Tjonge...heavy hoor.
Over alle medische opties heb ik nooit zo nagedacht, ik wist altijd wel dat ik graag kinderen wilde maar dat was in mijn hoofd nog een beetje "some day" en opeens was het dus "some day" en was ik zwanger.
ik heb wel altijd geweten dat ik niet zou willen adopteren. Ik ben zelf geadopteerd, samen met mijn zus, en heb het dus van de andere kant meegemaakt.
Ook al heb je adoptie ouders met alle beste bedoelingen in de wereld, er zijn dingen waar je als adoptie ouder niets aan kan doen. Ik bedoel bijvoorbeeld (in mijn geval) dat er nooit baby foto's van mij waren, ik leek op niemand, er waren geen verhalen over de dag van mijn geboorte....hoe ging dat, hoe laat was het, hoe voelde mijn moeder zich enz. Mijn adoptie ouders hebben ook 2 zonen van zichzelf en die hadden dat wel. Er komt een leeftijd waarop al deze dingen heel belangrijk zijn voor kinderen, er is een soort van onbewuste band tussen een kind en de hele familie (je hebt de neus van opa, de artistieke talenten van een tante, je lacht net als je neef, lust geen vis net als je broer enz enz.) Ik zou het ontzettend moeilijk vinden om een kindje in huis te hebben met wie je deze dingen niet kan delen, niet omdat je dat niet wilt, maar omdat het gewoonweg geen mogelijkheid is. En begrijp me niet verkeerd, ik ben uiteindelijk best een goed mens geworden (vind ik haha)
Maar dit zijn toch dingen die een soort van leegte achter laten in je. Helemaal nu ik zelf een kind heb en me absoluut met de beste wil van de wereld niet kan voorstellen dat er zich ooit een situatie voordoet waarin ik hem opgeef. (ik was 3 en mijn zus 5 toen we bij mijn biologische vader weg gingen, mijn moeder was 'm toen al ongeveer 1 jaar gepeerd, later bleek dat ze nog 2 dochters had gekregen en die heeft ze achter gelaten in Frankrijk...sommige mensen moeten gewoon geen kinderen krijgen...maar ja)
Ik weet heel goed dat dit uiteraard mijn situatie is, en dat het ook anders kan gaan, maar het is wel mijn motivatie geweest om nooit te adopteren.
Ajuus, ilja mv Maximus
