Hoi ik ben zelf moeder, nu inmiddels oma van een samen gesteld gezin.
Ik wil even reageren op de uitspraak een baby heeft nu eenmaal meer aandacht nodig dan een kind van 4, daar ben ik het n.l. niet mee eens. Zeker niet als dat meisje nog moet wennen aan de nieuwe situatie en haar vaste plekje nog of opnieuw moet zien te vinden nu er een baby is.
Ik praat nu vanuit mijn eigen ervaringen ik zeg dat omdat het voor iedereen natuurlijk anders is, er is geen situatie gelijk. Maar mijn stief kinderen waarvan de jongste toen ook 4 was toen mijn man en ik gingen samen wonen, was ook een erg aanhankelijk meisje (zo kan je het ook noemen namelijk) zij hing ontzettend aan haar vader en speelde ook niet graag op zichzelf ze wilde alleen maar in onze nabijheid zijn.
Als we haar aandacht vragen negeerde, zat ze als een zielig hoopje in een hoekje op de bank.
Je man kent haar langer dus misschien beter dan jij, vraag hem eens hoe zij thuis was voordat hij het gezin verliet.Is het iets van nu, of bestond het al? Hoe gaat zijn ex-vrouw hier mee om, vertoond zij dit gedrag ook bij haar moeder thuis?
Het is als dat mogelijk is altijd beter en vooral duidelijker naar je stiefdochtertje toe, als je met elkaar om de tafel kan gaan zitten en gezamelijk dezelfde opvoedings strategie af te spreken. doe dit desnoods via een schriftje als het niet anders kan.
Ook maakten wij de volgende afspraak:
Ãeder neemt een dag/deel als verzorger zoveel mogelijk opzich, waarbij we dat ook tegen haar zeiden als ze wat vroeg of wilde. Gewoon een knuffel negeerden we niet natuurlijk.
Meer zo van: nu moet of gaat pappa dit of dat doen tot zo en zo laat of als dit of dat klaar is, dus als er iets is dan moet je dat aan...vragen. De ander heeft dan alle aandacht voor de in dit geval baby als dat nodig is, en krijgt even adem. Als zij dat dan ook heeft gedaan, beloon haar dan door te zeggen: wat fijn dat je ?? even hebt laten werken,lezen enz.
Boos worden werkt alleen maar averechts, belonen op wat ze goed doet werkt veel beter echt waar!
Maar duidelijk zijn is wel belangrijk, als zij dus pertinent niet wil doen wat je van haar vraagt, zet haar dan na twee keer vragen ergens even apart. Nooit te lang: als regel geld zo veel minuten als ze oud zijn. En vertel haar nog eens waarom dat van jou moet.
Ook denk ik dat je stief dochtertje voeld dat jij het moeilijk vind, kinderen hebben daar voelsprieten voor en dat maakt haar niet zekerder dan ze al is.
Het is ook niet niks om steeds te moeten omschakelen. Je zit net iedere keer na een paar dagen in een bepaald ritme met je zoon en man, en dan komt zij de boel weer verstoren, zelf heb ik die gevoelens ook wel onderdrukt. Maar dit geld natuurlijk ook voor je stiefdochtertje die moet ook steeds omschakelen naar misschien andere regels en gewoonten. W.s. is zij bij haar moeder thuis de jongste en krijgt zij daar de rechten als jongste die jij nu je zoon toebedeeld. Probeer je ook voor te stellen hoe dat voor haar moet zijn.
En zou het ook niet zo kunnen zijn dat je zelf een beetje in een loalitijds conflikt komt op het moment dat je merkt dat je stief dochtertje meer aandacht vraagt/krijgt van jou of pappa ten opzichte van je eigen zoon?
Het is niet slecht dat te voelen, zelfs heel logisch maar wel belangrijk om voor jezelf te erkennen als dat zo is, want dan kan je er eventueel iets mee/aan doen.
Ik had dat n.l. wel, merkte dat ik van uit een natuurlijke reaktie het direct opnam voor mijn eigen kinderen als het er op aan kwam.
Wat ook goed kan helpen is, doe ieder apart iets leuks met haar. Krijgt de ander ook even rust en het kind heeft dan even het gevoel helemaal alleen belangrijk te zijn voor die persoon.
Is het geen alleen speler, nodig een buurkindje of vriendje van haar bij jullie uit.
Help haar even opgang met zelf spelen als zij dat moeilijk vind en ontrek je daar dan langzaam aan. Zeg achteraf dat je het zo fijn of knap vond dat ze zelf gespeeld heeft en prijs haar werkje dat ze eventueel gemaakt heeft, hang dat op of vertel het ook an anderen waar zij bij is. Laat merken dat dan je trotsn op haar bent, dat vergroot haar zelfvertouwen!
Ook de tips van de vorige zijn erg goed, en vergeet haar dan niet te bedanken voor haar hulp die ze je bied als ze je b.v. helpt bij de baby, of zeg als zij met de pop aan de gang is: jij wordt vast een hele goed moeder! Dan stimuleer je haar in haar spel.
Ik wil tot slot nog wel tegen je zeggen dat ik het heel positief vind dat je er hier mee durft te komen en je je zorgen bespreekbaar maakt en om hulp vraagt!
En het komt vast ook helemaal goed, heel veel succes met je gezinnetje!
