Als je je niet meer jezelf voelt.

S

Sunnymom

<p>Lieve mama's</p><p>Heb lang getwijfeld om dit onderwerp aan te snijden, maar ben opzoek naar wat erkenning. Of misschien tips. </p><p>Ik heb een zoontje van 11 weken en een dochtertje die volgende maand 2 word. Ik hou ziels veel van mijn Kids, en zou ze voor geen goud willen missen. Alleen zit ik niet goed in mijn vel , ik herken mezelf niet meer. Ben heel ongeduldig en verdierig op het moment, zonder specifieke reden. Ik heb een beetje het gevoel dat ik mama ben, en verder geen persoon meer ben naast mama. Ik heb helaas mijn werk verloren en mijn hobby's heb ik ook niet meer aangezien ik nu druk ben met mijn Kids.  Ik zorg met liefde en plezier voor ze, maar eigenlijk ben ik alleen maar de hele dag een beetje thuis met de Kids. Het klinkt misschien lullig maar af en toe vind ik het helemaal niet leuk :(. Mijn man is veel weg voor zijn werk, en als hij thuis is heb ik eigenlijk niks te vertellen. Ik was een heel sociaal , levendig persoon. En nu lijk ik wel een beetje een zombie, (mombie?) .? herkent iemand dit ? Of heeft iemand tips? Ik durf er met niemand echt over te praten. </p><p>Veel liefs xxxx </p><p> </p>
 
Dat herken ik zeker! Mijn lontje is kort, mijn kleding praktisch en een afspraak met mij plannen moet rond het schema van de kinderen passen.
De persoon die ik was is er even niet meer en dat doet verdriet. Ik heb geen antwoorden of oplossingen voor je. Wel herkenning.
Het enige wat ik wel heb, omdat ik kortgeleden mijn baan ben verloren, is dat de kinderen nog 1 dag in de week naar de kinderopvang gaan. Zij vinden het spelen heerlijk en ik hoef even niet te zorgen. Probeer wat tijd voor jezelf te maken lieve mama. Je bent het waard!
 
Hoi Sunnymom,
Jeetje wat vervelend dat je je zo rot voelt! En natuurlijk houd je zielsveel van je kids, dat staat hier los van!
Ik herken dit een klein beetje toen mijn dochter zo 10-11 weken oud was. Inmiddels was ik hersteld van de bevalling maar nog niet aan het werk en daar begon ik toen enorm naar uit te kijken! Alle dagen voelden hetzelfde, m’n lieve meisje natuurlijk geweldig maar sliep/slaapt enorm veel. Dus ik zat de uren af te tellen tot zij wakker werd of dat mijn man thuis kwam. Toen (eind 2020) zaten we ook nog eens in een lockdown dus ik kon ook niet makkelijk met vriendinnen of familie afspreken. Ik ging gelukkig weer aan het werk en sindsdien is dat gevoel helemaal verdwenen, maar ik begrijp uit jouw verhaal dag je dat vooruitzicht niet hebt.. zou het mogelijk zijn om een nieuwe baan te zoeken? Al is het maar voor 1 of 2 dagen.. maar goed, ik ken jouw situatie niet dus misschien is dat geen optie.
Wat mij ook hielp was om lekker naar buiten te gaan met de kleine, stuk wandelen, ergens een koffie to go halen en weer terug. Gaf me een soort ‘nuttig’ gevoel.
Ik hoop dat je er wat aan hebt en verder wil ik je succes en veel liefde toewensen!
 
Heeel herkenbaar.. mijn zoon wordt aanstaande zondag 2 en we hebben een meisje van 13 weken. Ik heb het op een gegeven moment echt zwaar gehad. En ik heb echt de twee makkelijkste kinderen die er zijn, mag echt niet klagen. Maar ik voelde me zo geisoleerd en onze relatie ging daardoor ook niet helemaal goed. Probeer er over te praten en af te spreken wat tijd voor jezelf in te plannen..
ik ben nu een paar keer met vriendinnen weggeweest en ben sinds vorige week weer aan het werk en wat bloei ik weer op. Even lekker mezelf zijn ipv van alleen maar mama
 
Ik lees dit nu, terwijl ik weer de hele dag thuis zit met ene van 2,5 en een van 8 wkn…net compleet uit mijn slof gevlogen om iets onbenulligs. Puur het ‘smekken’ van mijn oudste met de boterham werd me al teveel nu qua geluiden. Het gewurmel van de baby die blijft jengelen vanwege krampjes irriteert. Alsof ik op high alert sta ofzo met de zintuigen. Ik heb ook het gevoel dat ik alleen ben steeds. En dan werkt mijn partner thuis, maar dat geeft mij alleen maar extra werk en ergernis! Want oudste mag hem niet lastig vallen tijdens zijn werk. Nou als je er niet zat hoefde ik niet 20x het flesje te onderbreken als die oudste weer een dwars moment heeft. En dus WEER boze mama spelen…Entertainment/verzorger/poetshulp. Slaaptekort. Me-time inplannen? Ja heel soms lukt dat, en zelden word ik niet tussendoor gestoord dan. En dan nog: wat is er leuk aan weken van tevoren moeten inplannen/ritme van de kids proberen te redden ondanks joyw egoïsme dat je even een moment rust wilt om gewoon te kunnen NADENKEN zonder zelfs daar in gestoord te worden?! Waar is die meid die elk weekend op stap ging, nergens rekening mee hoefde te houden, ging sporten/shoppen/wandelen/bios/met vrienden afspreken wanneer ze wilde? Waar zijn die vrienden uberhaupt gebleven? Ja je krijgt wel wat vrienden over de vloer. Vaak die wat ook kids hebben. Achteraf ben je uitgeput en heb je totaal niets eraan gehad want ELK gesprek werd onderbroken door een kind óf het ging steeds over de kids. Hoe kan die vrolijkheid zo verdwijnen terwijl je juist hebt ge-evolved naar het gewilde leven waar bijna elke ‘single’ naar op jacht is? Huisje, man, kids…ik zit er ook doorheen en ben nu van plan om helemaal alles om te gooien. Ik moet de controle laten varen, niet meer perfecte mama willen zijn. Ze zeggen dan: komt wel
goed als ze wat ouder zijn…NEE! Want zoals ik nu merk word ik een heks die alleen maar op een lege batterij doorkruipt…ik moet ergens de balans tussen deze 2 uitersten gaan vinden. Combi maken zodat mijn batterij ook weer oplaad! Jullie ook! Al word het een ingepland schema maar ik ga weer sporten/alleen weg en ook zonder kids met vrienden afspreken! Of puur iets simpels als voorbeeld: Het is toch van de zotte dat ik 3 dagen erover doe om online een product te proberen bestellen omdat ik amper tijd/energie ervoor krijg door de kids. En dan vergeet ik het ook nog. Als ik ze even ‘drop’ bij mijn schoonouders heb ik alles zó geregeld in de winkel & even de handen vrij. Even geen mama zijn maar IK. Project ‘wie ben ik’ gaat nu van start! ?
 
Oja heel herkenbaar hoor! Vooral met twee van zulke jonge kinderen vond ik het echt aanpoten! Ik was voor m’n gevoel allen maar aan het opruimen, verzorgen, opruimen etc etc. Nul tijd voor mezelf. Wat al hielp was dat mijn man ochtends voor z’n werk even op de kinderen lette zodat ik beetje normaal kon douchen, klein make upje. Dat is heel lekker. En ik had m’n werk, dat scheelt ook. Je hoofd staat er waarschijnlijk niet naar, maar een baan zoeken zou misschien al heel erg helpen voor je gevoel ‘nuttig’ te zijn.
Overigens werd het allemaal steeds makkelijker toen de kinderen ouder worden. Nu zijn de mijne 3 en 1,5 jaar en voel ik ook meer ruimte om een boekje te lezen, avonds weer met vriendinnen af te spreken etc.
oja, vooral naar buiten gaan! Wandelen (duowagen is een aanrader) geeft energie
 
Je kunt pas goed voor een ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt.
Probeer ruimte te zoeken om in ieder geval 1x in de week iets voor jezelf te doen. Hobby/sporten. Misschien voel je je door sporten ook weer wat lekkerder in je vel. En gaat de zorg voor de kids je ook weer makkelijker af.
Succes!
 
Ik snap je!!!! Mijn 2 kids hebben hetzelfde leeftijdsverschil als bij jou en jeetje, dat eerste jaar vond ik pittig. Ik was zo vaak kortaf en snauwerig tegen de kids en sprong uit m'n vel..

Ondertussen zijn ze ruim 3.5 jaar en 22 maanden en hèhè.. het gaat goed! Meestal dan ;) Want alsnog zijn er gebroken nachten en is er altijd wel één ziek.. maar de rust is wedergekeerd. Het eerste jaar is zo pittig met 2 ukkies. Met de oudste kun je nog niet echt een gesprek voeren, de jongste is nog een baby die veel huilt. Het is echt overleven...

Ik voelde me ook altijd zo moe, echt moeder... vreselijk! 'Gelukkig' heb ik wel 2 dagen werk en dat breekt voor mij enorm. Even weg van m'n kids. Daarnaast ging de oudste vanaf 2 jaar naar de peuterspeelzaal en dat vond ik ook al heel fijn, 1 ochtendje alleen met de baby!

Je moet er doorheen, mama zijn van 2 ukkies is zwaar! Op een dag wordt het beter, ze worden elke dag wat groter. Houd je daar aan vast. Sterkte!!!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan