Alleen zwanger

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,

Ik kreeg vorig jaar de schrik van mijn leven, toen mijn (inmiddels ex-) vriend na ongeveer 7 weken aankondigde onze baby niet te willen en mij eigenlijk ook niet meer. En dat terwijl hij toch echt "ja" had gezegd tegen deze baby en onze relatie. Ik noem het maar een panieraanval, iets anders kan ik er niet van maken als je bewust "ja" zegt en er later toch maar "nee" van maakt. De toekomst die hij ineens voor zich zag (met ons), was niet de toekomst die hij wilde en dus wilde hij weg en is ook daadwerkelijk gegaan.

Ik heb toen heel serieus overwogen om ons kindje te laten weghalen, maar dat kon en wilde ik niet. Inmiddels ben ik ruim 37 weken zwanger en heb ik niet bepaald een leuke zwangerschap achter de rug. Ik heb dit nooit zo gewild noch zien aankomen en ik vind het heel moeilijk om me te realiseren dat ik er toch min of meer alleen voor sta. Mijn familie is geweldig, maar het is niet hetzelfde als een partner die er altijd voor je is.
Ik heb nu al zo lang de tijd gehad om aan de situatie te wennen, maar voorlopig vind ik het zelfs nog te moeilijk om het te accepteren. Helemaal nu hij aan een nieuwe relatie begonnen is en ik me nog steeds zo in de steek gelaten en "ingewisseld" voel.
Hoe komt het toch dat sommige mannen denken dat je een kind "neemt" en als het niet bevalt of ineens toch niet in hun straatje past, dat een vrouw dan "zomaar" een abortus kan laten plegen? Waarom denken ze niet wat beter na van te voren? En waarom kunnen sommigen toch zo makkelijk alles laten vallen om zich vervolgens om te draaien en hard weg te rennen? Waar is de daadkracht, vechtlust, doorzettingsvermogen en de ruggengraat gebleven?
Ik denk dat iemand tegenwoordig best een beetje egoïstisch mag zijn (als je niet goed voor jezelf zorgt, is er vaak niemand anders die dat doet) en voor zijn/haar belangen mag opkomen, maar door de manier waarop sommige mannen ermee omgaan, wordt er alleen maar aan de eigen ik gedacht lijkt het wel. De balans lijkt zoek, in ieder geval in mijn beleving.

Wie herkent dit?

Groetjes
 
Hoi,

Herkennen doe ik dit niet, maar ik wil wel even reageren. Vind het nogal een aangrijpend verhaal wat je verteld.
Wat vreselijk slap zeg, iets anders kan ik er niet van maken.
Erg onvolwassen.

Gelukkig dat je op je familie kunt terugvallen, maar kan goed snappen dat het anders is dan een partner.
Ik heb ook 100 keer liever mijn man bij de bevalling dan bv mijn moeder of zus.
Kan me indenken dat je dat erg mist.
Wil hij het kindje wel zien na de bevalling, of trekt hij zijn handen overal vanaf?

Je bent dus ook een juni-moeder zie ik aan je 37 wk. Ik ook, ben nu 38w5d en volgende week woensdag dus uitgerekend, een spannende periode.
Ga je thuis bevallen of in het ziekenhuis?
Ik in het ziekenhuis, heb bij de eerste een keizersnee gehad. Een verhoogde kans dus dat ik weer een keizersnee krijg,   maar in eerste instantie gaan we voor gewoon.

Volgens mij heb je nog nooit, of anders weinig, meegepraat op het juni-forum.
Het is daar erg gezellig hoor en veel begrip voor en reacties op elkaars verhalen.
Misschien vind je het leuk om daar ook eens te komen buurten?

groetjes en heel veel succes met alles!
Mosy
 
Hoi Mosy,

Op zich is het "gewoon" een aardige vent en dat maakt het ook zo moeilijk om alles  te verwerken. Ik ben erg goed in het beredeneren van dingen, aangezien ik ook nooit zou willen dat hij bij me bleef alleen maar omdat het zo "hoort". Ik vind mezelf toch echt meer waard dan dat, maar eerlijk is eerlijk, ik had ook niet verwacht dat hij hiertoe in staat zou zijn, laat staan dat ik het heb zien aankomen.
Het enige dat hij had hoeven doen, was eerlijk zijn over zijn onzekerheden. Dan was ik toch nooit zwanger geworden. Wellicht was de relatie dan ook wel over gegaan (not mend to be..) maar dan had ik tenminste nog een keus gehad (nee, abortus als het  moeilijk  blijkt te zijn, is voor mij geen keus, dat was een reactie uit angst geweest).

Inmiddels is hij  zover bijgedraaid dat hij niet eens meer zou willen dat  er geen baby op komst  is. Dubbel he? De baby wil hij nu wel maar  onze relatie is voorbij. Niet dat ik zomaar terug zou kunnen, hij heeft zoveel kapot gemaakt en het vertrouwen is weg.
Ik zie en spreek hem bijna elke dag (ook dat nog, hij is een collega van me) en sinds ik ischias heb, helpt hij me ook nog regelmatig met allerlei klusjes zoals de kattenbak, stofzuigen ed. Bovendien woon ik in ons koophuis (ja, ook dat is een moeilijke zaak) en is hij nog mede-eigenaar. Kortom, het is zeer gecompliceerd allemaal.

Als de baby eenmaal geboren is, wil (en moet, aangezien ik fulltime zal moeten blijven werken) hij twee dagen in de week "oppassen" dus in die zin loopt hij niet voor al zijn verantwoordelijkheden weg.

Ik ga zeker in het ziekenhuis bevallen. Daarna ga ik trouwens naar een kraamhotel. Ik wil onder deze omstandigheden niet alleen thuis zitten. Ik weet wel dat er altijd iemand kan blijven slapen enzo, maar ik weet het niet. Het voelt niet goed. Het is allemaal niet geworden wat ik ervan verwacht had en dat vind ik moeilijk.

Ik zal eens op het juni forum gaan kijken. Heb pas sinds kort weer adsl en door de ischias heb ik ook lange tijd weinig kunnen zitten. Nu de baby is ingedaald gaat het een stuk beter en ik zal blij zijn als in ieder geval de bevalling achter de rug is en hopelijk de ischias ook weg is.

Succes de komende dagen, ik hoop voor je dat je "gewoon" kunt bevallen.

Groetjes


 
Hoi

Voor mij is je verhaal wel helemaal herkenbaar.
Mijn virend heeft precies hetzelfde gedaan.
We hebben bewust gekozen voor een kindje. Toen het eenmaal zover was was hij er dolblij mee. Na een aantal weken en een gesprek met zijn vader en stiefmoeder wou hij helemaal niks meer. Hij twijfelde. Na een aantal weken van welles nietes heeft hij besloten dat het nietes werd. Het kwam er hier op neer dat ik mijn benen wijd had gedaan en niet hij. Zo probeerde hij zich schoon te praten.
Ik heb me er nu  zo ongeveer bij neergelgd. Ik ben morgen 17 weken zwanger. Gelukkig heb ik heel veel steun van mijn ouders en familie en vrienden.
Groetjes aafje
 
Hoi Aafje,

Inmiddels ben ik bevallen van een gezonde dochter (vorige week dinsdag had ik al weeen, maar wist nog niet of het al voor het echie was) en heb anderhalve week in het kraamzorghotel in Tilburg gezeten. Ben nu weer thuis en het valt niet mee zo. De afgelopen twee nachten alleen met de kleine wakker geweest (overdag slaapt ze erg goed, 's avonds gaan de ogen open en blijven open) en dat valt bepaald niet mee alleen. De komende nacht blijft mijn moeder slapen, waardoor ik de zorg voor Amy toch een beetje kan delen.
Haar vader is wat betreft zijn dochter erg lief en zorgzaam, maar daar blijft het wel bij. Hij hoeft tenslotte geen nachten op te zitten met haar en ziet haar een bepaald aantal uren en kan daarna weer gaan. Hij komt er toch wel makkelijk vanaf zo.... Ik wist dat het zo zou gaan, maar toch valt het in de praktijk altijd een beetje tegen. Bovendien is het mijn eerste kind, dus wat weet ik nu helemaal.

Heb jij nog contact met je ex of helemaal niet meer? En wat ga je doen als jullie kind straks geboren is?

Groetjes Pollewop

 
Gefeliciteerd pollewop, met je mooie meisje.



Ik vind de hele situatie (zowel die van jou als van aafje) te walgelijk voor woorden.



Als een vrouw haar kind niet hoeft, afstaat of achterlaat, staat
iedereen op de achterste benen, mannen kunnen ineens denken dat ze er
geen zin meer in hebben.



Ik vind het wel heel dapper dat jullie voor je kindjes kiezen en wens
jullie veel sterkte in het verzorgen van je babies (vrijwel) in je
eentje.



Oh en het toverwoord is: Alimentatie.

 
Hoi,

Ik wil mijn verhaal ook even doen.
3 jaar geleden was ik super verliefd op nu inmiddels me ex-vriend.Ik raakte zwanger wat helemaal niet geplend was.
Ik vertelde hem dat dat hij vader zou worden nou hij klapte in 1 keer dicht.
Toen hij eenmaal tot bedaren was gekomen belde hij mij op ( ik woonde in Amsterdam en hij in Utrecht, we woonden niet samen)en begon tegen mij te vertellen dat hij niet meer verliefd op mij was (dat kan natuurlijk gebeuren) maar hij vertelde wel dat hij wel mee wou gaan naar de vk.
Nou laat ik het vertellen, hij is nog nooit meegeweest.
Ik heb de hele zwangerschap alleen moeten doen maar gelukkig had ik me ouders nog die me heel veel steun gaven.
Nu heb ik inmiddels een hele lieve vriend die echt een vader is voor mij kleine meid en ze ziet hem ook als haar eigen vader.
Bij de geboorte van Yara is bij de burgelijke stand geen vader opgegeven.Mijn vriend bijna man zal via de burgelijke stand yara alsnog als dochter accepteren met alle juridische verantwoordelijkheden.
Dus dames er is nog alle hoop voor jullie hoor maar laat ik 1 ding zeggen.Als jullie een nieuwe vriend vinden zeg er dan wel bij van als je mij wil moet je ook mijn kindje accepteren.

Hierbij heb ik me verhaal gedaan en het lucht wel heel erg op.

Liefs en veel sterkte met het moeder/zwangerschap
Cin
 
Hallo Pollewop,

Ten eerste wil ik je heeel erg feliciteren met de geboorte van je kleine meid. Goed gedaan hoor!

Ik ken jou verhaal ook een beetje. Mijn vriend (ex-vriend?) en ik waren 8,5 jaar bij elkaar toen we uitelkaar gingen. Ik heb dus sindsdien de zorg van ons zoontje alleen. Een beetje stomiteit van mij zijn we dit jaar toch nog 2 x met elkaar naar bed geweest en ja hoor het is raak. Ik ben inmiddels 16 weken zwanger. Ik heb er met hem over gesproken en hij was dolblij en wou het kindje heel graag en ik ook. We zouden het dus toch nog maar een keer proberen. NIET DUS. Hij blijft telkens afhouden en zeggen dat hij weer thuiskomt en hij komt maar niet.

Ik raak dus helemaal gestrest van dat ja en nee spelletje. Ik heb nu al last van harde buiken en ik moet het van de verloskundige rustig aan doen. Ik zit nu bijna 2 weken thuis (werk fulltime tot eind van de maand want mijn contract is opgezegd..nog meer stress dus).

Ik moet dus een beslissing maken dat zorgt voor rust voor mij. En dat is dus eigenlijk dat hij maar gewoon niet terugkomt want maand in maand uit zeggen dat hij terug komt en hij doet het uiteindelijk niet bezorgd mij alleen verdriet.

We hebben een zoontje van 5 die ontzettend moeilijk is. Hij is een schat maar we hebben elke dag ruzie hij is zoo ondeugend en brutaal dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen.

Verder heeft mijn vriend (ex-vriend?) nooit echt financieel bijgedragen aan de kosten van onze zoontje. Dus ik bedoel daarmee, pampers, kleding tja alles wat een kind nodig heeft tot nu toe doet hij dus niks...ook op sociaal gebied doet hij niet veel met de kleine hij neemt hem niet mee wandelen ofzo.

Ik heb een hele moeilijke begin vande zwangerschap gehad. Veel misselijkheid, duizeligheid en moe...het begint nu iets minder te worden maar ik voel me nog steeds niet lekker. van die 16 weken dat ik zwanger ben is hij in totaal maar 5 dagen gekomen om me echt te helpen (dan bedoel ik schoonmaken van de woonkamer, keuken, en koken).

We hebben nu dus weer knallende ruzie want ik heb geen zin in dat ja/nee spelletje en hij doet dus heel koel tegen me. Ik vind het moeilijk om met een buik rond te lopen (jaa heb ik nu al ) en dat hij er niet eens echt aandacht aan besteed door een aai erover te geven (klinkt misschien heel stom).

Ik ga dus van fulltime werken naar een minimum inkomen (totdat ik weer werk heb en dat is waarschijnlijk pas na de bevalling want werkgevers zijn er niet happig om om een zwangere vrouw aant te nemen). Ik probeer al een tijd mijn auto te verkopen zodat ik wat minder lasten heb maar zelfs dat lukt niet.

Ik voel me vaak erg alleen want ook zijn familie heeft blijkbaar hun handen van mij afgetrokken ik hoor niks meer van ze. Ik heb verder geen broer of zus of vriendin om me te helpen. Mijn ouders helpen waar ze kunnen maar ze werken beide fulltime en in het weekend hebben ze natuurlijk niet altijd zin in een drukke kleinzoon of bij mij thuis even te helpen met de huishouding (wat ik heel goed kan begrijpen, ik neem ze niks kwalijk).

Ik weet dat ik het wel ga redden maar ik maak me toch overal druk om. Ik probeer het zo min mogelijk te doen maar blijkbaar ben ik toch te druk en maak ik me druk (resultaat harde buiken en hartkloppingen).


Maar we redden het wel hoor dames. Het gaat niet makkelijk zijn maar we redden het vast wel.

Groetjes, Tyra
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan