Bedankt voor je reactie, zo zie je maar weer dat het heel anders uit kan pakken dan je van te voren misschien zou denken
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Angst voor het vertellen tegen schoonouders
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Ik ervaar het inderdaad ook zo dat je op zulke momenten wellicht meer behoefte hebt aan je eigen moeder dan aan je schoonmoeder. Aan de ene kant meten met twee maten maar aan de andere kant is het denk wel heel logisch dat je een andere band hebt met je eigen moeder. Merk het in mijn omgeving ook veel dat vrouwen met kinderen toch het meest naar hun eigen familie blijven trekken.
Gefeliciteerd!
En in mindere mate: herkenbaar!
Ik ben behoorlijk vrij en relaxed opgevoed en heb nog nooit het idee gehad dat mijn ouders me te weinig zagen, of dat ze dingen van me verwachten (al heb ik ze soms echt wel eens ‘verwaarloosd’?).
Mijn schoonfamilie is een ander verhaal.
Ze wonen in een dorp, al heel hun leven, daar is het normaal dat je constant bij elkaar naar binnen loopt en elkaar meerder keren per week ziet, ik ben dat totaal niet gewend!
Ik heb mijn ruimte nodig en je moet me vooral geen dingen opleggen, ik kon daar redelijk van een afstand naar kijken toen we nog geen kinderen hadden (al kregen we toen ook behoorlijk wat verwijten, dat we te weinig langskwamen). Maar met kinderen is dat toch anders, het zijn ook hun kleinkinderen.
Het toppunt was dat we 2 weken na de geboorte van onze eerste een woedende schoonvader aan de lijn kregen toen we een bezoek hadden afgezegd, omdat het zò heftig is, ineens ouders zijn, al die kraamvisite etc. Geen begrip, nee volop slachtofferrol, ‘we zitten hier te huilen, omdat we hem nooit zien’(wat echt niet zo was). Dat heeft bij ons wel altijd een litteken achter gelaten, dat egoïsme.
Nu gaat het goed, ze kennen hun plek, haha.
Het belangrijkste is dat heel duidelijk voor hen is hoe jij bent en vooral, dat ze dat accepteren, ze moeten wel! Jij bent de moeder van hun kleinkind.
Wat ook ontzettend belangrijk is, is dat je man vierkant achter jou staat, dat jullie een team zijn en dat jullie dezelfde ‘minpunten’ van zijn ouders zien, anders wordt het heel moeilijk.
Ik vind het overigens totaal niet vreemd dat je het eerst je eigen ouders wil vertellen, daar kan je wel moeilijk over doen, maar daar zit nou eenmaal vaak een verschil in voor een zwangere vrouw. Qua logeren enzo ook, bij mij dan. Ik breng ze liever naar mijn eigen ouders omdat dat meer ‘eigen’ is. Ik zou daar niet te moeilijk over doen
sterkte!
En in mindere mate: herkenbaar!
Ik ben behoorlijk vrij en relaxed opgevoed en heb nog nooit het idee gehad dat mijn ouders me te weinig zagen, of dat ze dingen van me verwachten (al heb ik ze soms echt wel eens ‘verwaarloosd’?).
Mijn schoonfamilie is een ander verhaal.
Ze wonen in een dorp, al heel hun leven, daar is het normaal dat je constant bij elkaar naar binnen loopt en elkaar meerder keren per week ziet, ik ben dat totaal niet gewend!
Ik heb mijn ruimte nodig en je moet me vooral geen dingen opleggen, ik kon daar redelijk van een afstand naar kijken toen we nog geen kinderen hadden (al kregen we toen ook behoorlijk wat verwijten, dat we te weinig langskwamen). Maar met kinderen is dat toch anders, het zijn ook hun kleinkinderen.
Het toppunt was dat we 2 weken na de geboorte van onze eerste een woedende schoonvader aan de lijn kregen toen we een bezoek hadden afgezegd, omdat het zò heftig is, ineens ouders zijn, al die kraamvisite etc. Geen begrip, nee volop slachtofferrol, ‘we zitten hier te huilen, omdat we hem nooit zien’(wat echt niet zo was). Dat heeft bij ons wel altijd een litteken achter gelaten, dat egoïsme.
Nu gaat het goed, ze kennen hun plek, haha.
Het belangrijkste is dat heel duidelijk voor hen is hoe jij bent en vooral, dat ze dat accepteren, ze moeten wel! Jij bent de moeder van hun kleinkind.
Wat ook ontzettend belangrijk is, is dat je man vierkant achter jou staat, dat jullie een team zijn en dat jullie dezelfde ‘minpunten’ van zijn ouders zien, anders wordt het heel moeilijk.
Ik vind het overigens totaal niet vreemd dat je het eerst je eigen ouders wil vertellen, daar kan je wel moeilijk over doen, maar daar zit nou eenmaal vaak een verschil in voor een zwangere vrouw. Qua logeren enzo ook, bij mij dan. Ik breng ze liever naar mijn eigen ouders omdat dat meer ‘eigen’ is. Ik zou daar niet te moeilijk over doen
sterkte!
Dat schuldgevoel aanpraten herken ik helaas ook. Zodra ze erachter kwamen dat dwingen niet ging werken ging het over die boeg. Ik zou mijn schoonvader zelfs ziek hebben gemaakt. Maar ook dat is geen juiste manier om meer contact te kunnen krijgen dus heeft alleen maar verder een averechts effect gehad. En ook wij merken nog steeds het litteken ervan. Doordat de ellende gelijk na een klein half jaar begon hebben we maar een hele korte periode gewoon onbezonnen verliefd kunnen zijn en is er daarna direct tot op heden een enorme spanning die op onze relatie drukt. Gelukkig neemt die wel steeds af maar vind het nog steeds weleens rot dat de periode naar de bruiloft toe eerder een zwarte bladzijde uit mijn leven is dan een mooie liefdevolle periode. Maar 1 voordeel, we weten zeker dat we voor elkaar gaan anders hadden we ons hier nooit als koppel doorheen kunnen slaan. En nu met een kindje op komst breekt er ook weer een nieuw hoofdstuk aan en kunnen we ons hopelijk op het positieve en ons eigen gezinnetje focussen.
En bovendien ben ik allang heel erg blij dat ze al meerdere kleinkinderen hebben die er heel vaak zijn dus het is niet dat ze helemaal niets hebben als ik er niet om de haverklap sta