ElsieJoy oh nee wat vervelend! Wel goed dat jullie erachter zijn gekomen..je vruchtbaarheidsproblemen waren dus nog wel goed te verhelpen/genezen?
Jellybeantje ik snap dat je doodsbang bent, voor mij voelt dat ook zo...
Chasey en is het gelukt met zwa ger worden? Geen bericht is goed bericht denk ik altijd maar.
Zelf ben ik er ook onzeker over of alles wel goed gaat, het voelt heel gek om op dit forum te praten over een abortus omdat hier juist alles op alles wordt gezet om een kindje op de wereld te zetten. Voelt heel egoïstisch om dan voor een abortus te kiezen, maar soms loopt het zo in het leven en ben je er nog niet klaar voor. Ik zelf wil nu ook niets liever dan een kindje. Maar ik heb 8 én 7 jaar geleden wel een abortus gehad...
De eerste keer was ik 24 en bleek ik na een wilde nacht met een scharrel zwanger. Van tevoren riep ik nog dat ik absoluut geen kinderen wilde, maar toen ik ineens een positieve test in handen had begon er van alles te kriebelen en heb ik er weeeeeken over gedaan om te besluiten dat het toen beter was om weg te laten halen. Die scharrel zat er bovenop en van hem MOEST het weggehaald worden anders verwoestte ik zijn leven zei hij, terwijl ik best een alleenstaande moeder wilde worden en mijn moederhart hevig klopte voor dit kindje. Ook al zou ik het liever samen doen met een man die er achter staat. Maar ja, mijn verstand zei: je bent student, nog niet afgestudeerd en woont op kamers, ga je dan zwanger rondlopen op de opleiding, kan je dan nog wel je opleiding afronden en is de basis voor je kindje dan wel goed? Dus met een bloedend hart, huilend, en met een norse en vastberaden scharrel zat ik daar in de abortuskliniek om een zwangerschap van 11 weken af te breken. Walgelijk. Ik heb nog getwijfeld tot op het laatste moment en veel gehuild in de kliniek. Ik ben daarna ook door een diep dal gegaan en ben zelfs depressief geworden. Ik ben wel van mening dat ze in de kliniek wel iets beter op mogen letten op hoe de vrouw zich gedraagt...mijn moeder zei: " als ik met je mee was geweest dan waren we waarschijnlijk gewoon de kliniek weer uitgelopen en had je heen abortus gedaan". Maar goed, ik zat daar met een scharrel die daar niet mee akkoord ging, en de mensen in de kliniek loodsden mij richting de operatietafel.
Een jaar later (tijdens mijn depressie) was ik opnieuw zwanger...hoe stom kan je zijn. Weer van een andere jongen waarmee ik iets serieus aan het opbouwen was (tenminste dat dacht/hoopte ik). Ik was toen net klaar met mn eerste opleiding en was doorgestroomd naar de uni. Tijdens mn 1e abortus hebben ze een spiraaltje geplaatst maar dat wilde niet lekker landen dus na allerlei ontstekingen had ik die laten verwijderen. Ik zat net in een nadenktijd welke vorm van anticonceptie ik dan wilde, want de pil vond ik niks, en toen gebeurde het allemaal opnieuw. Als een robot heb ik me toen door een nieuwe abortus gesleept, met in mijn hoofd een stem die zei dat het met die jongen niks zou worden als ik het kindje zou houden en dat ik net een nieuwe studie was begonnen. De studie was bij het vorige kindje met name de reden voor abortus, dus zou het oneerlijk zijn voor het 1e kindje waar ik zulke hevige gevoelens voor heb gevoeld, als ik deze wel zou houden. De basis voor een kind was er nog steeds niet. Misschien had het allemaal gekund, zelf ben ik ook met alleen mijn moeder opgegroeid, maar financieel hebben we het niet breed gehad. Aan liefde ben ik niets tekort gekomen, maar het liefst gun ik mijn kindje als het even kan een basis waarin ik zelf een goede baan heb, een lieve vriend en dat we makkelijker dingen kunnen kopen voor ons kind of leuke dingen kunnen doen en niet steeds de eindjes aan elkaar moet knopen en ik de eerste tijd een studerende moeder zou zijn. Ik heb dus toen weer die moeilijke beslissing gemaakt maar ik was nu resoluut en heb al mijn gevoelens afgesloten, er niet over nagedacht en heb echt als een gevoelloze robot toen weer een abortus ondergaan. Van die periode weet ik bijna niets meer, ik heb dat echt verdrongen. Wel is het zo dat ik wakker werd na deze abortus met toeters en bellen (infuus, hartmonitor) omdat mijn baarmoeder direct na de curretage nog niet wilde samentrekken en blijkbaar hoort dat dus te gebeuren. Later gebeurde dat dan wel, maar ik was er niet helemaal gerust op of alles nou wel goed is gegaan. Ik dacht toen al...hopelijk kan het later dan nog wel, als ik er écht voor kies...
Nu acht jaar na mijn eerste abortus ben ik samen met een lieve vriend waarmee ik nu probeer zwanger te worden. Nu is mijn leven zo anders dan toen, we wonen in een leuk huis hebben beiden een stabiele baan en ja, we willen samen er echt voor gaan. Dit is echt de man waarmee ik oud wil worden. Ben alleen ook zo bang dat het mij niet meer gegund is. Ik voel me er nog steeds heel schuldig over dat ik dat toen heb gedaan. Het zwanger worden wil nog niet echt lukken en vergeleken met toen, heb ik nu na de ovulatie steeds allerlei pijntjes en een "beurs gevoel" waardoor ik heel bang ben geworden dat er wellicht iets beschadigd is geweest bij de 2e abortus. Heb toch al een beetje ervaring hoe zwanger zijn voelt en ik merkte er toen echt niets van, pas toen ik een keer overtijd raakte kwamen de symptomen pas goed door. Maar goed we zijn nu 4 maanden serieus bezig dus het hoeft niks te zeggen, maar het ging "vroeger" toch een stuk makkelijker. Kan deels door mn leeftijd komen (nu 32) maar ben nog veel banger dat het door de abortus komt. Weet niet zo goed hoe lang ik het moet aankijken voordat ik naar de huisarts ga hiervoor. In ieder geval werkt alles wel normaal, regelmatige cyclys, ovulatie vindt plaats (het moment stel ik vast met testen) maar daarna lijkt de innesteling niet helemaal te lukken. Ook dat is normaal volgens de cijfers, dus misschien moet ik me nog niet zo druk maken maar een stemmetje in mijn hoofd zegt wel dat het misschien door de abortus komt, want ik voel me daar nog steeds schuldig over, ook al weet ik nu dat het wel de beste keuze was destijds. Zucht. Voor diegenen die mijn lange lange verhaal gelezen hebben: dank daarvoor
een abortus is echt iets wat je met je meedraagt, tenminste voor mij, en erover praten doe je ook niet echt zomaar. Nu op dit forum kan je wel anoniem je hart luchten met lotgenoten en dat is wel prettig! Het geeft ook meer een inkijkje op waarom mensen daarvoor kiezen, al die anti-abortus demonstranten die zo veroordelend zijn moeten zich echt schamen. Het is al geen makkelijke keuze, en dan gaan zo nog extra op je geweten inpraten...ziek. In "mijn tijd" waren die er nog niet maar ik zou ze echt een klap verkopen als ik ze tegen zou komen voordat je naar de behandeling gaat.
Jellybeantje ik snap dat je doodsbang bent, voor mij voelt dat ook zo...
Chasey en is het gelukt met zwa ger worden? Geen bericht is goed bericht denk ik altijd maar.
Zelf ben ik er ook onzeker over of alles wel goed gaat, het voelt heel gek om op dit forum te praten over een abortus omdat hier juist alles op alles wordt gezet om een kindje op de wereld te zetten. Voelt heel egoïstisch om dan voor een abortus te kiezen, maar soms loopt het zo in het leven en ben je er nog niet klaar voor. Ik zelf wil nu ook niets liever dan een kindje. Maar ik heb 8 én 7 jaar geleden wel een abortus gehad...
De eerste keer was ik 24 en bleek ik na een wilde nacht met een scharrel zwanger. Van tevoren riep ik nog dat ik absoluut geen kinderen wilde, maar toen ik ineens een positieve test in handen had begon er van alles te kriebelen en heb ik er weeeeeken over gedaan om te besluiten dat het toen beter was om weg te laten halen. Die scharrel zat er bovenop en van hem MOEST het weggehaald worden anders verwoestte ik zijn leven zei hij, terwijl ik best een alleenstaande moeder wilde worden en mijn moederhart hevig klopte voor dit kindje. Ook al zou ik het liever samen doen met een man die er achter staat. Maar ja, mijn verstand zei: je bent student, nog niet afgestudeerd en woont op kamers, ga je dan zwanger rondlopen op de opleiding, kan je dan nog wel je opleiding afronden en is de basis voor je kindje dan wel goed? Dus met een bloedend hart, huilend, en met een norse en vastberaden scharrel zat ik daar in de abortuskliniek om een zwangerschap van 11 weken af te breken. Walgelijk. Ik heb nog getwijfeld tot op het laatste moment en veel gehuild in de kliniek. Ik ben daarna ook door een diep dal gegaan en ben zelfs depressief geworden. Ik ben wel van mening dat ze in de kliniek wel iets beter op mogen letten op hoe de vrouw zich gedraagt...mijn moeder zei: " als ik met je mee was geweest dan waren we waarschijnlijk gewoon de kliniek weer uitgelopen en had je heen abortus gedaan". Maar goed, ik zat daar met een scharrel die daar niet mee akkoord ging, en de mensen in de kliniek loodsden mij richting de operatietafel.
Een jaar later (tijdens mijn depressie) was ik opnieuw zwanger...hoe stom kan je zijn. Weer van een andere jongen waarmee ik iets serieus aan het opbouwen was (tenminste dat dacht/hoopte ik). Ik was toen net klaar met mn eerste opleiding en was doorgestroomd naar de uni. Tijdens mn 1e abortus hebben ze een spiraaltje geplaatst maar dat wilde niet lekker landen dus na allerlei ontstekingen had ik die laten verwijderen. Ik zat net in een nadenktijd welke vorm van anticonceptie ik dan wilde, want de pil vond ik niks, en toen gebeurde het allemaal opnieuw. Als een robot heb ik me toen door een nieuwe abortus gesleept, met in mijn hoofd een stem die zei dat het met die jongen niks zou worden als ik het kindje zou houden en dat ik net een nieuwe studie was begonnen. De studie was bij het vorige kindje met name de reden voor abortus, dus zou het oneerlijk zijn voor het 1e kindje waar ik zulke hevige gevoelens voor heb gevoeld, als ik deze wel zou houden. De basis voor een kind was er nog steeds niet. Misschien had het allemaal gekund, zelf ben ik ook met alleen mijn moeder opgegroeid, maar financieel hebben we het niet breed gehad. Aan liefde ben ik niets tekort gekomen, maar het liefst gun ik mijn kindje als het even kan een basis waarin ik zelf een goede baan heb, een lieve vriend en dat we makkelijker dingen kunnen kopen voor ons kind of leuke dingen kunnen doen en niet steeds de eindjes aan elkaar moet knopen en ik de eerste tijd een studerende moeder zou zijn. Ik heb dus toen weer die moeilijke beslissing gemaakt maar ik was nu resoluut en heb al mijn gevoelens afgesloten, er niet over nagedacht en heb echt als een gevoelloze robot toen weer een abortus ondergaan. Van die periode weet ik bijna niets meer, ik heb dat echt verdrongen. Wel is het zo dat ik wakker werd na deze abortus met toeters en bellen (infuus, hartmonitor) omdat mijn baarmoeder direct na de curretage nog niet wilde samentrekken en blijkbaar hoort dat dus te gebeuren. Later gebeurde dat dan wel, maar ik was er niet helemaal gerust op of alles nou wel goed is gegaan. Ik dacht toen al...hopelijk kan het later dan nog wel, als ik er écht voor kies...
Nu acht jaar na mijn eerste abortus ben ik samen met een lieve vriend waarmee ik nu probeer zwanger te worden. Nu is mijn leven zo anders dan toen, we wonen in een leuk huis hebben beiden een stabiele baan en ja, we willen samen er echt voor gaan. Dit is echt de man waarmee ik oud wil worden. Ben alleen ook zo bang dat het mij niet meer gegund is. Ik voel me er nog steeds heel schuldig over dat ik dat toen heb gedaan. Het zwanger worden wil nog niet echt lukken en vergeleken met toen, heb ik nu na de ovulatie steeds allerlei pijntjes en een "beurs gevoel" waardoor ik heel bang ben geworden dat er wellicht iets beschadigd is geweest bij de 2e abortus. Heb toch al een beetje ervaring hoe zwanger zijn voelt en ik merkte er toen echt niets van, pas toen ik een keer overtijd raakte kwamen de symptomen pas goed door. Maar goed we zijn nu 4 maanden serieus bezig dus het hoeft niks te zeggen, maar het ging "vroeger" toch een stuk makkelijker. Kan deels door mn leeftijd komen (nu 32) maar ben nog veel banger dat het door de abortus komt. Weet niet zo goed hoe lang ik het moet aankijken voordat ik naar de huisarts ga hiervoor. In ieder geval werkt alles wel normaal, regelmatige cyclys, ovulatie vindt plaats (het moment stel ik vast met testen) maar daarna lijkt de innesteling niet helemaal te lukken. Ook dat is normaal volgens de cijfers, dus misschien moet ik me nog niet zo druk maken maar een stemmetje in mijn hoofd zegt wel dat het misschien door de abortus komt, want ik voel me daar nog steeds schuldig over, ook al weet ik nu dat het wel de beste keuze was destijds. Zucht. Voor diegenen die mijn lange lange verhaal gelezen hebben: dank daarvoor
een abortus is echt iets wat je met je meedraagt, tenminste voor mij, en erover praten doe je ook niet echt zomaar. Nu op dit forum kan je wel anoniem je hart luchten met lotgenoten en dat is wel prettig! Het geeft ook meer een inkijkje op waarom mensen daarvoor kiezen, al die anti-abortus demonstranten die zo veroordelend zijn moeten zich echt schamen. Het is al geen makkelijke keuze, en dan gaan zo nog extra op je geweten inpraten...ziek. In "mijn tijd" waren die er nog niet maar ik zou ze echt een klap verkopen als ik ze tegen zou komen voordat je naar de behandeling gaat.