweede nog steeds heel veel last van. Ik tel altijd hoe oud het kindje nu zou zijn en ik heb heel lang moeten leven met het idee dat ik mijn kind heb vermoord en nog steeds kruist dat soms nog mijn gedachten, het schuldgevoel zal ik mijn leven lang bij me dragen. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn om het te laten gebeuren?! Dat is vreselijk en erg destructief. Nu ik mijn dochter zie opgroeien denk ik vaak terug. Ook weet ik nog goed hoe leeg ik me voelde na de ingreep.. ik heb dagenlang liggen huilen.  Ook mijn ex vriend met wie ik uiteindelijk tot mijn 27e samen ben geweest heeft er nu er voor hem ook een kindje op komst is echt wel last van. Dit had hij in het begin helemaal niet maar nu wel.
Mijn beste vriendin raakte ook zwanger op een leeftijd van 16 jaar van haar toenmalige vriendje, ook zij koos er voor om het weg te laten halen. Zij is nu zwanger van haar scharrel (ook erg onhandig hoor, raadt het niemand aan) , net gewisseld van baan, gestart met een leer-werk traject met enorm veel kansen, natuurlijk geen vast contract, alleenstaand want scharrel wil er niks van weten, heeft een ontzettend kleine woning, kortom komt echt niet uit en is het echt een verre van ideale situatie. Maar door haar eerdere ervaring van de abortus komt het niet eens in haar op om de zwangerschap te stoppen. Dit geeft hopelijk weer hoeveel impact zoiets kan hebben op een mensenleven! 
denk er goed over na! Het is niet niks. Ik weet niet hoe oud jullie zijn maar als ik je verhaal zo lees hebben jullie het prima voor elkaar. Ik ben nu 32, getrouwd, heb een prachtige woning, op een prachtige plek maar toen ik zwanger raakte van de eerste had ik het gevoel dat het totaal niet uit kwam want ik moest nog van alles. Natuurlijk is dit uiteindelijk helemaal goed gekomen en zijn we enorm gelukkig met onze dochter! Nu ben ik zwanger van de tweede en ondanks we dit echt wel een keer wilde kwam het, je raadt het al, wederom helemaal niet uit want moet nog dit en dat en wat zal het allemaal veranderen! Maar uiteraard en natuurlijk gaan we hier ook wel weer uitkomen. Een kind zal altijd een verandering en aanpassingen vragen... als je je gaat bedenken wat je allemaal nog moet komt het nooit uit!  als jullie toch ooit een kind willen en jullie hebben een stabiele relatie waarom dan niet gewoon nu?  Als het antwoord daarop is dat je het kind geen liefde kunt geven of niet kunt voorzien van de basisbehoeften dan zal mijn antwoord zijn dat je een goede keuze maakt. In alle andere gevallen zeg ik: put on your big girl pants. 

 

[Lauraotms]

Update voor allen die gereageerd hebben. Uiteindelijk hebben we een afspraak gemaakt bij een kliniek en toen we die hadden gemaakt en de vrouw had verteld over curretage hebben mijn vriend en ik na 2 dagen toch besloten om het kindje te houden. Hoe zou je je voelen bij een tweede zwangerschap, een stuk schaamte tegenover familie die ongewenst kinderloos is en de gedachte dat het ook eigenlijk allemaal wel kan zijn punten die ons daartoe geleid hebben. Het is en was echt een emotionele rollercoaster maar nu zijn we wel blij (en nog steeds ontzettend zenuwachtig wel) met wat er komen gaat.

 

[CvdLB]

Gebruiker, ik had je topic gisteren al gelezen en daarna ook de reacties. Al een tijdje in mijn hoofd om te reageren, maar dat was er nog niet van gekomen.  Persoonlijk geloof ik niet dat je momenteel een goede keuze kan maken. De baby laten komen of het laten weghalen zal beide heftig zijn. Ik lees nu je update en ik hoop dat je je keuze voor je zelf en je partner maakt en niet uit angst voor reacties in de omgeving (of het nu dit forum is of in je eigen omgeving). Uiteindelijk is het jouw leven en jouw gevoel. Heel veel succes! 

 

[Maankindje]

Wat bijzonder dat jullie deze keuze hebben gemaakt, dat was vast niet makkelijk. Heel veel respect. Ik wil jullie onwijs veel plezier en geluk wensen tijdens de zwangerschap en straks met jullie kleine spruit.