Adoptie, donor of kinderloos blijven.. (praat mee)

A

ANONYMOUS_USERNAME


Hoi mama's,

Voor sommige mensen is kinderen krijgen niet iets vanzelfsprekends. Als de natuur niet wil meewerken dan kom je weer voor beslissingen te staan..
Leggen we er ons bij neer? Willen we adopteren? Of zoeken we een donor die samen met ons het nog een kans wil geven..

Een lastig onderwerp waar een ieder weer anders over denkt.




Om mij heen heb ik alles al meegemaakt. Ik zelf heb een pleegzus die, toen ik 10 jaar oud was, bij ons is komen wonen, een kennis zit in het adoptie-proces, mijn vriendin is lesbisch en zijn bezig met een donor en een neef van mij heeft na 10 jaar ziekenhuis in en uit zich er bij neergelegd dat hij nooit geen kinderen zal krijgen..

Ik heb het wel eens met mijn vriend gesproken over wat als..
Ik denk als wij geen kinderen hadden kunnen krijgen wij over waren gegaan op adoptie.  Ondanks dat ik érg blij ben dat er donors bestaan denk ik niet dat wij er  "gebruik" van hadden gemaakt. Ik zou er moeite mee hebben te weten dat mijn vriend bv niet de  natuurlijke vader zou zijn (en ik wel de  natuurlijke moeder)  en ik denk ook andersom..

Hoe denken jullie er over?
Ervaringen met bovenstaande?

Esmé mv Kay


 
Hoi
Wat een moeilijk onderwerp zeg.
Als ik hier over nadenk, denk ik dat mijn wens adoptie was geweest, als wij zelf geen kinderen hadden mogen krijgen.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat mijn man dit zomaar had aangedurft. Dit zal heel wat moeite gekost hebben om hem hieraan te laten wennen en aan mee te werken.
Mijn wens van een gezinnetje is iets wat mijn hele leven gewoon bij mij hoorde.
Dus zonder kinderen had ik heel moeilijk gevonden.

Via een donor zal niet mijn ding zijn. Geweldig dat het bestaat, maar op een of ander manier vind ik het geen prettig idee dat mijn kind voorkomt uit mijn eicel dat vermengt is met het zaad van een man die niet de mijne is.
Ik zou dit heel vervelend voor mijn man vinden en het past niet bij mij.

Dus ik zou gehoopt hebben dat de kinderwens van mijn man net zo groot was als de mijne en dat we misschien twee broertjes of zusjes hadden kunnen adopteren uit een land waar ze het niet zo fijn hebben.

Maar ik zeg eerlijk....ik ben heel blij dat ik niet voor die keus heb gestaan.
Het lijkt mij een heel moeilijk traject.

groetjes Pascal

 
Wij hebben er in het begin van onze relatie vaak over gehad dat als het niet zo mocht zijn om een kindje van ons tweetjes te kunnen krijgen wij over zouden gaan tot adoptie.
Wij hadden wel dat we niet voor een buitenlands kindje zouden gaan. Wij denken beiden dat er genoeg nederlandse kindjes zijn die het thuis of ergens anders niet naar hun zin hebben om wat voor redenen dan ook. Maar ook aan kindjes die niet door familieleden op gevangen kunnen worden.

Gelukkig zijn door een operatie alle deuren naar een zwangerschap opengezet en konden we gelukkig samen kindjes krijgen. (ik ben een hele tijd bedlegerig gweest en was niet in staat om met  mijn lichaam een zwangerschap aan te kunnen).

Een hele goede vriendin heeft een zoontje uit een donorcel gekregen. Een pracht mannetje. Zij heeft met haar nu overleden man bewust gekozen voor een donor (toendertijd nog anoniem) Haar man had reuma in alle delen van het lichaam, waardoor er geen natuurlijke bevruchting van zijn kant kon plaatsvinden.

Nu het donorschap niet meer anoniem is zou ik het niet aandurven. Dit ook omdat het kind later zijn natuurlijke vader kan gaan zoeken. En misschien heeft deze man hier totaal geen trek in.

Tja het is en blijft een moeilijke keuze die sommige mensen moeten maken. Maar ik denk dat iedereen verstandig genoeg is om de juiste beslissing te nemen en waar ze dan ook nog eens 100% achter staan.

Jolanda
 
Omdat mijn kinderwens niet zo heel diep heeft gezeten als bij heel veel mensen, heb ik nooit nagedacht over dit soort zaken. Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als ik niet zwanger was geraakt, want Edwin wil(de) ontzettend graag kinderen. Misschien was ik dan wel na gaan denken over een donor. Adoptie spreekt mij niet zo aan, omdat ik bang ben dat er veel problemen gaan spelen en ik daar niet denk tegen opgewassen te zijn.

Jenneke
 
Ik vind het moeilijk om hier een  goed en eerlijk antwoord op te geven, want ik ben van mening dat je pas echt weet wat je wilt als je er voor komt te staan. Mijn ex was, nadat ik vóór Merijn 2 miskramen achter de rug had al overtuigd van het feit dat wij niet voor de jarenlange ziekenhuisbehandelingen zouden gaan. Maar goed, zijn kinderwens zat ook niet zo diep als die van mij. Ik denk dat ik in eerste instantie toch voor de hormoonbehandelingen zou zijn gegaan en toch eerst alle 'eigen' mogelijkheden had willen proberen. Toch moet je daarvoor met zijn tweeën zijn en als je wat dat betreft al niet op één lijn zit, wordt het al een moeilijk verhaal.

Ik weet niet of adoptie een mogelijkheid was geweest. Ten eerste omdat het geen kind van jezelf is en ten tweede, niet onbelangrijk, de kosten die daarmee gemoeid gaan. Het is natuurlijk niet niks, een kind van een ander verzorgen en opvoeden. De vraag hierbij is of ik daar sterk genoeg voor geweest zou zijn.

Een donor zou ik persoonlijk ook erg moeilijk vinden. Ik zou denk ik toch wel moeite hebben met het feit dat het kindje niet van ons beide was geweest. Maar nogmaals, ik denk dat je pas goed kunt zeggen wat je zou willen als je er voor staat en het is mijns inziens  ook nog eens afhankelijk van hoe groot de kinderwens is.

Groetjes Fonske.
 
Mmmmm, vind ik een hele lastige. Wij zijn zó onbevangen in het zwanger worden gestapt, dat we het hier niet eens serieus over hebben gehad destijds...... En het ging ook allemaal heel snel en voorspoedig zowel de eerste als de tweede keer.

Ik zou dus echt niet weten hoe ik ermee om zou zijn gegaan als dat niet het geval was geweest. Is volgens mij écht iets wat je op dat moment gaat bespreken denk ik, in ons geval zeker.

Groetjes
Susan
 
Wij konden moeilijk zwanger worden en hebben ons toen ingeschreven voor adoptie. Een donor had ik zelf moeite mee en pleegkinderen worden nooit je eigen kinderen.
Toen we uiteindelijk zwanger werden dmv ivf hebben we na de geboorte van onze dochter ons uitgeschreven.
Inmiddels ben ik 40 weken zwanger van de 2e, geheel spontaan (het leven kan raar lopen).

We hebben wel twee stel vrienden die bezig zijn met adoptie omdat de behandelingen bij hun niet aanslaan.

gr
Marielle
 
Interessante discussie!!

Ik denk dat wij in dat geval voor adoptie hadden gekozen.

Soms denk ik er nog wel eens over om een kindje te adopteren, uit Wit-Rusland. Omdat we uit ervaring weten dat daar heel veel lieve kindertjes in weeshuizen zitten.

Liefs Annemarie.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan