Hallo,
Ik ben op dit forum terechtgekomen omdat ik eens wilde kijken of mijn "opvoedprobleem" ergens besproken wordt. Hoewel ik hele herkenbare dingen tegenkom, heb ik toch maar even een nieuw onderwerp aangemaakt.
Ik ben de trotse mama van een zoontje van 3. Hoewel het echt een schat kan zijn, vergt ie op sommige momenten echt het uiterste van me.
De laatste tijd krijg ik bijna iedere keer op de creche te horen dat hij kinderen geduwd heeft en met zand gegooid heeft. Ze vroegen me of hij dat thuis ook deed en hoe ik dan reageerde, want hun methodes slaan niet aan. Nu heeft hij geen broertje of zusje, dus duwen is er thuis niet bij. Als ik ergens ben waar andere kindjes zijn, gaat het vrijwel altijd goed. Alleen als zijn neef op bezoek is of vice versa gaat het op een gegeven moment altijd wel verkeerd, maar het zijn dan ook twee koppige mannetjes bij elkaar die elkaar door en door kennen. Het lijkt er dus op dat hij het alleen doet in een vertrouwde omgeving.
Maar goed, in feite duwt iedere peuter weleens, het gaat meer om zijn reactie op de reactie van de juffies. Hij krijgt een vermaning en zegt dan eigenlijk meteen (op de automatische piloot) 'ik zal het niet meer doen' en geeft een kusje of een aai. Ziet er aandoenlijk uit, maar heeft totaal geen inhoud.
Als hij het herhaalt, moet ie op een stoeltje gaan zitten en dat boeit hem totaal niet, vind ie eigenlijk prima. Als ie er weer vanaf mag, doet ie het binnen notime weer, kijkt de juf aan en neemt dan zelf weer op het stoeltje plaats. Kortom, je krijgt geen vat op hem,
Het gedrag op zich herken ik natuurlijk wel van thuis. Uiteindelijk moet ik echt goed boos worden en hem naar de gang of zijn kamer brengen, waar ie dan meestal juist weer compleet uit z'n dak gaat, het andere uiterste dus. Soms vergeet ie gewoon adem te halen, dus echt uit laten razen, vind ik altijd een beetje eng. Als ik dan weer bovenkom, is het enigzins mogelijk een goed gesprek te kunnen hebben. Maar dan nog is hij zo snel afgeleid. Ik verplicht hem me aan te kijken, in de hoop dat de boodschap beter overkomt, maar ik heb eigenlijk het gevoel dat ik tegen een muur sta te praten.
Hij herhaalt ook precies wat we afgesproken hebben. Dus als hij de volgende keer op de creche verschijnt en ik vraag 'wat hebben we afgesproken' zegt hij 'ik ga luisteren' en 'ik ga geen kindjes meer duwen', maar doen ho maar.
Leuke dingen ontzeggen helpt ook niet echt. Hij wordt wel boos als ik dat zeg, maar het heeft maar een enkele keer het gewenste effect.
Het zal wel deels karakter zijn(mijn man was volgens mij schoonmoeder ook zo), maar ik hoop toch zo dat het grotendeels voorbijgaat. Tot die tijd zou ik wel graag op de juiste manier willen reageren, om het wat gezelliger te houden/maken.
Dus wie heeft er tips?
grt.
Nermal
Ik ben op dit forum terechtgekomen omdat ik eens wilde kijken of mijn "opvoedprobleem" ergens besproken wordt. Hoewel ik hele herkenbare dingen tegenkom, heb ik toch maar even een nieuw onderwerp aangemaakt.
Ik ben de trotse mama van een zoontje van 3. Hoewel het echt een schat kan zijn, vergt ie op sommige momenten echt het uiterste van me.
De laatste tijd krijg ik bijna iedere keer op de creche te horen dat hij kinderen geduwd heeft en met zand gegooid heeft. Ze vroegen me of hij dat thuis ook deed en hoe ik dan reageerde, want hun methodes slaan niet aan. Nu heeft hij geen broertje of zusje, dus duwen is er thuis niet bij. Als ik ergens ben waar andere kindjes zijn, gaat het vrijwel altijd goed. Alleen als zijn neef op bezoek is of vice versa gaat het op een gegeven moment altijd wel verkeerd, maar het zijn dan ook twee koppige mannetjes bij elkaar die elkaar door en door kennen. Het lijkt er dus op dat hij het alleen doet in een vertrouwde omgeving.
Maar goed, in feite duwt iedere peuter weleens, het gaat meer om zijn reactie op de reactie van de juffies. Hij krijgt een vermaning en zegt dan eigenlijk meteen (op de automatische piloot) 'ik zal het niet meer doen' en geeft een kusje of een aai. Ziet er aandoenlijk uit, maar heeft totaal geen inhoud.
Als hij het herhaalt, moet ie op een stoeltje gaan zitten en dat boeit hem totaal niet, vind ie eigenlijk prima. Als ie er weer vanaf mag, doet ie het binnen notime weer, kijkt de juf aan en neemt dan zelf weer op het stoeltje plaats. Kortom, je krijgt geen vat op hem,
Het gedrag op zich herken ik natuurlijk wel van thuis. Uiteindelijk moet ik echt goed boos worden en hem naar de gang of zijn kamer brengen, waar ie dan meestal juist weer compleet uit z'n dak gaat, het andere uiterste dus. Soms vergeet ie gewoon adem te halen, dus echt uit laten razen, vind ik altijd een beetje eng. Als ik dan weer bovenkom, is het enigzins mogelijk een goed gesprek te kunnen hebben. Maar dan nog is hij zo snel afgeleid. Ik verplicht hem me aan te kijken, in de hoop dat de boodschap beter overkomt, maar ik heb eigenlijk het gevoel dat ik tegen een muur sta te praten.
Hij herhaalt ook precies wat we afgesproken hebben. Dus als hij de volgende keer op de creche verschijnt en ik vraag 'wat hebben we afgesproken' zegt hij 'ik ga luisteren' en 'ik ga geen kindjes meer duwen', maar doen ho maar.
Leuke dingen ontzeggen helpt ook niet echt. Hij wordt wel boos als ik dat zeg, maar het heeft maar een enkele keer het gewenste effect.
Het zal wel deels karakter zijn(mijn man was volgens mij schoonmoeder ook zo), maar ik hoop toch zo dat het grotendeels voorbijgaat. Tot die tijd zou ik wel graag op de juiste manier willen reageren, om het wat gezelliger te houden/maken.
Dus wie heeft er tips?
grt.
Nermal
