Altijd gedroomd en nu zwanger maar wil ik dit wel?!

L

LoesjeLucy

Even voorstellen mijn naam is Loes, ben 24 jaar en ben nu 6 weken zwanger. Al jaren droom ik erover om mama te worden maar nu t zover is slaat de twijfel enorm toe.

Mijn vriend, tevens de vader, en ik zijn pas 2 maanden samen. Tijd voor verliefd zijn is er voor mijn gevoel niet en ik heb ergens ook mijn twijfels of ik wel met hem voor eeuwig samen wil zijn (of verbonden door een kindje). De situatie is niet helemaal ideaal ik sta op t punt een hbo opleiding te doen en financieel kan ik niet op mijn vriend rekenen. Wel woon ik in een prachtig huis dus de ruimte is er gelukkig wel.

Maar dan nu de twijfel. Wil ik een kind met iemand waar ik diep van binnen van weet dat t niet gaat werken? Door mijn zwangerschap ben ik mezelf pijnlijk hard tegen gekomen en moest ik toegeven aan het feit dat ik nog smoor ben op mijn ex, dit wilde ik met hem! Ik durf deze gedachte aan niemand uit te spreken maar dit kindje zorgt ervoor dat mijn ex en ik nooit meer bij elkaar zullen komen. Ik voel me zoon enorme egoïst! Wat is er mis met me?!

Ik heb nooit abortus gewild en altijd gezegd t nooit te doen en daarbij ook nog eens altijd gedacht geen kinderen te kunnen krijgen (gewoon een sterk gevoel). Maar ik ben gewoon niet blij, weet echt niet wat ik moet en enorm bang mijn leven te vergooien.



Ik wil dolgraag een kind maar wil ik het op deze manier?!

 
Die twijfels heb ik ook maar jullie gaan er samen in groeien daar ben ik van overtuigt. ik ben nu 20 weken zwanger en ben zelf dit jaar pas 19 geworden en hij is net 18. Wij gaan ervoor!
 
Ik kan me goed voorstellen dat je heel erg twijfelt.

Ik heb begrepen dat het heel normaal is voor een aanstaande moeder om heel erg veel twijfels te hebben, en dat die twijfels vanzelf weer overgaan. "Een zwangerschap duurt niet voor niets 9 maanden, je moet ook aan het idee kunnen wennen."

Ik vraag me echter af of dit de 'gezonde twijfel' is waarop in zulke situaties gedoeld wordt. Jij twijfelt niet of je een kind wilt, jij twijfelt of je een kind wilt met deze persoon. En ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat het zorgelijk is dat je hier zo over denkt.





Het feit dat je diep van binnen het gevoel hebt dat je niet met hem samen zal blijven "voor altijd", is denk ik wel iets waar je wat mee moet. Je zit namelijk wel de rest van je leven aan die persoon vast als je dit kind van hem krijgt! Zelfs als je uit elkaar zou gaan, een relatie zou nemen met je ex en met hem een nieuw kindje <span style="text-decoration: underline;">erbij</span> zou krijgen, dan zal dit kindje altijd deels bij zijn/haar vader verblijven en zal je altijd met zijn/haar vader contact moeten houden.



Ik begrijp dat je abortus als een heel egoïstische optie ziet, maar ik weet niet of dat wel helemaal terecht is. (Ik maak hier vast geen vrienden mee, aangezien er hier heel veel moeders zitten.) Ik vraag me af hoe fijn het voor een kindje is om in een gebroken gezin geboren te worden. Ik geloof er zelf in dat een zieltje dan een nieuwe mammabuik zal vinden om uit geboren te worden. En vraag me in deze af of het zieltje niet liever in een gezinnetje geboren zou willen worden waar het meer dan welkom is.



Mijn oudere zus heeft in zo'n soortgelijke situatie gezeten, en heeft toen besloten abortus te plegen. Wij hadden hier alle begrip voor..

In Nederland is het een optie, in andere landen zou de keuze al voor je gemaakt zijn..
 
Lieve Loes, wat een ongelofelijk moeilijke beslissing voor jou zeg.

ik voel erg met je mee, ik zit nu ook op de 6 weken en ben 32 jaar, getrouwd. en ik voel me ook ontzettend vertwijfeld!

Loes, ik denk dat je dat gevoel van dat je misschien niet verder wilt met je vriend erg serieus moet nemen. ik ben er heilig van overtuigd dat wij vrouwen dat veel te weinig doen.  zo van, 'ik twijfelde maar dacht dat het gewoon wel over zou gaan'. ik denk dat je er heeeeeeel serieus over moet nadenken en misschien erover praten met de persoon die jij het meest vertrouwt. als dat lukt/kan. iemand die jou goed kent.

je bent nog super jong, en je wilt nog naar school. dit moet je zeker doen, en er zijn zat vrouwen die dat doen met een baby.  als je dat financieel aan kan, en je hebt hulptroepen voor opvang etc, dan zou t kunnen! maar dan zal je alles zelf moeten rooien, sterk zijn, en dan ben je geen jonge meid meer van 24, maar een moeder. met grote verantwoordelijkheden.

een abortus, ja het is een optie. mijn mening daarover is niet belangrijk. maar het mag en het kan hier in Nederland. alleen jij kan daarover beslissen. ik zou als tweede optie adoptie overwegen? ik hoor dit eigenlijk niet vaak in Nederland, maar aan de andere kant hoor je wel genoeg verhalen over kinderwensen en verschrikkelijke IVF behandelingen. misschien toch eens over lezen?

je zal voor altijd verbonden zijn met deze man, dat staat vast. en afhankelijk van wie hij is, zal hij misschien veel en vaak contact willen met jullie kind. en dan krijg jij misschien wel een nieuwe vriend, of je gaat trouwen... en hoe zal hij dat verwerken?

Lieve Loes, ik wens je veel sterkte! ik weet zeker dat je de goeie beslissing zal maken voor jou en de baby.liefs, Mirte
 
Hoi Loes,

Ik weet niet of het zo'n goed idee is om je nu te laten leiden door gevoelens die je voor je ex hebt. Die relatie is toch ook niet voor niets bëeindigd? Ik gok dat het een langere relatie was en natuurlijk blijven er dan gevoelens hangen. Dat is niet zomaar weg. Ik begrijp je wel. En nu ga je je nieuwe, prille relatie vergelijken met de oude. Waarschijnlijk ben je verliefd, maar zie je er niet iets stabiels in voor later.

Is het echt realistisch om te denken dat jij en je ex weer bij elkaar hadden kunnen komen? En hoe zit het met je nieuwe vriend, er zal toch iets tussen jullie zijn, want je bent met hem samen. Hoe reageerde hij op het nieuws?

Als je er echt over denkt om het kindje niet te houden, dan moet je daar niet te lang mee wachten. Hoe langer je wacht, hoe meer je je eraan hecht en hoe meer ontwikkeld het kindje is dat je weghaalt. Eigenlijk zou het dan haast al gedaan moeten zijn rond deze tijd. Maar houd ook in gedachten dat je er achteraf veel spijt van kunt krijgen. Je kunt het nooit meer terugdraaien. Denk er goed overna.

Groetjes
 
Loes,
Ik kan wel begrijpen wat je voelt...maar je verhaal roept bij mij ook wel heel veel vragen op...Sorry, maar voor mijn gevoel klink je erg op jezelf gericht. Het gaat hier om een kindje dat in je groeit...En als je niet klaar bent voor een zwangerschap op deze manier had je er voor mijn gevoel niet 'voor moeten gaan'.
Als je zo volwassen bent dat je samen met een man kan wonen, kun je toch ook wel zo volwassen zijn dat je het voor je kindje op kunt nemen...? No matter wat de situatie is...Een kindje wordt je gegeven en soms misschien niet op een tijd die voor jou zelf perfect uit komt.
Sterkte, en hoop dat je een mooie zwangerschap mag hebben en een kindje dat in liefde verwelkomt wordt.
 
Beste Loes,

Wat een lastige situatie...



Twijfels zijn op zich normaal. Ik ben al een aantal jaar getrouwd, 21wk zwanger en heb me, zeker de eerste maanden, rot getwijfeld.

Wil ik dit echt? Kan ik dit wel aan? Is mijn relatie wel wat ik wil?

T heeft gestormt in mn hoofd. En dat doet t nog steeds af en toe... maar gelukkig neemt mn 'gezonde' verstand t steeds vaker weer de controle over...



Ik zou in elk geval iemand in je omgeving zoeken die je in vertrouwen kan nemen... soms kunnen mensen om je heen je advies geven waarmee je een 'betere' keuze kan maken...

Niemand kan voor jou de keuze maken wat de beste oplossing is. Toch houden? Abortus? Adoptie? Hoe andere mensen denken over abortus is niet van belang... iedereen heeft er een mening over, maar t gaat uiteindelijk om jouw leven, je vriends leven en dat van jullie kindje.

Besef je wel dat een zwangerschap een wondertje is en dat, ook als t nu (gemakkelijk/snel) gelukt is, je nooit de garantie krijgt dat er nog een volgende zwangerschap komt...



Sterkte met het maken van een keuze, en wie weet: een hele goede zwangerschap gewenst :)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan