altijd verdedigen bij vriendinnen zonder kinderen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Ik wilde graag het volgende even kwijt op het forum. Mijn oude sociale leven is niet meer wat het was en mijn vriendinnen die zlf nog geen kinderen hebben hebben kritiek op mijn keuzes waardoor vriendschap eigenlijk heel moeilijk wordt.

Afgelopen december ben ik moeder geworden van een prachtige dochter. Zij en mijn man zijn mijn meest kostbare bezit. Voordat ik zwanger werd had ik een druk sociaal leven waarin uit eten gaan, coktails drinken en stedentripjes met mijn beste vriendinnen veel voorkwamen. Zelf heb ik gestudeerd maar heb al tijdens mijn zwangerschap besloten thuis te blijven met de kleine en haar zelf te verzorgen. Die keuze is weloverwogen en daar sta ik nog steeds achter.
Echter, aangezien ik (en ook mijn man) de eersten in onze vriendenkring zijn met een kindje verzwakt ons sociale leven met de week. Mijn beste vriending vind dat ik niets te melden meer heb en vind het saai dat ik niet meer mee ga 'drinken. Wat ik ook zeg zij vind dat het wel mogelijk is daarmee door te gaan. Zij heeft immers genoeg vriendinnen die op vrijdagavond nog in de kroeg hangen...en moeder zijn!
Ik vind dat niet gepast. Ik geniet van mijn tijd met mijn dochter en heb geen spijt van mijn keuze maar ik moet me altijd verdedigen. Ik voel dat veel vriendschappen afzwakken en wordt daar wel verdrietig van. Ik had nooit gedacht dat ik een keuze zou moeten maken. Maar blijkbaar is dit inherent aan mijn moederschap.

Dat brengt dus met zich mee dat ik steeds minder bezoek krijg van vriendinnen, niet meer gebeld wordt en niet meer uitgenodigd wordt. Onder het mom van 'die is alleen maar bezig met het kind' . Wat niet zo is want ik neem alle tijd voor mijn vriendinnen en praat ook niet de hele tijd over Marloes.
Ik vroeg me af of er moeders zijn die in dezelfde situatie zitten en of er moeder zijn die in de buurt van Utrecht wonen en het leuk vinden om eens iets te doen met vrouwen die wel moeder zijn en behoefte hebben aan contact met vrouwen die hun wel begrijpen.

Ik hoor graag van jullie dames!

liefs,
Nous
 
hoi Nous,

ik herken me enorm in je verhaal, ik had het zelf kunnen schrijven. Ik ben vorig jaar juli moeder geworden van een dochter, als eerste in mijn vriendenkring. Tijdens de zwangerschap verzwakte het contact met vriendinnen al enigszins, omdat ik niet meer zo vaak de kroeg in ging. Nadat mijn dochter was geboren werd dat nog minder. Ook ik heb gestudeerd en heb er bewust voor gekozen om te stoppen met werken. Ik had het gevoel dat ik me continu moest verantwoorden voor mijn keuze.
Ik ga af en toe nog mee op stap, maar het valt me elke keer weer tegen (terwijl ik vroeger altijd in de kroeg hing). Ik vraag nu vaker vriendinnen te eten en dat werkt goed. Wel is het zo dat ik mijn ervaringen over mijn dochter en het moederschap niet met hen kan delen. Zij zitten nog niet in deze situatie en weten gewoon niet hoe (mooi en zwaar) het is. Dat is heel begrijpelijk, maar erg jammer.
Ook vind ik het erg jammer dat ik niet in de buurt van Utrecht woon, maar  in het Noorden.
Ik vind het trouwens echt een onzinopmerking dat je niets meer te melden zou hebben  als je niet meer werkt. Alsof alle gesprekken alleen over werk zouden moeten gaan (dat is pas saai!).

groetjes Mae
 
Hoi nous
Begrijp je helemaal, het is zo makkelijk voor een persoon zonder kinderen om te zeggen dat het allemaal toch wel kan, wat ik ook erg vond is dat sommige mensen na mijn bevalling een keer langs zijn geweest en dan gelijk verwachten dat jij de volgende keren wel even langs komt ja hoor hoe dachten ze dat ik me voelde topfit soms nee hoor het was erg zwaar in het begin en nu zie ik ze dus niet meer terwijl als ze even hadden gevraagd van hoe of wat hadden ze het misschien begrepen.
Ik heb me er bij neer gelegd want voor die mensen telt alleen hun gezelligheid en niet jou gevoel zo denk ik nu maar.
Jammer is wel dat er weinig over zijn gebleven had het graag anders gehad hoop nu maar dat ik meer mama's ga ontmoeten nu
(kom uit de buurt trouwens Lopik)
En oja ben moeder van 1 zoontje Job Misschien leuk om te weten hij is acht maanden en ik geniet er van dat ik nu toch maar mooi moeder ben

Groeten claudia
 
Ik herken het niet zo heel erg... Ben wel de eerste van mijn
vriendenkring (mag ook wel, ik ben 20 ;-)) maar de mensen die er voor
mij toe deden, zie ik nog steeds regelmatig.



Nou ben ik nooit zo'n kroegtype geweest, dus dat zal misschien ook
schelen. Wat me inderdaad wel opvalt is dat mensen die geen kinderen
hebben over het algemeen ook niet snappen dat het tijd en energie kost
om een kind op te voeden.



Zo is er een vriendin van me die in het zuiden van het land woont. Ik
ben nu 6 maanden zwanger van mijn tweede kindje, maar dan zegt ze
doodleuk.   "Oh, die spullen kan je wel meenemen als je langskomt
om mijn nieuwe huisje te bekijken!"



Ten eerste ben ik niet van plan om 2,5 uur heen en 2,5 uur terug te
gaan rijden met mijn bolle buik en mijn dochter van bijna 1,5
achterin... en ten tweede is ze ook nog niet komen kijken naar míjn
huis, waar ik nu alweer bijna een jaar woon.



Maar ja, ze heeft geen rijbewijs, en de trein is zo duur (alsof voor
mij de auto niks kost) bovendien heeft ze een hond die regelmatig moet
worden uitgelaten (en ze staat er dus niet bij stil dat een kind
CONTINU aandacht nodig heeft).



Dat soort dingen zijn behoorlijk frustrerend. Gelukkig heb ik
ondertussen ook een uitgebreide vriendenkring opgebouwd van mensen die
zelf ook een kleintje hebben. Misschien een idee om eens te gaan
googlen naar fora met mensen die kinderen hebben die net zo oud zijn
als de jouwe.



Ikzelf woon in Zaandijk, maar Utrecht is best te doen met de auto, dus als je een keer wil babbelen... Heb trouwens ook msn ;-)



Groetjes,

Lynn

 
Ik herken het helemaal niet, het lijkt me moeilijk voor jou.
Heb vrienden zonder kinderen en een 1 paar vrienden met kinderen.
Maar, ik ga nog wel op stap, een dagje weg of wat dan ook... want dat kan echt wel, je kind kan best wel eens een dagje uitbesteedt worden. Dat je dat niet elke maand doet, dat begrijp ik. Maar zulke dingen moet je wel in blijven plannen met vrienden zonder kinderen en ook met vrienden mét kinderen. Je leven draait niet álleen om je kind. Voor het grootste deel wel, maar je moet ook nog een stukje eigen leven blijven leiden vind ik. Als de vriendschap je het waard is moet dit echt kunnen hoor!
En, waar is je man/vriend in dit verhaal? Gaat hij nog wel weg, de kroeg in, ervaart hij het hetzelfde? Ik neem aan dat je wel op stap kunt als je vriend thuis is... de kroeg in gaan kan inderdaad niet meer elke week. Maar je kunt een vaste avond in de maand ofzo afspreken. Ik zie daar niet het probleem van. Spontaan afspreken moet ook kunnen met wat organisatie eromheen.
Bovendien, ik neem m'n kind ook wel mee als ik op visite ga naar vrienden, geen probleem. Je kind heeft niet continue aandacht nodig, hij moet leren zelf zich te vermaken op zijn tijd.
Heel veel succes!
 
Vervelend zeg, die 'vriendinnen'. Je bent toch niet anders geworden omdat je nu moeder bent? Je zou bijna zeggen, ze zijn het niet waard om je zo druk over te maken. Maar ja, jammer is het natuurlijk wel.

Ik woon in Almere, wel aardig in de buurt van Utrecht. Helaas heb ik geen rijbewijs, dat beperkt mij nogal in mijn mogelijkheden. Ook ik heb een vriendin met wie het contact nu bijna weg is. Ja, ik kan niet zo makkelijk meer naar haar toe, want ik heb die kleine!

Goed dat je op zoek gaat naar nieuwe vriendinnen, die wel geïnteresseerd zijn in kinderen enzo. Heel veel suc6!

Jolet
mv Alyssa
 
hallo,

Ik ben zelf de laaste in mijn vriendenkring die moeder is geworden( ben 38 jaar)   ik moet zeggen dat de vriendschap met mijn vriendinnen wel anders was geworden toen zij kinderen kregen maar niet slechter. Zij hebben nu grote kinderen en ik natuurlijk een kleintje, dus het wordt nu wat lastig afspreken omdat zij moeten zorgen dat de kinderen van school gehaald worden.

Ik woon zelf in de bilt, dus dat ie wel dichtbij.....


groeten Henriet
 
Jaaaaaaaaaa ontzettend herkenbaar !!!
Mijn man en ik waren in onze nabije vriendenkring ook de eerste. Ook ik wilde stoppen met werken, heb me zo vaak moeten verdedigen in die keuze (we zouden financieel helemaal aan de grond komen te zitten, ik had nooit meer toekomstmogelijkheden om ooit nog aan werk te komen, ik stond niet meer in de maatschappij als ik hele dagen suf thuis zou blijven vervelen (????)) etc.
Wat vriendschappen zijn verwaterd, en dat vind ik nog wel eens moeilijk. Het viel ook niet mee om nieuwe vriendschappen te maken, want toen mijn zoon een half jaar oud was, werd er bij mij kanker in mijn schildklier ontdekt. We zijn nu een jaar (met 1 operatie en 2 nabehandelingen) verder en ondanks de prognoses goed zijn, is nog niks zeker. Maar we krabbelen weer overeind en ik probeer weer te gaan genieten. Op zulke momenten leer je ook je echte vrienden kennen en worden sommige zaken een stuk onbelangrijker. Het gekke was dat ik nu als oproepkracht werkzaam ben (telefoniste), omdat ik na mijn operatie letterlijk een half jaar binnen gezeten heb (als gevolg van revalideren en bijkomen van alles) en ja, dan ga je je wel vervelen, als iedereen je ondertussen de rug toegekeerd had. Maar die 3 halve dagen per maand vind ik nu heerlijk, maar het mag niet ten koste gaan van mijn zoon, want achter die keuze (om ZELF voor hem te zorgen) heb ik nog steeds.
Mijn man werkt onregelmatig, dus dan heb je sowieso al een ander sociaal leven (langer vooruit plannen, ik moet dus in het weekend ook wel eens alleen met de kleine naar een verjaardag etc.) en dat is ook niet altijd makkelijk.
Ik denk in mijn geval dat ik wat meer sociale contact in de buurt krijg (ik woon op een dorp, waar ik zelf niet vandaan kom, mijn man wel) zodra die kleine man van ons naar de peuterspeelzaal gaat. Dat duurt nog zeker een half jaar.

Het is denk ik wel belangrijk dat je zelf af en toe ook nog dingen onderneemt zonder de kleine (wat iemand anders ook al als reactie gaf). Ik doe dat ook. Ik ga zeker eens per maand een avondje met een vriendin (of een groepje vriendinnen) een hapje eten of naar de film of bij een van ons afspreken thuis om gezellig bij te kletsen), en dat plan ik op een avond of een dag dat mijn man thuis is. En tuurlijk, hij gaat ook wel eens naar opa en oma, maar daar wil ik geen gewoonte van maken, dat moet juist leuk blijven vind ik. (die hebben tenslotte zelf ook een druk eigen leven).

Wees trots op je eigen keuze, dat jij lekker thuis blijft voor je kindje, en geniet ervan!! Ik heb er een half jaar amper van kunnen genieten (omdat ik zo ziek en verzwakt was), dus ben bijna jaloers op je hoor! :))))))) Maar die 'schade' ga ik nu inhalen!
En echte vrienden nemen jou en je levenskeuzes zoals ze zijn !!

Jammer, ik woon 'helemaal' in de provincie Zeeland, dus dat wordt moeilijk om gezellig even een bakje te komen doen!! :)))
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan