Artikel Viva Mama, wie herkent zichzelf???

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi hoi,

Van de week had ik een viva mama gekocht ( maart / april 2008) en daarin stond een artikel over moeders die zelf driftig worden tegen hun kinderen. Bijvoorbeeld dat een moeder tegen een wurm van vijf weken oud staat te schreeuwen dat hij zijn kop moet houden.

Ik schrok ervan hoe herkenbaar ik dit vond. Het is mij al meer dan eens overkomen, eerst toen Stijn nog heel mini was, inderdaad onredelijk geschreeuw tegen hem dat hij nu toch echt eindelijk moest gaan slapen. En nu soms als hij echt totaal niet wil luisteren, merk ik dat ik echt mijn kalmte verlies, ik sta dan op mijn lip te bijten en sla met mijn hand op tafel. Het meest gefrustreerd raak ik als ik echt een beetje boos op hem ben omdat hij voor de 10000 keer niet luisterd en hij staat me gewoon recht in mijn gezicht uit te lachen. ( heeft hij tegenwoordig echt een handje van) dan kan ik zo boos worden. Begrijp me goed hoor, ik heb hem nog nooit iets aan gedaan en dat gaat ook zeker niet gebeuren. Maar hij kan soms zo'n woede bij me oproepen, ik schrik dan echt van mezelf. En als ik dan zo tegen hem heb geschreeuwd voel ik me echt vreselijk schuldig. Meestal lacht hij er dus om, dus waarschijnlijk heeft hij er niet zoveel last van maar toch.

Ik merk dat mijn lontje vooral ook kort is als ik moe ben. En daar heb ik dus gister even flink over nagedacht. Zoals waarschijnlijk bekent moet ik over twee weken bevallen en dus weer zo'n lekker wurmpje erbij. Maar daarmee natuurlijk ook weer de slapeloze nachten en bovendien aandacht verdelen. Ik kreeg het ineens even benauwd, hoe moet je dat doen???? Stijn gaat natuurlijk allerlei kattenkwaad uithalen als ik met de baby bezig ben en de baby moet natuurlijk net eten als Stijn even lekker aandacht krijgt. Ik was ineens vreselijk bang dat ik dat allemaal niet zou redden. Hoe doen anderen dat met twee kinderen.

Ik heb heel veel zin ook weer in dit kindje hoor, maar ik vind het ook allemaal wel heel erg spannend.

Ben benieuwd of anderen zich ook in dat verhaal van de Viva herkennen, of dat ik werkelijk de enige slechte moeder ben hier.

Carina
 
Hoi Carina,

Ik herken mezelf daar wel in; vooral in het begin was ik bang voor m'n eigen reacties. Nu kreeg ik ook begeleiding van het Consultatie Bureau vanwege mijn eigen nare jeugdervaringen. Ik kon dat gevoel van onmacht en bang dat ik onze zoon iets aan zou doen gewoon vertellen. Ze nam dat serieus zonder me gelijk als een kindermishandelaar te bestempelen. Was erg fijn. En ze adviseerde me om er wel hulp bij te zoeken. Ik stond daar erg open voor, want het laatste wat ik wilde was m'n zoon iets aandoen waar ik later spijt van zou hebben.
Inmiddels heb ik m'n gevoelens aardig onder controle middels cognitieve gedragstherapie. Misschien iets voor jou? Ik vind het trouwens heel dapper van je dat je zo eerlijk naar jezelf kunt kijken; dat is al de grootste winst!

liefs Ida
 
Hoi Ida,

Bedankt voor je reactie en bedankt dat je zo open bent. Ik was ook blij met het onderwerp in de Viva, een gevoel van herkenning en bevestiging dat ik niet alleen ben. Ik hoop dat wel duidelijk is dat ik mijn zoon nooit iets aan zou kunnen doen.  
 
Zou je me iets meer kunnen vertellen over die cognitieve therapie, misschien dat ik zoiets inderdaad een moet overwegen. Gewoon er eens over praten lucht misschien al erg op. Mocht je dat niet hier willen doen, maar wil je het wel delen dan mag je me ook mailen: cmkunst@yahoo.com.

Bedankt.

Carina
 
Hoi Carina,

Bij cognitieve gedragstherapie (CGT) leer je stil te staan bij de situatie en als een situatie je bijvoorbeeld boos maakt dan probeer je stil te staan of dat eigenlijk wel terecht is. Bijvoorbeeld, je man zegt dat het kopje waar hij iets uit drinkt niet schoon is. Dan kun je denken: wat een zeikerd, ik doe ook nooit iets goed. Laat ie zelf afwassen.
Maar bij CGT leer je dus jezelf afvragen: wie zegt dat ik nooit iets goed doe? En hoe erg is het dat er geconstateerd wordt dat een kopje niet schoon is? En dan blijkt eigenlijk dat je er helemaal niet boos over hoeft te worden.
Dit is maar een voorbeeld, maar dat kun je dus bij je kind ook toepassen als je je afvraagt of de situatie echt zo erg is dat het nodig is je kwaad te maken. Dit geldt ook voor angstgevoelens eigenlijk voor alle gevoelens. Over het algemeen kun je je gevoelens heel goed sturen door je gedachten.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

groetjes Ida
 
Lieve mensen,

Ik herken mezelf hier ook heel erg in. Pffft...toen Efraim nog maar heel klein was en soms om het uur een voeding wilde ben ik ook een keer zo boos geworden. Ik schrok echt van mezelf en ik voelde me zo schuldig.
Ik ben er zelf achter gekomen dat het komt omdat (vooral mijn moeder) ook heel boos op me kon worden. Stom, maar het lijkt wel alsof je dat gewoon over neemt. Terwijl ik me juist had voorgenomen dat niet te doen.
De laatste tijd merk ik wel dat het beter gaat en kan ik me beter inhouden.
Ik zou Efraim echt niet iets aan willen doen.
Bij mezelf merk ik ook dat het een soort onmacht is.
De laatste tijd kan Efraim zo baldadig en luidruchtig doen. Dat kan me echt woest maken. Ik vind zulke situaties echt moeilijk.

@ Ida; wow, die gedragsterapie klinkt wel goed zeg. Ik zou dus heel boos worden als mijn man zou zeggen dat een kopje vies is. Pffft... zo herkenbaar.
En dan puur omdat ik dan het gevoel heb dat ik nooit wat goed doe. Terwijl hij dat inderdaad helemaal niet zegt.
Zo hebben we hier al heel wat woordenwisselingen gehad.

Ik ben in elk geval al bij dat er meer zijn met dit soort dingen.

Liefs,
Issie
 
Hoi CArina,

Ik heb ook twee kindjes kort op elkaar gekregen, eentje van 19 maanden en eentje van 6 maanden. Ik heb me destijds, tegen het einde van mijn tweede zwangerschap, ook enorm druk lopen maken.. Hoe moet dat nu, wat als de een de fles krijgt en de ander aandacht wilt en wat als dit en wat als dat...
Mijn advies: RELAX!! Het gaat echt allemaal vanzelf. Je eerste kindje snapt echt wel wat er gebeurt en ja natuurlijk zal het wel eens voorkomen dat ze allebei tegelijkertijd hun mama nodig hebben. Op dat moment is het belangrijk om rustig te blijven, prioriteiten stellen en gewoon doorgaan.
Over dat artikel in Viva mama.. Ik denk dat iedereen hier wel 'last' van heeft, helaas komt niet iedereen hier eerlijk voor uit. Ik ben groot voorstander van open en eerlijk zijn, zeker over dit onderwerp. Het is echt niet alleen maar rozegeur en maneschijn.  Het is af en toe best zwaar, 1 kind, 2 kindjes, of meer.  Het vergt verschrikkelijk veel energie en je moet stevig in je schoenen staan. Maar soms schreeuw je wel eens iets te hard tegen je kind of pak je zijn armpje net even wat steviger vast dan de bedoeling is.. ik vind dit menselijk hoor!!!!!Twee dikke duimen voor jou dat je dit onderwerp opent!!
Geniet van je kleintjes, want eerlijk is eerlijk... Je maakt meer mooie momenten mee, dan mindere.. toch!!
Succes met je bevaling straks.

Gr.
 
hoihoi,

zeker herkenbaar en dan ben ik nog niet eens zwanger!
ik weet soms ook niet meer wat ik moet doen met aaron,als hij voor de zoveelste keer ergens aan zit waar hij niet aan mag komen en je dan weer moet opstaan terwijl je net zit(zomaar even een voorbeeld uit het dagelijks leven)
ik schreeuw soms tegen hem,iets wat ik vreselijk vind,en wat gelukkig nog maar een paar keer is gebeurd,maar aaron lijkt er geen last van te hebben,want hij lacht en knuffelt nog met me,maar ik vind het zo erg!!ik zou dat nooit doen en zie me nu soms eens,ik kan daar heel ongelukkig van worden maar gelukkig is daar dan altijd henk die het of overneemt of zegt dat het kan gebeuren...maar ja ik voel me dan echt wel schuldig en denk dan meteen straks zegt aaron tegen anderen,ja mijn moeder schreeuwde alleen maar tegen mij,en dan???pffff het gebeurd bijna nooit maar als het gebeurd denk ik ,nienke pas op,ga even wat anders doen,even naar boven opruimen en laat henk maar even aaron doen,en dan als ik terugkom is het meestal ook wel goed!ik denk dat ik er meer last van heb dan aaron,maar toch...

ik denk inderdaad dat iedereen het wel heeft maar ja je gaat toch niet tegen anderen zeggen dat je soms schreeuwt of dat je soms gek wordt van je kind?dat kan toch niet???tenminste dat is wat de buitenwereld uitstraald en wat ik(en ik denk anderen met mij)dan ook niet mogen tonen!!!
het mag wel in mijn ogen,het is inderdaad niet allemaal rozengeur en manenschijn,maar inderdaad er zijn veel en dan ook VEEL meer mooie momenten dan als die rotmomenten en zolang dat HEELVEEL overheerst maak ik me geen zorgen eigelijk!

ben wel blij dat er meer mensen met die gevoelens zijn:)

groetjes nienke...
 
Inderdaad heel herkenbaar, ik had het vooral in het begin, hij heeft 7 weken overdag alleen maar gehuild, en dan inderdaad schreeuwde ik weleens dat hij nu wel eens kon gaan slapen, en dan voelde ik me zo schuldig, en dacht gelijk aan postnatale depressies, en dan huilde ik met hem mee. Ik vind het vooral fijn om te lezen dat ik niet de enige was/ben.

Janine
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan