Afscheid nemen...

Het zit ons niet mee dit jaar...
In april van dit jaar is ons zoontje op leeftijd van 6,5 maand overleden aan een resistente bacteriële hersenvliesontsteking.

De dag na mijn verjaardag testten we positief, zwanger! Maar door het verdriet wat we nog hebben om ons mannetje hebben we het nog maar 2 personen verteld. Dit om de opa's en oma's eventueel verdriet als het mis zou gaan te besparen. We waren voorzichtig blij...

Nu dachten we vandaag 8 weken zwanger te zijn maar de nacht dat ons zoontje 1 zou zijn geworden (van vrijdag op zaterdag) kreeg ik kramp, ontzettend veel kramp, ook had ik al de hele avond echt ongewoon veel pijn in mijn onderrug gehad. Gisteren had ik weinig last, maar vandaag de hele dag weer krampjes dus hebben we de verloskundige gebeld en mochten meteen langskomen.

Ik kreeg een vaginale echo, maar het vruchtje was niet groter dan een vruchtje van 5 weken. We zagen ook geen hartje kloppen. Het lijkt erop dat we een miskraam hebben, maar moeten nog even wachten totdat een spontane bloeding optreedt. Zoiezo over 2 weken nog een echo om te kijken of mijn baarmoeder dan helemaal leeg is. Ik voel me nu zo verdrietig want iedere dag zonder kindje in ons leven is er een teveel, het is zo'n gemis!
 
Dankjewel voor je lieve reactie Silvy!
Het is inderdaad heel moeilijk het besef nog langer zonder kindje te moeten leven.

Maar nu het volgende dilemma...
Mijn werkgever weet nog niet dat ik zwanger was.
Ik heb 2,5 jaar geleden ook eens een miskraam gehad, toen was het bloedverlies enorm en de pijn vreselijk, ik kon niet zitten of staan. Op de echo dacht de verloskundige te zien dat het al aan het loskomen was. Wat moet ik nu doen... Morgen naar mijn werk gaan of thuisblijven met risico met een hevige bloeding en pijn met het OV terug naar huis te moeten gaan...
Mijn leidinggevende is niet bepaald een meelevend persoon, dus wat moet ik nou doen? Wat zouden jullie doen?
 
Ow wat vreselijk voor jullie zeg! Heel erg veel sterkte!

Ik denk dat het beter is om je ziek te melden morgen, ben je gewoon in je eigen omgeving mocht het morgen gaan gebeuren.
 
Ik krijg gewoon kippevel van je verhaal. Verschrikkelijk!

Ik zou me ziek melden. Ten eerste zit je niet lekker op je werk, omdat je misschien denkt dat je ieder moment een heftige bloeding en pijn kan krijgen en ten tweede is dit ook weer iets wat je moet verwerken.
Denk aan jezelf!!!

Veel sterkte!
 
ik zou me eigen gewoon ziek melden eerst aan je eigen denken er zijn inderdaad niet zo heel veel bazen die mee levend zijn mijn zusje heeft ook een miskraam gehad en bleef toen thuis heeft het wel tegen onze baas verteld zei die je bent toch gewoon ongesteld gelukkig heeft hij later zijn excuss aangeboden gewoon thuis blijven tot dat jij denkt dat het goed is en dat je weer kan werken
 
Jeetje, wat ontzettend heftig!!!
Je moet doen wat je je gevoel je zegt, ik heb hiervoor 4 keer een miskraam gehad en ben wel gewoon aan het werk geweest, gaf me afleiding, heb ook niks verteld...maar er zijn ook mensen die thuis blijven en het zo verwerken....doen waar JIJ!!! Behoefte aan hebt!!
Heel veel sterkte, ik denk aan je!
 
Bedankt voor jullie lieve reacties meiden!
Jullie medeleven geeft me troost...

Ik heb mentaal een zware baan, concentratie, sterk in je schoenen staan en snel kunnen schakelen zijn vereisten. Dus ik heb het er zojuist ook nog even met m'n man over gehad, ook hij zegt ziekmelden...
Ik voel me zo verdrietig, teleurgesteld in het leven, dus dat is misschien wel het beste. Hoef ik me niet sterk te houden en kan ik mijn emoties toelaten.
 
Terug
Bovenaan