Angst voor alles,...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoii allemaal,

Nou zoals jullie aan de titel van dit topic kunnen opmerken zit ik erg met angst.

Ik ben nu 16 weken zwanger van ons eerste kindje(een meisje), we zijn net getrouwd, een eigen huisje maar toch slaat de angst toe, kunnen we dit wel aan? Zijn we niet te vroeg met kinderen begonnen? Wat als dit, wat als dat..

Ook ben ik op mijn dood voor de bevalling, ik weet dat het nog even duurt voordat het daadwerkelijk zover is, maar ik kan me er nu al helemaal zenuwachtig over maken.

Heeft iemand tips hoe ik hieronder iets rustiger zou kunnen worden?
Veel liefs Maaike



 
quote: maaike1987 schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('01-12-2008 14:18:50'));

Hoii allemaal,

Nou zoals jullie aan de titel van dit topic kunnen opmerken zit ik erg met angst.

Ik ben nu 16 weken zwanger van ons eerste kindje(een meisje), we zijn net getrouwd, een eigen huisje maar toch slaat de angst toe, kunnen we dit wel aan? Zijn we niet te vroeg met kinderen begonnen? Wat als dit, wat als dat..

Ook ben ik op mijn dood voor de bevalling, ik weet dat het nog even duurt voordat het daadwerkelijk zover is, maar ik kan me er nu al helemaal zenuwachtig over maken.

Heeft iemand tips hoe ik hieronder iets rustiger zou kunnen worden?
Veel liefs Maaike


Echt tips kan niemand je geven denk ik. Het enige wat ik je kan zeggen is: blijf er over praten met je man, verloskundige, vriendinnen, moeder.
Deze onzekerheden horen er bij, de een heeft het in mindere mate en de ander wat meer. Maar ik herken het wel hoor. Voor de bevalling was ik niet bang, daar dacht ik gewoon niet aan. Maar wel over de toekomst.
Heb je al zo vroeg een echo gehad, konden ze al zo vroeg zien wat het werd? ik ben namelijk verbaasd dat je met 16 weken al weet van wat voor geslacht het kindje is. Meestal zien ze het dan nog niet zo goed.
Nou, sterkte, en je hebt nog de tijd om naar alles toe te groeien! Blijf dus praten!




 
He Sjana,

Ik laat het allemaal lekker op me af komen en zie wel hoe het loopt, t kindje zal er tenslotte toch echt uit moeten. En ik denk dat er wel meerdere vrouwen een beetje bang zijn voor de bevalling.

We hebben met 14 weken een geslachtsbepaling laten doen, en toen kon ze t al zien dat het een meisje werd, voor de zekerheid controleren ze t met de 20 weken echo nog een keer, maar het is voor 95% zeker dat t een meid word!

Bedankt voor je berichtje trouwens!
Liefs maaike
 
hoi maaike
Ja hoor, er zijn veel vrouwen die bang zijn voor de bevalling, en dat is ook niet zo gek.
Net wat je zegt: het moet er toch uit, als je er midden in zit moet je wel en kun je niet meer terug, dan wíl je ook wel! Ha ha. Misschien in een zwangerschapscursurs iets voor jou, dan kun je allemaal misschien wat beter relativeren. Er zijn zoveel soorten, dan moet je maar op het internet kijken. Ik zelf heb bij mijn eerste een paar lessen yoga gedaan, daar ben ik mee gestopt was niks voor mij. Bij mijn tweede heb ik niks gedaan.
Ik heb je trouwens ook helemaal niet gefeliciteerd.j Bij deze: GEFELICITEERD!
En ja, wanneer ben je toe aan kinderen? Dat weet je nooit, daar is geen antwoord op.
Ik riep ook altijd dat ik er niet aan toe was, en lieten we het er voor één keer maar op aankomen (ik wist het niet meer, dus dacht: als het zo is, dan is het vast goed) en ik was dus in één keer zwanger! Toen was ik echt een paar weken eraf, net als jij denken: kan ik het wel, wil ik het wel....en me er dan ook voor schamen dat ik dat dacht. Want, er zijn zoveel vrouwen die wel willen maar bij wie het niet lukt. Maar ja, ook dan heb je wel het   recht om deze gedachten en gevoelens te hebben natuurlijk!
Hou me maar even op de hoogte van hoe het met je gaat! Je kunt altijd met vragen en verhalen bij me terecht, ben tenslotte al ervaringdeskundige van een jongen van 4 en een meisje van 16 maanden!
Groeten Sjana
 


Hoi Sjana,

Ik denk inderdaad als je eenmaal op het punt van bevallen bent, als je weeen krijgt dat je dan ook zoiets hebt van kom nou maar, dan ben je er ook heel anders mee bezig denk ik.

Ik zit er inderdaad overna te denken om zo'n cursus te gaan volgen, want dan kan je je er toch een beetje op voorbereiden. Ik heb van de verloskundige ook een hoop foldertjes meegekregen dus dan gaan we die maareens bekijken hihi..

Bij ons was het ook gelijk de eerste ronde raak, je weet dat die kans bestaat alleen ga je er niet van uit, dus als het dan inderdaad gelijk de eerste beste keer raak is heb je toch wel even zoiets van hmmm.. Echt aan het idee heb je dan nog niet kunnen wennen, maar ik denk dat het allemaal wel goed zal gaan, ben nog erg jong (21) dus weinig levenservaring, en ik denk als het kindje er eenmaal is dat het allemaal best goed zal gaan, en anders krijg je ook wel weer hulp van je omgeving als je het even niet meer red, alhoewel je daar niet van uit kunt gaan natuurlijk.

Je hebt nu een zoontje van 4 en een dochtertje van 16 maanden, leuk hoor! En nu nog eentje op komst dan? Ik ga zeker als ik nog eens vragen heb die aan je stellen, t stelt me wel gerust je antwoorden!

Groetjesss



 
Af en toe angst hebben in zwangerschap is denk ik heel normaal hoor. Ik denk dat iedere vrouw zich op een bepaald moment afvraagt: "Waar ben ik aan begonnen!? Kan ik dit wel?"
Voor mijn gevoel is het ook een van de grootste beslissingen die een mens kan nemen, moeder ben je niet voor even, maar voor de rest van je leven. Eenmaal zwanger is er geen weg terug.

En er komt zoveel onbekends op je af, waar je weinig invloed op hebt. Je hebt wel of geen kwaaltjes, de bevalling komt wanneer die komt, je hebt een makkelijke of moeilijke bevalling, makkelijk of moeilijk kraambed, of een variatie er tussenin...

Toen ik de eerste keer zwanger raakte, was ik eigenlijk in paniek, hoewel het een bewuste keuze was. Wennen aan het idee ging langzaam. En daarna ben ik ook bang geweest voor bevalling, tenslotte is dat geen pretje. Hetgeen mij heel erg hielp:
- zo goed mogelijk voorbereid zijn, weten wat je kunt verwachten en hoe je daar mee om kunt gaan (-> praten met VK, zwangerschapsgym)
- het besef dat miljoenen vrouwen dit voor mij hebben gedaan en het ook konden! Ik was heus niet 'minder' dan al die andere vrouwen, dus ik moest het ook gewoon kunnen.

Achteraf gezien is vooral de zwangerschap zelf heel zwaar gevallen, de bevalling was heftig (heel anders dan ik had gedacht), maar goed te doen en daarna wennen aan leven met kind, tja, dat gaat zo snel...

Nu met de 2e, was ik toch weer in paniek toen ik zwanger bleek, al was het wederom een bewuste keuze. Kan ik 2 kinderen wel aan? Gaan we dat financieel wel redden? Wat als zwangerschap weer zo zwaar is? etc, etc...

En nu de gym weer begonnen is: wat als deze bevalling niet zo makkelijk verloopt? Kan ik dat wel aan? Wat als het straks toch een keizersnede moet worden? Wat als er iets met het kindje gebeurt? Wat als het ernstig ziek blijkt te zijn, of gehandicapt, etc, etc...

Door er over te praten blijven dit gedachten die soms door mijn hoofd gaan, maar worden het geen grote angsten die mijn dagen beheersen.

Dus wat ik eigenlijk wil zeggen, schaam je niet voor je angsten, maar zorg er voor dat het hanteerbaar blijft en vooral je VK ervan op de hoogte is en er zo nodig rekening mee kan houden.

Veel succes meid, je kunt het!

Groetjes, Karin
(30 wkn van 2e)
 
Dag Maaike,

Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik neem aan dat je 21 bent? (omdat je zegt "zijn we niet te vroeg aan kinderen begonnen" en je naam 1987?). Ik denk dat iedereen , ongeacht leeftijd, na het doen van de test wel zo'n momentje heeft.
 
Ik ben zelf 22 en 39w4d zwanger van mijn eerste kindje. Het was een weloverwogen beslissing en na één ronde was het al raak. We wilden het zoooo graag, en toen de test positief was moest ik weer even in bed gaan liggen. Ik was toch best wel overdonderd en wat onzeker.

Over de bevalling: het is misschien een cliché maar je leeft er echt naartoe!! Ik dacht direct na de test ook "oh jeetje, nu moet ik ook die bevalling gaan doen". Maar nu ik zover zwanger ben, en de buik zit in de weg, en je bent zo bezig met het krijgen van een kindje, wil je heeeeel graag bevallen (geloof mij!!!). Ik kijk er in ieder geval naar uit en kan niet wachten op de eerst weeën. Je hebt gelukkig 9 maanden de tijd om je er lichamelijk/geestelijk op voor te bereiden ;)

Heel veel plezier van je zwangerschap!

Groetjes Anna
 
quote: maaike1987 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('01-12-2008 15:09:39'));


Hoi Sjana,

Ik denk inderdaad als je eenmaal op het punt van bevallen bent, als je weeen krijgt dat je dan ook zoiets hebt van kom nou maar, dan ben je er ook heel anders mee bezig denk ik.

Ik zit er inderdaad overna te denken om zo'n cursus te gaan volgen, want dan kan je je er toch een beetje op voorbereiden. Ik heb van de verloskundige ook een hoop foldertjes meegekregen dus dan gaan we die maareens bekijken hihi..

Bij ons was het ook gelijk de eerste ronde raak, je weet dat die kans bestaat alleen ga je er niet van uit, dus als het dan inderdaad gelijk de eerste beste keer raak is heb je toch wel even zoiets van hmmm.. Echt aan het idee heb je dan nog niet kunnen wennen, maar ik denk dat het allemaal wel goed zal gaan, ben nog erg jong (21) dus weinig levenservaring, en ik denk als het kindje er eenmaal is dat het allemaal best goed zal gaan, en anders krijg je ook wel weer hulp van je omgeving als je het even niet meer red, alhoewel je daar niet van uit kunt gaan natuurlijk.

Je hebt nu een zoontje van 4 en een dochtertje van 16 maanden, leuk hoor! En nu nog eentje op komst dan? Ik ga zeker als ik nog eens vragen heb die aan je stellen, t stelt me wel gerust je antwoorden!

Groetjesss

Hoi Maaike!

Nee ha ha ha, geen derde op komst hoor! Het is zo wel genoeg, denken we. Mijn man heeft zich nog niet laten helpen omdat hij pas 32 is, en ik 33. Maar als we een derde zouden willen, dan willen we het voor mijn 36e. Anders vinden we het wat te laat gevoelsmatig.
Op het forum van 0-1 jaar en de andere, schiet het niet altijd op, dus ga ik ook wel eens hier kijken. Vandaar!
Maar jij bent 21, lekker jong moeder dus! En of je nu 21 of 31 of nog ouder bent, onzekerheid op je op alle leeftijden.   Hoewel de meeste meiden en jongens van 21 toch wel heel anders in het leven staan en nog volop aan de studie zijn of net afstuderen en op zoek gaan naar werk, dus nog lang niet bezig zijn met trouwen en kinderen krijgen. Wat dat betreft  kan 21 jaar dan wel heel jong zijn. Maar  in jou geval is het waarschijnelijk anders.
Ik was 23 toen ik voor mijn eerste studie afstudeerde, ging toen samenwonen (met toen mijn vriend, nu mijn man), heb toen 2 jaar gewerkt in de welzijnssector, daarna verkorte PABO gaan doen, op mijn 27e opnieuw afgestudeerd en toen ook getrouwd, op mijn 28e zwanger. Dus dat ziet er wel anders uit, althans in een andere volgorde. Voor het zelfde studeer je nu nog of ga jij ook nog (verder) studeren, alleen doe je dat op een ander moment, je weet het nooit. En anders niet, ook goed toch?
Wat doe jij voor werk, wat voor studie doe je of heb je gedaan?
Groeten Sjana





 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan