Hoi,
Ik dacht al dat ik de enige was met dit 'probleem', maar blijkbaar gebeurt het dus wel vaker dat vriendschappen verwateren als er kinderen in het spel zijn. Zo ook bij ons! In onze vriendenkring was ik ook de eerste met kindjes (ik heb nu een zoontje van net 2 en een dochter van 4,5 maanden oud). Na een verhuis dan nog (ik woon nu ongeveer 120km bij iedereen vandaan) is het contact wel veel minder geworden. Het is gewoon een feit dat het een stuk moeilijker is om 'even' bij iemand langs te gaan als je een kleintje (of in mijn geval 2) moet meeslepen. Want dan wil je toch ook bijvoorbeeld aankomen voor de baby zijn volgend flesje moet hebben, of je wil 's avonds op tijd thuis zijn om de kleine in bed te leggen voor de nacht. Ik toch in ieder geval... Een keertje alleen afspreken gebeurt ook maar heel zelden. De meeste van mijn vriendinnen werken met wisselende uren, en dan is weken op voorhand afspreken ook geen evidentie. Alleen jammer dat je niet van vandaag op morgen een babysit kan vinden, en dus kan ik vaak niet mee. Opmerkingen als "dan neem je toch gewoon een babysit", "die kleine kan toch ook slapen in zijn maxi cosi op café", "à lle kindjes zijn toch stil in de auto"... Ze komen mijn oren uit! Want zo 'gewoon' een babysit pakken is niet gemakkelijk, dat mijn baby in een rokerig café ligt te slapen heb ik ook niet zo graag en nee, mÃjn kindjes slapen niet in de auto maar maken dat anderhalve uur alleen maar lawaai. Al die mensen die zeggen dat je dan maar 'gewoon' dit of dat moet doen, ik kan ze de nek wel omwringen. En eerlijk gezegd heb ik dan al geen zin meer om nog met ze af te spreken. Ze begrijpen het toch niet! Neem ik de kindjes mee als we ergens naartoe gaan, dan zijn ze 10 minuutjes bezig met hen, en babbelen dan onderling verder over hún werk, hún one night stands, hún uitgaansleven terwijl ik mijn schatjes rustig probeer te houden. Neem ik ze niet mee, dan vragen ze "waarom heb je de kindjes niet meegebracht, we hadden ze zo graag nog eens gezien" en negeren me vervolgens omdat ik niet kan meepraten over hún werk, hún one night stands... Gelukkig heb ik een paar vriendinnen die anders zijn. Die vragen gewoon om af te spreken wanneer het voor ons uitkomt (meestal in de late namiddag dus), stellen niet voor om uren te gaan uit eten maar zijn ook tevreden als we een spaghetti of zo gaan eten, en snappen het als ik vroeger doorga omdat de kindjes lastig zijn of de babysit niet zo lang kan blijven. De vriendschappen van vroeger zijn voor het grootste deel doodgebloed, maar degene die er nog zijn, zijn ook sterker en volwassener geworden. En mensen die me niet begrijpen (of niet willen begrijpen) zijn het in mijn ogen niet waard dat ik er zoveel moeite voor doe.
Jammer genoeg woon ik helemaal niet in de omgeving van Utrecht. Haha, ik kom zelfs helemaal uit België! Maar je ziet, het is een probleem dat niet uitsluitend in Nederland voorkomt, jammer genoeg.
Groetjes,
Marian
Ik dacht al dat ik de enige was met dit 'probleem', maar blijkbaar gebeurt het dus wel vaker dat vriendschappen verwateren als er kinderen in het spel zijn. Zo ook bij ons! In onze vriendenkring was ik ook de eerste met kindjes (ik heb nu een zoontje van net 2 en een dochter van 4,5 maanden oud). Na een verhuis dan nog (ik woon nu ongeveer 120km bij iedereen vandaan) is het contact wel veel minder geworden. Het is gewoon een feit dat het een stuk moeilijker is om 'even' bij iemand langs te gaan als je een kleintje (of in mijn geval 2) moet meeslepen. Want dan wil je toch ook bijvoorbeeld aankomen voor de baby zijn volgend flesje moet hebben, of je wil 's avonds op tijd thuis zijn om de kleine in bed te leggen voor de nacht. Ik toch in ieder geval... Een keertje alleen afspreken gebeurt ook maar heel zelden. De meeste van mijn vriendinnen werken met wisselende uren, en dan is weken op voorhand afspreken ook geen evidentie. Alleen jammer dat je niet van vandaag op morgen een babysit kan vinden, en dus kan ik vaak niet mee. Opmerkingen als "dan neem je toch gewoon een babysit", "die kleine kan toch ook slapen in zijn maxi cosi op café", "à lle kindjes zijn toch stil in de auto"... Ze komen mijn oren uit! Want zo 'gewoon' een babysit pakken is niet gemakkelijk, dat mijn baby in een rokerig café ligt te slapen heb ik ook niet zo graag en nee, mÃjn kindjes slapen niet in de auto maar maken dat anderhalve uur alleen maar lawaai. Al die mensen die zeggen dat je dan maar 'gewoon' dit of dat moet doen, ik kan ze de nek wel omwringen. En eerlijk gezegd heb ik dan al geen zin meer om nog met ze af te spreken. Ze begrijpen het toch niet! Neem ik de kindjes mee als we ergens naartoe gaan, dan zijn ze 10 minuutjes bezig met hen, en babbelen dan onderling verder over hún werk, hún one night stands, hún uitgaansleven terwijl ik mijn schatjes rustig probeer te houden. Neem ik ze niet mee, dan vragen ze "waarom heb je de kindjes niet meegebracht, we hadden ze zo graag nog eens gezien" en negeren me vervolgens omdat ik niet kan meepraten over hún werk, hún one night stands... Gelukkig heb ik een paar vriendinnen die anders zijn. Die vragen gewoon om af te spreken wanneer het voor ons uitkomt (meestal in de late namiddag dus), stellen niet voor om uren te gaan uit eten maar zijn ook tevreden als we een spaghetti of zo gaan eten, en snappen het als ik vroeger doorga omdat de kindjes lastig zijn of de babysit niet zo lang kan blijven. De vriendschappen van vroeger zijn voor het grootste deel doodgebloed, maar degene die er nog zijn, zijn ook sterker en volwassener geworden. En mensen die me niet begrijpen (of niet willen begrijpen) zijn het in mijn ogen niet waard dat ik er zoveel moeite voor doe.
Jammer genoeg woon ik helemaal niet in de omgeving van Utrecht. Haha, ik kom zelfs helemaal uit België! Maar je ziet, het is een probleem dat niet uitsluitend in Nederland voorkomt, jammer genoeg.
Groetjes,
Marian