<p>Hallo allemaal,</p><p>Ik zit ergens mee en hoop dat ik het hier even van me af kan schrijven. Even wat achtergrondinformatie, toen mijn man en ik elkaar leerden kennen heb ik al vrij snel een aanvaring met mijn schoonvader gekregen. Dit is niet ontstaan uit kwade bedoelingen van beide kanten maar door zeer grote karakterverschillen. Heel kort samengevat kwam het er op neer dat ik niet genoeg tijd aan mijn schoonouders besteedde maar omdat ik me van geen kwaad bewust was en zelf meerdere malen per week over de vloer kwam is deze situatie totaal geëscaleerd en ben ik heel erg onzeker geworden. Mijn schoonouders hadden een bepaald beeld in hun hoofd van hoe het zou zijn en ik voldoe niet aan het beeld. Ik heb uitgelegd hoe ik in elkaar steek en dat ik niet het type ben die uit zichzelf zomaar naar binnen stapt (wie wel als je je vriend op dat moment nog nieteens een half jaar kent?) en dat was allemaal prima en goed, maar puntje bij paaltje als in het niet deed kreeg ik daar achteraf verwijten over. Dat maakte me alleen nog maar onzekerder, kom dan naar me toe en vraag of ik zin heb om koffie te drinken maar kom niet achteraf met een relaas. Deze situatie heeft anderhalf jaar geduurd, en uiteindelijk heeft het bijna ons huwelijk gekost omdat ik de druk niet meer aan kon om continu een teleurstelling te moeten zijn en continu op mijn hoede te zijn wat ik nu misschien vergeten kon zijn of fout gedaan had. We hebben veel therapie en relatietherapie gehad en uiteindelijk is ons huwelijk nu gelukkig weer goed. (Was altijd al goed geweest maar op een gegeven moment denk je alleen nog maar als ik dit huwelijk niet meer heb dan heb ik deze ellende ook niet)</p><p>Wat mijn schoonouders wilden is leuk en intensief contact en dat is natuurlijk een heel mooi streven maar ze vergaten daarbij dat ik ook mijn eigen werk, leven, ouders en vrienden heb. En dat het geen persoonlijke aanval naar hun is dat ik niet zomaar binnen kom lopen maar dat ik gewoon echt zo ben. Samen met mijn man vind ik prima maar die is altijd aan het werk en helemaal alleen is voor mij gewoon echt een stap te veel als ik mensen nog niet goed ken. Uiteindelijk heeft mijn schoonvader het geprobeerd op bepaalde manieren af te dwingen en toen is bij mij het knopje om gegaan en was ik vanaf dat moment niet meer onzeker maar vooral verschrikkelijk boos. Deze woede is tot vandaag de dag blijven hangen en ik kan mezelf er niet meer overheen zetten. We doen nu normaal tegen elkaar en hebben al lang geen ruzie meer gehad maar zodra ik mijn schoonvader zie gaat er maar 1 ding door mijn hoofd en dat is ‘help ik moet hier weg’. Dat is iets wat tussen mijn oren zit want ook hij heeft echt wel geleerd door alles wat er gebeurd is dat je goed contact niet kunt afdwingen maar dat dat in de loop der tijd vanzelf moet groeien.</p><p>Ik en mijn man woonden destijds nog erg vlakbij hen, we zijn nu verhuisd naar een plek wat verder er vandaan en door die afstand ontstond er bij mij ook een kinderwens. Bij de eerste poging was het gelijk raak en dat is natuurlijk iets om heel blij mee te zijn. Ik heb op 7 weken een echo laten doen en toen was er een kloppend hartje zichtbaar. </p><p>Nu ben ik 10 weken zwanger en heb best veel last van de welbekende zwangerschapsklachten. Normaal kom ik zeker 5 keer per week bij mijn ouders en nu misschien nog maar twee keer en heb al meerdere malen de vraag gehad of ik ziek ben of dat er wat is omdat ik er blijkbaar zo beroerd uit zie. Ik kan het ze echter niet vertellen wat er is omdat het niet eerlijk zou zijn als mijn ouders het wel weten en mijn schoonouders niet.</p><p>Nu komt het probleem, ik durf het echt niet te vertellen uit angst dat we weer opnieuw een fase met conflicten in gaan en dat ik bang ben dat de afstand waar ik me nu zo veilig in voel verloren gaat door de komst van een kindje. Mijn man zegt dat het beter is om het zo snel mogelijk te doen zodat ik er vanzelf achter kom dat het echt wel meevalt, maar de angst zit gewoon zo ontzettend diep dat ik bang ben dat ik spijt krijg als het de verkeerde kant op gaat.</p><p> </p><p>Sorry dat het een lang verhaal is geworden maar ben in ieder geval blij dat ik het ergens neer kan zetten.</p><p> </p><p>Groetjes </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Angst voor het vertellen tegen schoonouders
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hallo!
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik heb/had een probleem met me schoonmoeder. Voordat me dochter er was, was er heel veel ruzie tussen ons omdat ik niet een persoon ben dat maar alles slikt of over zich heen laat lopen en zij iemand is die op alles wel commentaar heeft en me vriend meerdere malen uit huis heeft gezet voor de domste dingen. Maar goed, nu is dat niet meer zo maar ik zie dat haar mond zit te kriebelen om weer wat commentaar te geven dat ze weet dat in het verkeerde gat valt bij mij. Mja ze weet ook dat ik anders gewoon niet meer kom met haar kleindochter dus slikt ze het in ?.
Laat me je zeggen dat er een andere tijd gaat komen tussen jou en je schoonouders. Het kan natuurlijk alle kanten op gaan want tja dit is een nieuwe situatie voor jou en je schoonouders. Mensen kunnen niet plotseling veranderen of verbeteren. Dus ze gaan hun streken echt nog wel hebben tijdens en na je zwangerschap.
Het enige wat jij kan doen is: AAN JEZELF EN AAN JE KLEINE DENKEN!
Als jij iets niet wilt doen, doe het dan niet! Laat ze lekker zeuren of klagen, negeer ze als ze dat doen. Laat het echt niet tot je komen want hun zijn geen hulpeloze wezens die sterven als je niet doet wat hun willen.
Trouwens wat vindt je man van hun gedrag en eisen?
Ik zou het wel vertellen (misschien wachten tot na 12wkn?) Aan allebei de ouders, misschien wel tegelijk. En laat hun reactie etc. maar over je heen komen en doe wat voor JOU goed voel, niet voor andere. Je hoeft echt niet iedereen tevreden te stellen. Dat is onmogelijk! Spreek uit eigen ervaring op dat grond.
Veel geluk en laat je niet kennen!
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik heb/had een probleem met me schoonmoeder. Voordat me dochter er was, was er heel veel ruzie tussen ons omdat ik niet een persoon ben dat maar alles slikt of over zich heen laat lopen en zij iemand is die op alles wel commentaar heeft en me vriend meerdere malen uit huis heeft gezet voor de domste dingen. Maar goed, nu is dat niet meer zo maar ik zie dat haar mond zit te kriebelen om weer wat commentaar te geven dat ze weet dat in het verkeerde gat valt bij mij. Mja ze weet ook dat ik anders gewoon niet meer kom met haar kleindochter dus slikt ze het in ?.
Laat me je zeggen dat er een andere tijd gaat komen tussen jou en je schoonouders. Het kan natuurlijk alle kanten op gaan want tja dit is een nieuwe situatie voor jou en je schoonouders. Mensen kunnen niet plotseling veranderen of verbeteren. Dus ze gaan hun streken echt nog wel hebben tijdens en na je zwangerschap.
Het enige wat jij kan doen is: AAN JEZELF EN AAN JE KLEINE DENKEN!
Als jij iets niet wilt doen, doe het dan niet! Laat ze lekker zeuren of klagen, negeer ze als ze dat doen. Laat het echt niet tot je komen want hun zijn geen hulpeloze wezens die sterven als je niet doet wat hun willen.
Trouwens wat vindt je man van hun gedrag en eisen?
Ik zou het wel vertellen (misschien wachten tot na 12wkn?) Aan allebei de ouders, misschien wel tegelijk. En laat hun reactie etc. maar over je heen komen en doe wat voor JOU goed voel, niet voor andere. Je hoeft echt niet iedereen tevreden te stellen. Dat is onmogelijk! Spreek uit eigen ervaring op dat grond.
Veel geluk en laat je niet kennen!
Hoi! Wat vervelend dat jij en je schoonouders veel conflicten hebben gehad en dat dit je angstig maakt voor wat de toekomst nog gaat brengen... ik heb zelf geen ervaring met conflicten met mijn schoonouders, maar heb er wel enorm tegenop gezien om mijn werkgever over mijn zwangerschap te vertellen. Dit had ook verschillende redenen. Hoe dan ook... ik heb me ontzettend druk gemaakt in de eerste weken om zijn reactie en wat dit teweeg zou brengen. Toen het hoge woord er eenmaal uit was, reageerde hij zo positief. Zo’n reactie had ik nooit verwacht en als ik dit van tevoren geweten had of het eerder verteld had, had ik mezelf een hoop stress bespaard. Mensen kunnen je echt verbazen. En ook al was zijn reactie negatief geweest en waren er conflicten van gekomen, dan nog is het niet zoveel stress waard geweest. Vroeg of laat moet je het toch vertellen en invloed op hun reactie op de hele situatie heb je toch niet. Als er conflicten van komen dan heb je reden te meer om afstand te nemen, want stress is niet goed voor jou en niet voor jullie kindje. Wellicht kun je naar hen ook uitspreken dat je hier bang voor bent wanneer je het gaat vertellen. Succes !
Van harte met je zwangerschap!
Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt de regie kwijt te raken omdat veel mensen iets van de situatie gaan vinden, of daar onderdeel van willen uitmaken. Je hebt je nu redelijk kunnen afschermen van je schoonouders en dit gaat mogelijk een stuk lastiger zijn.
Maar... je bent nooit verantwoordelijk voor het levensgeluk van andere volwassenen, echt nooit. Je schoonouders hebben blijkbaar het idee dat jij de verplichting hebt iets te bieden als schoondochter, maar dit heb je niet! Het zou mooi zijn als er wel een goede band was, maar wat niet is, is er niet. Zonder respect voor andersmans grenzen gaat de goede band er ook nooit komen.
Het is belangrijk om voor jezelf helder te formuleren wat jouw grenzen en wensen zijn, dat ook zo te voelen en daar achter te gaan staan. Dat is waar je recht op hebt, want het is jouw lichaam en leven.
Mogelijk is de afkeerreactie op je schoonvader onnodig en een erfenis uit het verleden. En pakt het anders uit dan je nu voor ogen hebt. Het loopt vaak niet zoals je verwacht, het is dan ook bijna altijd verspilde energie om je druk te maken om iets wat in de toekomst ligt. Als jij je grenzen stelt, allereerst voor jezelf en samen met je man, dan sta je al een stuk sterker in je schoenen.
Stress is nooit goed, maar vooral nu en straks na de geboorte niet. Als iets je teveel energie kost, zul je daar afstand van moeten nemen. Mogelijk kan een coach of een ontspannende vorm van yoga je helpen om dichter bij jezelf te blijven zodat je je focus weer kunt leggen op wat echt belangrijk is.
Wat mij helpt is om met mezelf afspraken te maken, dan kan ik het beter naast me neer leggen. Bijvoorbeeld: dan en op die manier gaan we het vertellen, op die manier doen we de kraamvisites, etc.
Succes!
Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt de regie kwijt te raken omdat veel mensen iets van de situatie gaan vinden, of daar onderdeel van willen uitmaken. Je hebt je nu redelijk kunnen afschermen van je schoonouders en dit gaat mogelijk een stuk lastiger zijn.
Maar... je bent nooit verantwoordelijk voor het levensgeluk van andere volwassenen, echt nooit. Je schoonouders hebben blijkbaar het idee dat jij de verplichting hebt iets te bieden als schoondochter, maar dit heb je niet! Het zou mooi zijn als er wel een goede band was, maar wat niet is, is er niet. Zonder respect voor andersmans grenzen gaat de goede band er ook nooit komen.
Het is belangrijk om voor jezelf helder te formuleren wat jouw grenzen en wensen zijn, dat ook zo te voelen en daar achter te gaan staan. Dat is waar je recht op hebt, want het is jouw lichaam en leven.
Mogelijk is de afkeerreactie op je schoonvader onnodig en een erfenis uit het verleden. En pakt het anders uit dan je nu voor ogen hebt. Het loopt vaak niet zoals je verwacht, het is dan ook bijna altijd verspilde energie om je druk te maken om iets wat in de toekomst ligt. Als jij je grenzen stelt, allereerst voor jezelf en samen met je man, dan sta je al een stuk sterker in je schoenen.
Stress is nooit goed, maar vooral nu en straks na de geboorte niet. Als iets je teveel energie kost, zul je daar afstand van moeten nemen. Mogelijk kan een coach of een ontspannende vorm van yoga je helpen om dichter bij jezelf te blijven zodat je je focus weer kunt leggen op wat echt belangrijk is.
Wat mij helpt is om met mezelf afspraken te maken, dan kan ik het beter naast me neer leggen. Bijvoorbeeld: dan en op die manier gaan we het vertellen, op die manier doen we de kraamvisites, etc.
Succes!
Wat een fijne reacties, bedankt!!
yoga had ik nog niet aan gedacht maar zou inderdaad best wel eens een goede manier zijn om te leren ontspannen.
yoga had ik nog niet aan gedacht maar zou inderdaad best wel eens een goede manier zijn om te leren ontspannen.
Ik denk er denk ik een stuk nuchterder over.
Met mijn vorige schoonmoeder heb ik ook enorme ruzie gehad. Mijn vriend woonde toendertijd nog thuis, wat het best lastig maakte. Ik heb een gesprek geregeld met haar, met dasrbij een onafhankelijk persoon om eventueel te sussen, maar we kwamen er niet uit. Nouja dan niet dacht ik. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk en gemoedsrust en niet voor dat van een ander.
Mijn huidige schoonmoeder gaf aan dat ze in of na de kraamweek weel een weekje jn huis wilde komen om mij te ondersteunen met de baby en het huishouden, volgens haar had ik zelfs geen kraamverzorgster nodig, zei zou wel komen helpen. Ik heb haar direct duideljk gemaakt dat wij dit op onze manier doen en ala ik hulp wil k er wel om vraag, maar dat ze niet moet verwachten dat ik heel snel om hulp zal vragen omdat ik liver mijn eigen moeder kn huis heb dan mijn schoonmoeder.
Het klinkt misschien hard, maar ik ben liever duidelijk.
Onthou dat jij voor jou geluk verantwoordelijk bent, en voor dat van je kindje, maar dat je geen enkele verantwoording hebt om het je schoonouders naar de zin te maken. Je kunt best proberen om wat meer moeite te doen als ze je graag meer zouden zien, maar als jou dat niet lukt simpelweg omdat je een eigen leven hebt, dan lukt dat niet, klaar.
Wees dus niet bang met vertellen, ze zullen het toch te weten komen, hoe dan ook, en onthou voor jezelf gewoon dat jij zelf de beslissing maakt over hoe alles aangepakt wordt en dat zij dat niet voor je beslissen, ze kunnen je leven niet beheersen.
Met mijn vorige schoonmoeder heb ik ook enorme ruzie gehad. Mijn vriend woonde toendertijd nog thuis, wat het best lastig maakte. Ik heb een gesprek geregeld met haar, met dasrbij een onafhankelijk persoon om eventueel te sussen, maar we kwamen er niet uit. Nouja dan niet dacht ik. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk en gemoedsrust en niet voor dat van een ander.
Mijn huidige schoonmoeder gaf aan dat ze in of na de kraamweek weel een weekje jn huis wilde komen om mij te ondersteunen met de baby en het huishouden, volgens haar had ik zelfs geen kraamverzorgster nodig, zei zou wel komen helpen. Ik heb haar direct duideljk gemaakt dat wij dit op onze manier doen en ala ik hulp wil k er wel om vraag, maar dat ze niet moet verwachten dat ik heel snel om hulp zal vragen omdat ik liver mijn eigen moeder kn huis heb dan mijn schoonmoeder.
Het klinkt misschien hard, maar ik ben liever duidelijk.
Onthou dat jij voor jou geluk verantwoordelijk bent, en voor dat van je kindje, maar dat je geen enkele verantwoording hebt om het je schoonouders naar de zin te maken. Je kunt best proberen om wat meer moeite te doen als ze je graag meer zouden zien, maar als jou dat niet lukt simpelweg omdat je een eigen leven hebt, dan lukt dat niet, klaar.
Wees dus niet bang met vertellen, ze zullen het toch te weten komen, hoe dan ook, en onthou voor jezelf gewoon dat jij zelf de beslissing maakt over hoe alles aangepakt wordt en dat zij dat niet voor je beslissen, ze kunnen je leven niet beheersen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik heb ook al vanaf dag 1 ellende met mijn schoonfamilie. Ik heb een jaar geleden het contact verbroken. Ik ben nu ruim 12 weken zwanger van een tweeling. Er kwam toch een moment dat mijn man het aan zijn ouders moest vertellen en wonder boven wonder hebben ze heel leuk gereageerd. Niet dat mijn man daarna nog iets heeft gehoord, maar het ging om de reactie.
Mijn ouders hebben we het verteld zodra ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Mijn schoonfamilie wist het pas met een week of 8. Daar hebben we ons geen moment schuldig over gevoeld.
Doe vooral wat je gevoel zegt. Wellicht valt het allemaal mee. Mijn schoonmoeder heeft 6 jaar geleden gezegd dat ze zou zorgen dat mijn man en ik niet zouden trouwen en geen kinderen zouden krijgen en nu heeft ze het ineens over 2 wondertjes...
Succes!
Ik heb ook al vanaf dag 1 ellende met mijn schoonfamilie. Ik heb een jaar geleden het contact verbroken. Ik ben nu ruim 12 weken zwanger van een tweeling. Er kwam toch een moment dat mijn man het aan zijn ouders moest vertellen en wonder boven wonder hebben ze heel leuk gereageerd. Niet dat mijn man daarna nog iets heeft gehoord, maar het ging om de reactie.
Mijn ouders hebben we het verteld zodra ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Mijn schoonfamilie wist het pas met een week of 8. Daar hebben we ons geen moment schuldig over gevoeld.
Doe vooral wat je gevoel zegt. Wellicht valt het allemaal mee. Mijn schoonmoeder heeft 6 jaar geleden gezegd dat ze zou zorgen dat mijn man en ik niet zouden trouwen en geen kinderen zouden krijgen en nu heeft ze het ineens over 2 wondertjes...
Succes!
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik heb ook al vanaf dag 1 ellende met mijn schoonfamilie. Ik heb een jaar geleden het contact verbroken. Ik ben nu ruim 12 weken zwanger van een tweeling. Er kwam toch een moment dat mijn man het aan zijn ouders moest vertellen en wonder boven wonder hebben ze heel leuk gereageerd. Niet dat mijn man daarna nog iets heeft gehoord, maar het ging om de reactie.
Mijn ouders hebben we het verteld zodra ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Mijn schoonfamilie wist het pas met een week of 8. Daar hebben we ons geen moment schuldig over gevoeld.
Doe vooral wat je gevoel zegt. Wellicht valt het allemaal mee. Mijn schoonmoeder heeft 6 jaar geleden gezegd dat ze zou zorgen dat mijn man en ik niet zouden trouwen en geen kinderen zouden krijgen en nu heeft ze het ineens over 2 wondertjes...
Succes!
Ik heb ook al vanaf dag 1 ellende met mijn schoonfamilie. Ik heb een jaar geleden het contact verbroken. Ik ben nu ruim 12 weken zwanger van een tweeling. Er kwam toch een moment dat mijn man het aan zijn ouders moest vertellen en wonder boven wonder hebben ze heel leuk gereageerd. Niet dat mijn man daarna nog iets heeft gehoord, maar het ging om de reactie.
Mijn ouders hebben we het verteld zodra ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Mijn schoonfamilie wist het pas met een week of 8. Daar hebben we ons geen moment schuldig over gevoeld.
Doe vooral wat je gevoel zegt. Wellicht valt het allemaal mee. Mijn schoonmoeder heeft 6 jaar geleden gezegd dat ze zou zorgen dat mijn man en ik niet zouden trouwen en geen kinderen zouden krijgen en nu heeft ze het ineens over 2 wondertjes...
Succes!