Om ook nog even op de overige verhalen te reageren:
Ik heb op dit moment (nog) geen kind, ben ook niet zwanger.
Maar ik weet wel wat ik aan mijn moeder heb, zij laat mij helemaal in mijn waarde. Alles wat ik doe is mijn keuze, niet de hare. Zo zei ze laatst tegen mij dat ze het geweldig zou vinden om oma te worden, gelijk erachter aan kwam de vraag: willen jullie eigenlijk wel kinderen?? Vond ik wel heel lief, heb ook meteen gezegd dat we zeker kinderen willen!!
Mijn schoonmoeder is helaas heel anders. Ook heel erg lief, en goed bedoelend. Maar als ik dan mijn schoonzusje (is ook haar schoonmoeder) dan hoop ik toch dat mijn schoonmoeder niet zo doet als bij haar. Mijn schoonzusje heeft 2 kinderen, 1 van anderhalf en 1 van 6 weken. De eerste 3 weken na de bevalling (zowel bij de eerste als de tweede) was mijn schoonmoeder IEDERE dag bij mijn schoonzusje thuis. Om even de kleine te bewonderen, schoon te maken, was te doen, luier verschonen, fles te geven. Vreselijk zou ik dat vinden. Het ergste vind ik nog, als we met de hele familie bij elkaar zijn. Dat ALTIJD de kleine bij haar op schoot zit, ze pakt hem gewoon van haar man (mijn schoonvader) af. Dan kan ze mooi de fles geven. Ik vind dat de ouders zelf bepalen wie de fles geeft!! Als ze het zelf willen doen, doen ze het zelf. En anders geven ze de kleine wel aan 1 die het mag doen!! En als ouder wil je zelf van je kind genieten, zelf de fles geven, zelf verschonen, helemaal die eerste dagen wil je gewoon als gezinnetje wezen en niet met een schoonmoeder 'opgescheept' zitten. En als je de baby wil laten huilen in de kinderwagen, dan laat je hem / haar huilen. Ik denk als mijn vriend en ik kinderen krijgen, dat er nog wel wat strubbelingen te verwerken zijn tussen mijn schoonmoeder en ons!!!
Ik dacht altijd de enige te wezen met zo'n schoonmoeder...maar ik geloof dat het ook erger kan...maar ook beter!!! Uiteraard ben ik verder wel trots op haar, ze bedoeld het allemaal zo goed. Maar toch hou ik liever de boot wat af.
Liefs Rixt
