Alleen zwanger

Hoi Tyra,

Wat een vreselijke verhalen zijn dit zeg! Ik kan je niet zeggen wat je moet doen, maar volgens mij ben je niet beter af als je (ex-)vriend bij je terugkomt. Je moet goed afwegen wat de voordelen daarvan zijn. Ik begrijp dat het heel aantrekkelijk klinkt en dat je denkt daar meer steun mee te krijgen, maar hij heeft ook zijn handen niet uitgestoken bij de zorg en opvoeding van zijn zoontje. Als je blijft hopen, creëer je ook verwachtingen (voor jezelf) en misschien levert dat nog meer teleurstellingen op.

Denk er rustig over na en praat er met familie en vrienden over.

Heel veel sterkte!
Petra
 
Hoi Petra,

Wat leuk dat je hebt gereageerd. Ik denk ook dat ik beter af ben zonder hem maar ik vind het zo moeilijk. Hij was/is namelijk mijn 1e vriend. Over ongeveer 3 weken zouden we 9 jaar samen zijn.

Vaak denk ik ook dat ik beter af ben zonder hem. Maar dan komt hij weer met die zoete woorden waar ik telkens weer intrap (stom stom stom, ik wil het gewoon te graag).

Ik vind het erg moeilijk om hem los te laten al wonen we inmiddels al een half jaar niet samen. Het is moeilijk omdat hij toch de vader van mijn zoon het in kindje in mijn buik is. Dus ik zal hem toch moeten zien zo nu en dan en dat maakt het juist zo moeilijk voor me. Tot nu toe blijf ik op een telefoontje wachten of een onverwachte bezoekje dat hij komt kijken hoe het met ons gaat.

Intussen ben ik ook bezig met het opbouwen van een ander leven (nou ja een beetje dan). Ik ben op zoek naar een andere woning die wat goedkoper is zodat het financieel wat makkelijker voor me wordt.

Ik heb één goede vriendin en verder heb ik eigenlijk niet echt vrienden (een paar die ik af en toe spreek via de chat, ken ik nog  van school). Bijna iedereen ook fam. is ermee eens dat ik beter af ben zonder hem. Er zijn natuurlijk altijd een paar die vinden dat ik hem nog een kans moet geven want anders zou ik niet echt van hem houden (bullshit als je het mij vraagt). Aangezien ik nogal eerlijk ben over mijn gevoelens vinden ze me koud en nat (wat ze daarmee bedoelen???? vinden ze me een slang?).

Anyway ik ben merendeels bezig met denken aan de toekomst zonder mijn vriend alleen met mijn twee kids en hopen dat ik weer een goede baan vind. Maar vaak genoeg heb ik ook mijn moeilijke periodes.

Heel lief dat je hebt gereageerd!

Groetjes, Tyra
 
Hallo allemaal,



Inmiddels zijn we alweer een aantal weken verder en alles valt me
zwaar. Aangezien de borstvoeding bepaald niet van een leien dakje is
gegaan (en nog steeds niet gaat) heb ik veel moeten (op een bepaald
moment 7 voedingen per dag) kolven en de voeding met de fles of een
nepborst (breast feeder) moeten geven. Ik was praktisch met niets
anders bezig dan voedingen en als je dan ook nog moe bent van de
gebroken nachten, valt het niet mee in je eentje.

Gelukkig is mijn moeder heel vaak hier (dan kan zij de voeding geven)
zodat ik mijn handen vrij heb voor het huishouden en al dat soort
zaken. Je realiseert je vaak niet hoe veel je op iemand leunt en hoe
vaak hulp erg belangrijk is. En als je met zijn tweeen bent, is die
hulp meestal wel vanzelfsprekend en nu moet ik maar hopen dat die hulp
geboden wordt.



Mijn ex-vriend zegt dat hij zich niet meer kan voorstellen dat Amy er
niet zou zijn, maar dat is natuurlijk wel makkelijk gezegd vanaf een
ander adres, waardoor hij zijn dochter maar twee keer in de week ziet.
Wel de lusten, maar niet de lasten dus. Ik snap echt nog steeds niet
wat al die mannen bezielt. Ze hebben toch zelf hun je-weet-wel ergens
in gestopt en dat ze vervolgens niet voor de gevolgen willen opdraaien
vind ik zo verschrikkelijk zwak. Oh wat is het (leven) toch moeilijk en
nee ik ben niet meer verliefd wordt er dan gezegd. Alsof dat een man
ontslaat van de morele plicht alles te doen om zijn
verantwoordelijkheden na te komen. Alsof het leven uit alleen maar
leuke dingen bestaat...



Nu ja, het zal allemaal wel. Hopelijk komt er een tijd dat ik me bij de
situatie kan neerleggen en de zaken kan accepteren zoals ze zijn. Op
dit moment neem ik de dag zoals ie komt en hoe de toekomst eruit ziet,
wie zal het zeggen.



Dames, bedankt voor jullie reacties en sterkte met de zwangerschap.



Groetjes!

 
Hee meid!
Wat ellendig allemaal! Je beschrijft alles heel goed en ik kan me zo voorstellen dat ondanks je liefde voor je kleintje ook met een heleboel wrok zit. Ze zeggen vaak; mannen zijn van nature egoisten. En dat klopt ook. Vaak nemen ze de makkelijste weg. Gelukkig is niet iedere man zo, ik denk dat het ook met een stukje opvoeding te maken heeft. Ik weet zeker dat je je gaat redden zo in je ééntje al is alle begin moeilijk. Maar als je eenmaal je ritme hebt......wat zul jij dan een fijn leven tegemoet gaan. Lekker genieten van je dochter en wie wet ontmoet je ooit nog een 'echte' vent die wel de lasten wil dragen. Maar nu eerst lekker je dochter.....die gaat voor alles!
heel veel sterkte!

liefs Costa
 
Hoi,

Dat lijkt me enorm moeilijk voor je. Dat je ex-vriend wel op bezoek komt, maar er niet de lasten van draagt. Ja op die manier is het heel leuk om papa te zijn. Als hij maar weet dat zijn dochter hem dit laten niet in dank zal afnemen. Want als ze groot genoeg is, zal ze zelf wel zien wat er aan de hand is.

Ik ben gelukkig getrouwd en vond het toen ik net bevallen was al enorm moeilijk. Alleen al het verantwoordelijkheidsgevoel woog enorm zwaar. Ik heb nog veel twijfels en onzekerheden gehad, terwijl ik er eigenlijk wel klaar voor was. Dus het is idd enorm moeilijk, en je mag ook gewoon klagen. Niemand moet tegen jou zeggen dat je er zelf voor gekozen hebt en dus niet mag klagen.

Gelukkig dat je moeder er voor je is. Ik zie veel alleenstaande moeders, die een heel hechte band hebben met hun kind. Die lopen dan echt als vriendinnen rond. Dat krijgen jullie vast later ook. En dan ga je enorm trots op jezelf zijn dat je het alleen voor mekaar hebt gekregen. En natuurlijk moet je hulp aannemen van iedereen die er voor je wil zijn. Dat had ik ook nodig, terwijl mijn man me bijstond. Alle hulp is welkom.

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je er veel over gaat praten, en misschien is het een idee om een op internet een lotgenotengroepje te zoeken. Andere vrouwen die in dezelfde situatie zitten en die al wat oudere kindjes hebben. Die kunnen jou misschien advies geven of helpen. Vraag het eens aan je huisarts.

Jo
 
hallo allemaal , ik ben ieuw hier maar ik wilde na het lezen van dit onderwerp toch even reageren..
ik ben 28 en mijn vriend is 23.
ik wilde dolgraag een kindje en hij heeft nog lange tijd getijfeld maar uiteindelijk kwam hij ineens met   de mededeling dat hij het nu toch ook wel wilde, dus ik door het dolle heen blij en eigelijk was het gelijk raak.
nu ben ik dus zwanger en in eerste instantie was mijnvriend wat onzeker maar toch ook wel blij..
toen we het zijn ouders vertelde reageerde zijn moeder vooral heel erg negatief, zijn broer en vriendin ( broer is 10 jaat ouder als mijn vriend en vriendin is netzo oud als ik) zijn ook pas in verwachting, maar broerlief heeft altijd een streepje voor bij moeders, hebebn 2 goeie banen, een koophuis, 2 auto, enfin, alles perfect dus.
ik ben zelf net klaar met een opleiding   en heb tot nu toe een uitkering gehad. mijn vriend is net klaar met school en opzoek naar werk.
moeder heeft letterlijk gezegt dat broer alles heeft en hetideale voorbeeld is en wij hebben niks dus dat komt nooit goed.
nu is mijn vriend helemal omgedraaid, loopt alleen nog maar depressief rond en god god   hoe moet dit allemaal, wij hebben niks, totaal geen vertrouwen meer in ons of in hemzelf.
ik ben sinds de aankondiging van mijn zwangerschap   niet meer bij mijn schoonouders geweest want ik kan het mens wel aanvliegen.
ze heeft alles voor ons verpest, niks genieten, niks blijdschap... alles is in een negatief daglicht gekomen.
als moeder had ze toch kunnen zeggen ok, jullie hebben niet de meest ideale situatie maar   ik heb vertrouwen in jullie ofzo...
daarbij nog een opmerking van haar toen mijn vriend tegen haar zei,nou oma, straks ook maar oppassen op die van ons   , met een glimlach... zegt ze rustig, jah nou, nee, dat weet ik noghelemaal niet want ik heb met je broer afgesproken dat ik op die van hun zou passen want hun hebben allebei   EEN BAAN en, nouja, dat weet ik dus niet.
zoiets moet toch pijn doen   voor mijn vriend???
ik kon hetmens wel wat doen... hiervoor hadden we een goeie band ( mijn schoonmoeder en ik)  , maar sinds dit gebeuren walg ik ervan.
gister zelfs, liepp ik in de stad en zag ik haar lopen, ze keek me aan , zei niks en liep gewoon rechtdoor , nouja!!!!
ikben nu doodsbang dat ze dingen zo ver gaat draaien dat mijn vriend straks bij me weg gaat... ze praat hem gewoon dingen aan!! dat we als zwervers zouden moeten leven, dat we geen leuke dingen meer zouden kunen doen en allemaal van dat soort praatjes...
echt te belachelijk voor woorden.
zo.... pfff dat ben ik even kwijt!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan