Hoi iedereen,
Nou, ik herken het ook zeker!! Maar ik heb het vooral bij mijn oudste zoontje, hij wordt in mei 4 jaar en is vlgs mij echt aan school toe straks. Het is moeilijk toe te te geven, maar ja ook ik schreeuw wel eens tegen hem en voel me daar vaak schuldig over. Het is inderdaad een gevoel van onmacht: Hoe zorg ik dat hij nu eindelijk eens luistert!! Ik heb een keer tegen hem geroepen: Wil je niet zo'n grote mond hebben en niet schreeuwen tegen mama!! Op dat moment besefte ik dat ik degene was die stond te schreeuwen. Gelukkig kan ik ook zeggen dat ik hem nog nooit iets heb aangedaan en dat ook nooit zou doen. Opvoeden is gewoon moeilijk en ik zeg ook wel tegen hem: mama moppert wel op je he?? Soms als ik voel dat ik mijn geduld begin te verliezen loop ik wel even naar de keuken bijv want ik wil niet zo'n moeder zijn die altijd maar tegen haar kinderen loopt te schreeuwen en dan denken zij dat ze ook moeten schreeuwen. De beide jongens onderling hebben nu ook wel eens ruzie, Jari kan niet samenspelen en Mika plaagt Jari soms, duwt hem omver of pakt hem speelgoed af. Ook andersom pakt Jari speelgoed van Mika af of slaat hem. Het is soms moeilijk om je aandacht te verdelen want ik wil ze natuurlijk evenveel aandacht geven, ze zijn me uiteraard alletwee even dierbaar en tegen de oudste zeg ik ook vaak dat ik hem net zo lief vindt als zijn broertje. Als Jari 'smiddags slaapt doe ik wel eens wat met Mika alleen, Hij vind het gezellig om samen een boekje te lezen en met papa gaat hij wel eens auto's kijken dat vind hij super. Als Mika naar de peuterzaal is heb ik even tijd voor Jari alleen. Het is zeker niet altijd makkelijk en ik vind dat je dat ook best mag toegeven, dar betekent nl niet dat je niet van je kind(eren) houdt!! Onze beide jongens zijn het allerbelangrijkste!! Gelukkig heb ik drie collega's cq vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijd en we kunnen heel hard lachen om elkaars opvoedproblemen die zo herkenbaar zijn!! En inderdaad, de leuke momenten met je kinderen zijn er zo veel meer. Gelukkig zijn we allemaal maar mensen die fouten maken, wat vlgs mij heel belangrijk is dat je beseft dat je wel eens iets verkeerd hebt aangepakt, nou dan doe je dat de volgende keer beter!! Liefs Linda
Nou, ik herken het ook zeker!! Maar ik heb het vooral bij mijn oudste zoontje, hij wordt in mei 4 jaar en is vlgs mij echt aan school toe straks. Het is moeilijk toe te te geven, maar ja ook ik schreeuw wel eens tegen hem en voel me daar vaak schuldig over. Het is inderdaad een gevoel van onmacht: Hoe zorg ik dat hij nu eindelijk eens luistert!! Ik heb een keer tegen hem geroepen: Wil je niet zo'n grote mond hebben en niet schreeuwen tegen mama!! Op dat moment besefte ik dat ik degene was die stond te schreeuwen. Gelukkig kan ik ook zeggen dat ik hem nog nooit iets heb aangedaan en dat ook nooit zou doen. Opvoeden is gewoon moeilijk en ik zeg ook wel tegen hem: mama moppert wel op je he?? Soms als ik voel dat ik mijn geduld begin te verliezen loop ik wel even naar de keuken bijv want ik wil niet zo'n moeder zijn die altijd maar tegen haar kinderen loopt te schreeuwen en dan denken zij dat ze ook moeten schreeuwen. De beide jongens onderling hebben nu ook wel eens ruzie, Jari kan niet samenspelen en Mika plaagt Jari soms, duwt hem omver of pakt hem speelgoed af. Ook andersom pakt Jari speelgoed van Mika af of slaat hem. Het is soms moeilijk om je aandacht te verdelen want ik wil ze natuurlijk evenveel aandacht geven, ze zijn me uiteraard alletwee even dierbaar en tegen de oudste zeg ik ook vaak dat ik hem net zo lief vindt als zijn broertje. Als Jari 'smiddags slaapt doe ik wel eens wat met Mika alleen, Hij vind het gezellig om samen een boekje te lezen en met papa gaat hij wel eens auto's kijken dat vind hij super. Als Mika naar de peuterzaal is heb ik even tijd voor Jari alleen. Het is zeker niet altijd makkelijk en ik vind dat je dat ook best mag toegeven, dar betekent nl niet dat je niet van je kind(eren) houdt!! Onze beide jongens zijn het allerbelangrijkste!! Gelukkig heb ik drie collega's cq vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijd en we kunnen heel hard lachen om elkaars opvoedproblemen die zo herkenbaar zijn!! En inderdaad, de leuke momenten met je kinderen zijn er zo veel meer. Gelukkig zijn we allemaal maar mensen die fouten maken, wat vlgs mij heel belangrijk is dat je beseft dat je wel eens iets verkeerd hebt aangepakt, nou dan doe je dat de volgende keer beter!! Liefs Linda