abortus gehad en nu toch zwanger willen worden...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Vreemd om dit onderwerp eigenlijk ter sprake te brengen op een forum van mensen die allemaal vreselijk graag een kindje willen krijgen. Ik ben ook zo iemand die vreselijk graag over 3 dagen positief wil testen.  (zitten inmiddels in ronde 2)  Echter zou dit niet mijn eerste zwangerschap zijn. Mijn eerste zwangerschap heb ik 4 jaar geleden gehad. Ik heb deze alleen afgebroken omdat mijn vriend (inmiddels mijn man) pas net bij elkaar waren en we beiden nog thuis woonde, emotioneel gezien nog niet in staat was om een kind  te geven wat hij/zij nodig had (dacht ik)  etc etc... kortom veelal materialistische zaken die niet op orde waren achteraf gezien. Nu moet ik wel bekennen dat ik in deze 4.5 jaar wel een heel stuk wijzer ben geworden en misschien egoistisch kan zeggen dat ik bepaalde dingen ook niet had willen missen maar sinds een poosje begon er toch iets te kriebelen en wilde ik dolgraag een kindje. Mijn man is er nu ook helemaal klaar voor en we zien dit dan ook allebei als onze tweede zwangerschap (als alles gaat lukken).   Het spijt me als ik mensen met dit verhaal pijn doe, ik lees hier namelijk al eventjes mee en zie dat er mensen zijn die vreselijk veel moeite doen om een kindje te krijgen en die begrijpen dan ook echt niet waarom ik dit destijds heb gedaan. Ik denk soms ook wel eens "zou ik nu gestraft worden dat ik nu geen kindjes meer kan krijgen... daar komt mijn onzekerheid met name vandaan omdat ik totaal geen klachten heb als pijnlijke borsten, misselijk etc. Ik wil graag weten of er meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt en hoe zij hier mee om zijn gegaan?

Gr Miranda
 
hoi miranda,

Hoe het leven loopt, valt vooruit toch nooit te zeggen!!! Je maakt op een bepaald moment een beslissing en hoopt dat je de goeie neemt. Achteraf kan je hier spijt van hebben of juist helemaal niet. Ieder mens moet wel eens een beslissing nemen en vindt dit dan op zo een moment ontzettend moeilijk.

Zelf heb ik vorig jaar een bbz en miskraam gehad, terwijl wij zo dolgraag een 2e kindje wilden. Dit was een hele moeilijke periode waar wij gelukkig veel steun bij elkaar hebben kunnen vinden. Inmiddels ben ik een prille 5 weken in verwachting en ben zo ontzettend dankbaar en gelukkig.

Ik hoop ook voor jullie dat jullie snel in verwachting mogen raken en deze bijzondere prachtige tijd mogen meemaken. Een zwangerschap is een wonder waar een prachtige baby uit voortkomt. Ook al hebben jullie destijds een beslissing moeten maken die echt niet makkelijk is, ook voor jullie hoop ik dat er een mooie tijd aan zal komen.

Ik hoop dat je hier, bij ons meiden, een heerlijke tijd zal hebben en veel zal lachen maar ook steun kan vinden.

Groetjes mamabinck.

 
Hoi Miranda,

Ik versta uw bezorgdheid. Ik heb ook een abortus gehad bijna 5 jaar geleden. Alsook was ik zwanger van mijn huidige man. We kenden elkaar nog maar 2 maanden. Om dezelfde reden als jullie hebben  we dan ook besloten om het kleintje niet te houden.
Toen we wel klaar waren voor kindjes werd ik al heel snel zwanger van ons eerste kindje. Ik moet zeggen dat ik ook bezorgd was, 'ik dacht dat ik ook ging gestraft worden voor hetgeen eerder gebeurd was. Niet dus !
En nu reeds bijna 10 weken geleden bevallen van een tweede kindje !

Veel success,
Mama Els
 
Hoi
Ik ben zo blij dat ik dit lees!(nou ja blij)
Zelf heb ik een paar jaar geleden ook een abortus laten doen...
Een heel naar verhaal, mijn toenmalige man en ik hadden er bewust voor gekozen om nog een kindje te nemen ( ik heb al een dochter die was toen 1)
Ik was toen direct zwanger net als bij mijn eerste kindje en ohh wat waren we blij.(dacht ik). Al snel na de zwangerschapstest deed hij heel raar hij was van werk gewisseld en hij smste steeds en maakte steeds ruzie met me..
Hij bleef zelfs nachten weg als we ruzie hadden gehad
Toen kwam bij hem het hoge woord eruit, hij wou geen vader van het kind zijn het werd hem allemaal teveel, maar hij zei dat als ik het weg zou laten halen dat er dan nog wel een kans voor ons was.
Dus daar zat ik dan alleen zonder man, met een kind van een jaar oud en geen baan want ik was huismoeder.
Toen was ik zo erg ver heen ( een soort wazige wereld waar ik in leefde) dat ik toen heb besloten om een abortus te doen omdat het kindje geen vader zou hebben en ik er dan alleen voor moest zorgen met waarschijnlijk een uitkering en ik was nog maar 21 jaar oud..
en ik hoopte natuurlijk ook dat ik mijn gezin bij elkaar kon houden..
Toen ik eenmaal de abortus had gedaan, had ik spijt ooooh wat had ik spijt...
en een paar dagen later kwam ik er achter dat mijn man allang een ander had(een vrouwelijkecollega van hem, dus hij was nooit van plan geweest bij mij te blijven.
Ik voelde me dom en mijn schuldgevoel was enorm..ik ben toen in een diepe depressie terecht gekomen, waar ik gelukkig weer langzaam uit ben gekropen.

Sinds 2 en half jaar heb ik nu weer een hele lieve vriend waar ik mee samen woon
Wij proberen ook zwanger te worden , maar het is na 4 maand nog niet gelukt.
Niet dat dat lang is, maar ik ben bij de vorige twee zwangerschappen gelijk de eerste maand zwanger geraakt en ik ben nu ook bang dat ik nu gestraft word voor wat ik heb gedaan...ik zie mezelf steeds weer op die bank liggen bij de abortus kliniek..tot nachtmerries aan toe

Dus ik kan je vertellen dat je niet de enige bent die zich schuldig voelt
Ik kan je niet vertellen hoe blij ik ben om lot genoten te hebben gevonden
 
hoi,

voordat ik   mijn dochter kreeg (nu bijna 4) was ik zwanger op mijn 15e een maand later op mijn 16e verjaardag heb ik een abortus gehad onder dwang van mijn moeder... begrijpelijk want de vader was nergens meer te vinden... en ik zat nog op school . een half jaar na de abortus... in de tussentijd ging het heel slecht ik kwam niet meer naar school en ik at heel veel. maar toen leerde ik M. kennen en na 3 maanden relatie was ik zwanger. M. en ik zijn wel uit elkaar nu maar ben een gelukkige mam van een hele lieve dochter. Dus het is wel mogelijk om een kind te krijgen na een abortus.  Alleen nu dus heb ik problemen met zwanger worden maar dat kan niet aan de abortus liggen.

Ik wens je veel geluk...
 
Hallo lieve dames !
 
ik kan hier ook heel goed over mee praten al is de abortus voor mij al ruim 10 jaar geleden toen ik een broekie van 16 jaar was en net een vriendje had. Heel onvoorzichtig, dom en vooral denkend “ dat overkomt mij nooit “ en daar zat ik op de wc met een positieve test. Mijn toenmalige vriendje was echter niet heel blij met het nieuws en wilde het er het liefst zelf uit slaan. Ik woonde toen die tijd bij mij ernstig zieke moeder ( vader ook net overleden) en ik kwam net van het vmbo en had precies niks op een rijdje. Ik wilde heel graag een kindje en was stiekem toch blij met de zwangerschap alleen wist ik ook dat ik met een zieke moeder, geen geld en net begonnen aan een opleiding geen kindje groot kon brengen, ook hielp het niet mee dat mijn toenmalige vriend er alles aan deed om een abortus in mijn hoofd te praten. Toen ook zijn familie er mee ging bemoeien kon ik geen kant meer op. Ik voelde me eenzaam en wist me geen raad en heb toen uit eindelijk toch voor abortus gekozen. Waar ik achteraf elke dag nog spijt van heb gehad ! 
 
Maar nu 10 jaar later.. samen met de man van mijn dromen een Ftm transgender ( female to male ) zijn we bezig met het krijgen van een kindje. We hebben een lieve donor die we zelf hebben gevonden via via en het is een lange weg maar we hebben veel hoop dat ook wij beloond worden met een kindje. Het is nu aftellen voor ons 10 juni mag ik weer een zwangerschapstest doen !! 
 
Ik zit in precies dezelfde situatie! 4 september 2017 heb ik een abortus gehad, ik was 19, net uit huis gezet door mijn moeder, mijn vriend had al twee kinderen en we waren er gewoon niet klaar voor. Inmiddels is gister mijn spiraaltje eruit gehaald en kan het nu elk moment gebeuren, maar toch ben ik heel bang. Ik voel me erg schuldig over mijn keuze en denk steeds dat 'karma' ervoor zal zorgen dat het nu niet lukt, of dat ik juist gelijk zwanger word en een miskraam krijg oid. Ik ben aan de ene kant super enthousiast, aan de andere kant ben ik doodsbang. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan