Als ik niet naar de gyn was gegaan......

A

ANONYMOUS_USERNAME

Even voorstellen; Saskia 26 jaar, was onbezorgd zwanger van het eerste kindje (7 weken) en ik kom vers van het februari-forum.

Mijn verhaal; Vanaf het moment dat een collega het nodig vond om mij erop te wijzen dat 1 op de 10 zwangerschappen misgaat (dat wist ik allang, vond ik heel erg vervelend om op gewezen te worden terwijl ik op mijn roze wolk dobberde) zat ik er niet meer lekker in. Ik was best wel gespannen en prompt had ik de volgende dag een klein beetje bruine afscheiding.
Bang gemaakt door die collega ben ik naar de gynaecologie gegaan in het ziekenhuis waar ik werk. Daar was een lieve gyn. bereid om even te kijken. Alles was prima, paste bij een prille zwangerschap. Over een weekje terugkomen.
De week erna weer terug voor een echo. De ring was een beetje aan de kleine kant en er zat nog niets in, maar voor dat moment ook nog niets aan de hand. Weer een weekje wachten dus.
Afgelopen week weer terug; niks meer te zien, geen ring en al helemaal geen vruchtje.

Morgen moet ik weer naar de gyn om een curretage af te spreken. Ik kan niet afwachten want over 2 weken ga ik trouwen.

Als ik niet in paniek naar de gyn was gegaan..... dan was ik nu gewoon nog op en top zwanger; geen bloedverlies, geen buikpijn,helemaal geen tekenen van een miskraam en tóch is het niet goed. Dat vind ik zo moeilijk te verkroppen.
Ik voel me schuldig en ik schaam me. Ik weet wel dat het helemaal nergens voor nodig is, maar het voelt wel zo. Herkennen jullie dit?
 
Hi Saskia,

Dit is zo verschrikkelijk herkenbaar. Zo ontzettend balen dat je dit mee moet maken. Begin van dit jaar was ik ook zwanger en heel onbezorgd. Ik ging gewoon een kindje krijgen. Tsja dat dacht ik althans. Tijdens de termijnecho bleek het vruchtzakje leeg te zijn, het bleek ook nog erg vroeg voor echo, kom over 1,5 week maar terug dan kijken we weer. Ik wist toen al dat het mis zou zijn en idd  het vruchtzakje was echt leeg. Ik kreeg geen enkel teken van mijn lichaam dat het mis was. Uiteindelijk heb ik op 22 feb een curettage ondergaan.

Ik was zo enorm teleurgesteld en gekwetst, hoe kon dit nou? Ik ben echter wel blij dat mijn lichaam zo erg aan het voorbereiden was op de zwangerschap, voor hetzelfde geld was het vruchtje er wel. Ik heb emotioneel gezien toch wel even nodig gehad om te herstellen, onderschat dit aub niet. Je gaat er zo vanuit dat je een kindje gaat krijgen dat het behoorlijk wat van je vraagt om hier weer van af te stappen. Ook de gierende hormonen ben je niet zomaar kwijt. Doe het rustiger aan tot aan je huwelijksreis en probeer er lekker van te gaan genieten. Praat het (als je dat kunt tenminste) van je af en zoek steun bij je partner, jullie zullen elkaar nodig hebben de komende tijd. Zoals ik op het febforum al zei heel heel veel sterkte deze moeilijke periode.

Liefs,
Daantje
 
Ja, hartstikke bedankt voor je lieve reactie(s), heel erg fijn. Ik ben echt helemaal van slag. Tot overmaat van ramp gieren de hormonen nog door mijn lijf, vanaf woensdag ben ik continu kotsmisselijk, niet weg te eten ook.
Als het nou nog ergens goed voor is... Op dit moment is het allemaal zo zwaar. Morgen mijn collega's onder ogen komen,  er zijn er een paar die ik het al verteld had, de zwangerschap, die leefden erg mee en die heb ik inmiddels  al ingelicht maar toch,  ik heb ze 4 dagen niet gezien en ik ben echt bang voor  de (mogelijk) domme opmerkingen en eventueel voor mijn nogal overtrokken reactie "Hoe gaat het nu met je?" antwoord: "ja hoor prima, ik heb me nog nooit zo geweldig gevoeld" of "wat denk je zelf". Ik hoop dat ze me een beetje met rust laten en dat ik me in kan houden. Ik ben zo verschrikkelijk teleurgesteld en boos. Iedereen moet boeten, erg he?  
 
Hoi Saskia,

ja dat is even schrikken. En ik snap ook dat je denkt, was ik nu maar niet gegaan, maar het feit blijft het is niet goed. Doordat je de curretage snel krijg, hoef je in ieder geval niet bang te zijn, dat het op je huwelijksdag afkomt. Ik weet het het maakt allemaal niets uit, jij wilt gewoon zwanger zijn.

Ik heb hetzelfde gevoel gehad als jij. Ik moest met ruim 17 weken  voor een standaard controle naar de gynaecoloog. Als ik niet was gegaan was ik ook nog een tijdje langer zwanger geweest. Een heel logisch gevoel, maar het resultaat blijft hetzelfde of ik nu wel of niet die controle had gehad. Maar eenmaal na de bevalling weet je gewoon dat het beter is, en dat je dan weer vooruit kan kijken. En zo zal het ook zijn bij jou, als de curretage achter de rug is.

Laat het maar gewoon allemaal even op je afkomen, en de reacties van collega's zullen best meevallen, en wat dan nog als je even uitvalt, dat zullen ze dan toch wel snappen. Huil lekker uit, en ga daarna genieten van de huwelijksdag die gaat komen. Samen het huwelijksbootje in een mooie toekomst tegemoet.

Sterkte
Kus
Miep
 
Hoi!!
Er is niks ergers dan je zwanger voelen en weten dat het niet goed meer gaat met je kindje. Ik heb dit in januari dit jaar meegemaakt. Met 5 weken begon ik te bloeden. Ik testte pas met 5 weken en dus 3 uur na de test begon die ellende. Ik kon na behoorlijk aandringen naar de gyn en die kon niks meer vinden. Wel moest ik een week later terugkomen voor de zekerheid maar ik wist toen al genoeg. En ja, ik schaamde me ook, heel raar want dat is pure onzin!!
Ik voelde me schuldig ook tegenover mijn kindje, ook raar, want die eerste weken heb jij nog weinig invloed op de gezondheid van je kindje. Ik heb dan ook een vroege mk gehad met ca 4 weken. We weten op dit forum precies wat je meemaakt en voelt, geen enkel woord klinkt raar in onze oren dus je kunt alles zeggen wat je doormaakt en voelt. Ik hoop dat je de tijd neemt om het te verwerken. Bij mij duurde het tot aan mijn volgende ongi, 5 weken later.
Veel sterkte meid en schrijf wat je schrijven wil want ook dat is belangrijk voor je verwerking!!

liefs Costa
 
Hoi Saskia,

Wat een verschrikkelijk bericht zeg!
Ook een fijne opermerking zeg van je collega. Ik had het ook hoor dat ik  aan mijn collega die de roosters maakt het vertelde toen ik dus dacht 6 weken te zijn ze wat koeltjes reageerde zo van kom maar terug wanneer je 12 weken bent ofzo. Deze zelfde collega reageerde echter heel fijn toen het dus wel uiteindelijk mis ging. Ze had zelf ook al eens een miskraam gehad...
Verder leeft bij mij iedereen mee, veel mensen wisten het al en dat vind ik toch erg prettig. Het helpt mij om er veel over te praten/schrijven etc. Ik hoop dat dit ook voor jou zo zal gelden.
Je bent nu waarschijnlijk aan het werk. Ik hoop voor je dat dit een beetje lukt. Je hoeft je echter ook niet schuldig te voelen wanneer het even niet lukt hoor! Heb zelf uiteindelijk ook 2 ziektedagen opgenomen. (nadat een collega mij naar huis stuurde....).
Ik probeer het zelf een beetje zo te zien, ookal voelt het dubbel en voelt het ook wel alsof je lichaam je verraden heeft. maar ik probeer het zo te zien dat ik een aantal weken erg gelukkig ben geweest en heb mogen ervaren hoe het is om zwanger te zijn en dat ik dit gevoel graag nog eens wil meemaken! En dan natuurlijk dat het allemaal goed gaat!! En daar gaan we weer voor.

Sterkte en ik hoop dat je over 2 weken toch kunt genieten van je trouwdag!!

Liefs Ineke
 
Hoi Saskia,

Wat een vervelend verhaal zeg wat je nu door maakt is verschrikkelijk.
Heb zelf april een mk gehad terwijl ik nergens echt last van had geen bloed verlies etc. alleen wat weefseldraadjes maar dat betekende niks zeiden ze.
Kreeg s'middags wat buikpijn en rug pijn en s'nachts begon de bloeding dus dat ging ook allemaal vrij vlot.
Dan gaat je droom ineens zo snel voorbij dat het niet kunt vatten.
Maar je moet er wel de tijd voornemen en proberen er over te praten dat helpt je bij je verwerking. En ook op deze forum kun je je verhaal altijd kwijt Heeft mij ook heel veel geholpen.
Hoop dat je toch nog een hele fijne trouwdag hebt en geniet er van!

Heel veel sterkte.

Groetjes astrid
 
Dit geloven jullie nooit, ik kan het zelf amper geloven...

Vandaag dus terug naar de gyn, uitslag bloed; HCG was torenhoog. Toch maar een nieuwe echo, ook de eierstokken even bekeken voor het geval dat en uiteindelijk ook de baarmoeder en weet je wat? Een prachtige grote ring, compleet met vruchtzakje en kindje, het hartje klopte zelfs.
Dit is echt een achtbaan van emoties, ik kan hier heel weinig mee. Vanmorgen zat ik nog heel hard te huilen en nu krijgen we opeens weer wel een kindje. Ik ben helemaal in de war. We hebben zelfs een fotootje meegekregen, hoe kan het nou dat er donderdag helemaal niets meer te zien was en nu opeens een complete minibaby?????
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan