Altijd gedroomd en nu zwanger maar wil ik dit wel?!

Hoi Loes,

ben erg benieuwd welke keuze je ondertussen gemaakt hebt... Lees je verhaal en vind het knap dat je erover durft te schrijven. Ik vraag me af of je zonder zwangerschap wel bij hem zou willen blijven. Ben je niet stiekem bang voor het idee dat je voor altijd met hem verbonden bent?

Sterkte!
 
Beste Loes,

Ik zou me vooral richten op de relatie met je vriend, zoals hierboven beschreven even je eventuele gevoelens voor je ex hierin niet betrekken.

Hoe denkt je vriend over de zwangerschap? Kun je je twijfels met hem bespreken, dat het je soms aanvliegt, het je bang maakt? Dan hoef je misschien nog niet eens de twijfels over hemzelf te bespreken.

Ik denk dat een stabiele relatie belangrijk is, maar ik heb ook veel gezinnen gezien waarin de start alles behalve stabiel was, en waarin een hoop goedgekomen is.

Probeer je op je gezin te richten: relatie met je huidige vriend en je kindje. Probeer zoveel mogelijk te bespreken met je vriend. En als je in een goed gesprek zit, misschien kun je dan wel je relatie samen aankaarten. En samen tot een conclusie komen hier wel, of niet samen voor te gaan.

Jouw kindje heeft inderdaad maar één kans om te leven. Of er een nieuw kindje mag groeien weet je nooit zeker. Verder sluit ik me aan bij voorgaande reacties, het zal pittig zijn om het zelf/samen te rooien, maar is niet onmogelijk!

Mijn tip: neem samen een besluit, niet alleen. Overleg je gevoelens zoveel als mogelijk met je vriend!
 
Hallo allemaal,

Allereerst bedankt voor jullie reacties! Ik heb aan al jullie reacties heel veel gehad, ondanks dat sommige mij veel verdriet deden (te confronterend misschien?!)

Het is vandaag voor het eerst in een maand dat ik hier op durf te kijken. Vandaag is het precies een maand geleden dat ik een abortus heb gehad. De moeilijkste keuze ooit. De situatie tussen mij en mijn vriend (nu mijn ex) liep erg uit de hand waarbij zelfs zijn zus er mee ging bemoeien en laten we het erop houden dat wat zei heeft gezegd ik niemand toe wens.

Ik heb verschrikkelijk veel verdriet van mijn keuze. En hoewel ik goed met woorden ben kan ik niet beschrijven hoe ik me voel. Ik weet in mijn hoofd dat ik de juiste keuze heb gemaakt, en heb er ook geen spijt van gezien de situatie met o.a. de vader. Maar ik heb wel heel veel verdriet van dat wat nooit zal zijn. Een klein wondertje die ik nooit zal ontmoeten, mijn eerste zal nooit mijn eerste worden en die leegte kan in geen enkele manier gevuld worden.

Ik weet dat er vele zijn die mij zullen veroordelen voor mijn keuze en ik weet wat die zullen denken: Eigen schuld dikke bult! Maar ik hoop dat die mensen de harde woorden voor zichzelf kunnen houden het is allemaal al zwaar genoeg. Ik heb een keuze gemaakt waarvan ik riep die nooit te maken, maar toch is het zo.

Ik hoop dat als er toekomstige mama's zijn die twijfelen en mijn verhaal lezen echt goed nadenken. Ik weet dat er genoeg te lezen valt, iedereen heeft een mening, iedereen heeft wat te zeggen.. maar luister naar je hart. Blijf bij je gevoel vanaf het eerste moment, en probeer je hormonen niet de overhand te laten nemen. Als ik terug kon ging ik een week weg, helemaal alleen, nadenkend over alles zonder de stress, en iedereens (goed bedoelde) meningen. Maar dat is altijd achteraf...



Liefs Loesje x
 
@LoesjeLucy

Veroordelen kan niemand je, want ze staan niet in je schoenen. Ik vind het super knap dat je gekozen hebt voor wat jou het beste lijkt en wens je heel erg veel sterkte met dit verlies. Ik hoop dat je rust kan vinden in je keuze en de volgende keer in een relatie zit waar dit wel bij past. XXX
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan